Με το οσκαρικό «La strada» (1954) και πρωταγωνιστές τους Άντ. Κουίν και Τζ. Μασίνα, ο Φελίνι ύμνησε την απωλεσθείσα αθωότητα των μεταπολεμικών χρόνων. Η επιλογή του Βασίλη Νικολαΐδη να ανεβάσει το θεατρικό που βασίστηκε στο σενάριο της ομώνυμης ταινίας δεν δικαιώνεται επαρκώς. Εξάλλου, ποιος δικαιούται σήμερα να είναι τόσο αφελής όσο η Τζελσομίνα; Το ίδιο το έργο είναι δραματουργικά αναιμικό και ρέπει στο μελόδραμα και την ηθογραφία.
Παρά την προσπάθεια αναβίωσης του τσιρκολάνικου κόσμου, με ακροβάτες και μουσικούς επί σκηνής, η άνευρη κι αισθηματική σκηνοθεσία φέρει τη σφραγίδα μιας πληκτικής περιγραφικότητας, με νατουραλιστικές αναπαραστάσεις λυρισμών κι ευαισθησιών. Ο Θανάσης Κουρλαμπάς, με την ήρεμη δύναμη και τη φυσική ευγένεια, είναι ενεργειακά «εκτός»: δεν πείθει ως άξεστος φασίστας Τζαμπάνο που... σίδερα λυγίζει κι ερωμένες αλλάζει. Η Κάτια Γέρου ως νεαρή Τζελσομίνα βρίσκεται σε μια υπερπροσπάθεια: παλιμπαιδίζει, φλυαρεί και αναλώνεται σε μούτες και ολολυγμούς. Πιο ενδιαφέρουσα ερμηνεία, αν και με υπερτονισμένη την εξωτερικότητα εις βάρος της εσωτερικότητας, καταθέτει ο Νίκος Νίκας ως «τρελός» ακροβάτης.
Περισσότερες πληροφορίες
La strada
Η θεατρική μεταφορά της ομώνυμης ταινίας-σταθμός του Φεντερίκο Φελίνι, μια παραβολή για τη ζωή των πλανόδιων καλλιτεχνών
