Μόλις πενήντα λεπτά διαρκεί αυτή η εμπνευσμένη παράσταση-άσκηση εξοικείωσης με το θάνατο, συστήνοντάς μας ένα εξαιρετικά σύντομο, αλλά βαθιά ανησυχαστικό έργο του νομπελίστα συγγραφέα.
Aποχαυνωμένοι μες στη ραστώνη της ωραίας βραδιάς, οι γονείς και η αδερφή της νεκρής κοπέλας χαμογελούν και αγκαλιάζονται – είναι σχεδόν ξελιγωμένοι από την οικογενειακή αγαλλίαση. Δεν έχουν ακόμη πληροφορηθεί τον πνιγμό της. Έξω από το σπίτι τους οι αγγελιαφόροι της τρομερής είδησης τους παρατηρούν. Δύσκολη η θέση τους: πρέπει να εισβάλουν σε αυτήν την εικόνα ευτυχίας και να τη συντρίψουν με το μαντάτο του θανάτου. Εμείς οι θεατές βρισκόμαστε σε εξίσου δύσκολη θέση. Γιατί αν καλούμαστε να ταυτιστούμε με κάτι, είναι με το «εσωτερικό» όσων υπάρχουν μπροστά μας, με την ίδια δηλαδή τη συνείδηση της θνητότητάς μας.
Ιδού η στοιχειώδης αλήθεια και η τραγική ειρωνεία του βίου μας: εφήμερος είναι ο εφησυχασμός μας. μπορεί μόλις βγούμε από αυτήν τη θεατρική αίθουσα η φευγαλέα ευτυχία μας να έχει γίνει κιόλας δυστυχία. «Ένα θέατρο της ψυχής», αυτό αποζητούσε ο βραβευμένος με Νόμπελ λογοτεχνίας (1911) Φλαμανδός Μ. Μέτερλινκ: «Πέρα από τους συνηθισμένους διαλόγους που εξαντλούνται στη λογική ή στο συναίσθημα, ζητούμενο είναι να ακουστεί ο μεγαλειώδης και αδιάκοπος διάλογος του ανθρώπου με το πεπρωμένο του».
Το άγνωστο και γραμμένο για μαριονέτες «Εσωτερικό» (1891) λειτουργεί σαν ιαπωνικό χαϊκού: συμπυκνώνει όλη τη σοφία του για το «καθημερινό τραγικό». Μόλις στη δεύτερη σκηνοθεσία της, η Σοφία Μαραθάκη στήνει με διακριτό αντι-ψυχολογικό ύφος μια παράσταση στατική, αλλά νευρώδη, βαθιά ανησυχαστική και εικαστικά αγέρωχη (σκηνικά: Εύα Μαραθάκη, κοστούμια: Ιωάν. Τσάμη).
Σχεδόν ασάλευτοι, αλλά σε εσωτερική εγρήγορση βρίσκονται οι τρεις μαντατοφόροι-αφηγητές (Ν. Κοψιδάς, Αλ. Ντεληθέου και Σ. Τσακομίδης) και αντιστικτικά λειτουργούν οι συγγενείς της νεκρής (Ε. Νικηφόρου, Κ. Παπαθεοδώρου, Φ. Παπαχριστοπούλου): βωβά πρόσωπα, κινούμενα σαν νευρόσπαστες μαριονέτες, ίσως όμως με μια γκροτέσκα υπερβολή που δεν χρειαζόταν. Ειδική μνεία αρμόζει στη μετάφραση του Δ. Δημητριάδη.
Σημείωση: Η κριτική αφορά την πρώτη παρουσίαση του έργου. Στην τωρινή επανάληψή του ο Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου παίζει εναλλάξ με τον Κώστα Κορωναίο το ρόλο ενός από τους συγγενείς. Ημερομηνία α' δημοσίευσης: 10/4/2014.
Περισσότερες πληροφορίες
Εσωτερικό
Ο Βέλγος νομπελίστας καταθέτει ένα παιγνιώδες όσο και τρομακτικό έργο-άσκηση εξοικίωσης με το θάνατο, με αφορμή την αναγγελία του πνιγμού μιας κοπέλας στους δικούς της.
