Ρεσιτάλ δίνει η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου στον κωμικοτραγικό, αν και απλοϊκά γραμμένο, μονόλογο για το φόβο της μοναξιάς.
Ένα τρακάρισμα κάνει το χρόνο να τρέξει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς τα πίσω για τη Γωγώ, που μόλις μετά βίας καταφέρνει να βγάλει το κεφάλι της από τα συντρίμμια του κατεστραμμένου αυτοκινήτου της. Καθώς στέκεται όρθια μέσα στα παλιοσίδερα, ξαναθυμάται τις καλές και κακές στιγμές της ζωής της. Από την προσωπική της οθόνη, σαν σε ταινία, περνούν η καθημερινότητα με τον μονάκριβο γιο της, η σχέση της με τον άντρα της, ο οποίος όπως μαθαίνουμε βρίσκεται στην εντατική, αλλά και με τον ίδιο της τον εαυτό. Ως άλλη μπεκετική Γουίνι, η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου επιδίδεται σε ένα ακατάπαυστο κουβεντολόι με… τις σκέψεις της, το οποίο οδηγεί σε μία και μόνη αλήθεια: ευτυχία είναι η επικοινωνία με τους άλλους. Παίζει με άνεση και εμπλουτίζει την ερμηνεία της με αυτοσχεδιαστικά στοιχεία. Αν μάλιστα το κείμενο δεν πατούσε στα κλισέ της σύγχρονης ελληνικής σατιρικής κωμωδίας, φέρνοντάς μας στη μνήμη στιγμές από τη μετα-επιθεώρηση του Ελεύθερου Θεάτρου, ίσως της δινόταν μια καλή ευκαιρία να μας εκπλήξει με μια ερμηνεία που θα ξέφευγε από την πεπατημένη.
Περισσότερες πληροφορίες
Εγώ, η Γωγώ
Το κωμικό στοιχείο εναλλάσσεται με το δραματικό σε αυτόν τον παραληρηματικό μονόλογο μιας γυναίκας εγκλωβισμένης στα συντρίμμια του αυτοκινήτου της
