Γιωργής Τσουρής: "Προσπαθώ να απομυθοποιήσω την πιο στέρεη και πιο ιδιωτική μυθολογία μας"

Ήταν αναπόφευκτο να ασχοληθείς με το θέατρο;
Δεν έχω ιδέα. Η ζωή μου μέσα στο θέατρο χάνεται στα βάθη της ασθενικής νηπιακής μου μνήμης. Πέρναγα άπειρες ώρες στο θέατρο με τον πατέρα μου· συνάδελφος ηθοποιός και δάσκαλός μου. Ώρες παιχνιδιού, παρατήρησης, ενίοτε έντασης, χαράς… Όλα στο χώρο του
θεάτρου. Ένα περίεργο μείγμα παιδικής ελαφρότητας και ενήλικης θεατρικής αγωνίας. Μ’ άρεσε πολύ το θέατρο και μου αρέσει ακόμα. Καμιά φορά μπαίνω για πρόβα και ξεχνάω να βγω…
 
Είσαι άνθρωπος των γενναίων αποφάσεων;
Μάλλον. Είμαι πολύ ανασφαλής, αλλά μου πιστώνω πολλές και πολύ γενναίες αποφάσεις τα τελευταία χρόνια. Παίρνω συνέχεια τα ρίσκα μου όλο και πιο συνειδητά. Το να είσαι γενναίος βέβαια, με μια πιο μεστή έννοια, απαιτεί να έχεις και τη γενναιότητα να κοιτάξεις "μέσα" σου. Ακόμη πιο γενναίο: να μπορέσεις να εκθέσεις το "μέσα" σου. Να εμπιστευτείς και να εμπνεύσεις εμπιστοσύνη.
 
Ήταν γενναία απόφαση, ας πούμε, το να ασχοληθείς με τη συγγραφή;
Ήταν κάτι που γυρόφερνα αρκετά χρόνια. Έχω κάνει μεταφράσεις (από την αγγλική), διασκευές και επεξεργασίες κειμένων και είχα γράψει παλαιότερα κάποια μονόπρακτα. Το αγαπημένο μου μάθημα στη Φιλοσοφική ήταν η αφηγηματολογία. Συνολικά, η θητεία μου στο Εθνικό Θέατρο ως σπουδαστή και ηθοποιού συνομιλούσε πάντα με τη Νεοελληνική Φιλολογία, σπουδή που λάτρεψα και μου πρόσφερε τεράστια εφόδια. Ήμουνα τυχερός με
πολλούς τρόπους. Κατάλαβα νωρίς τι μου άρεσε, είχα μεγάλη υποστήριξη από τους γονείς για να βρεθώ στο ακαδημαϊκό περιβάλλον που επιθυμούσα και, στην πορεία, συνάντησα σπουδαίους δασκάλους που με έκαναν να αγαπήσω το θεατρικό κείμενο. Με την κατάλληλη συγκυρία ήρθαν και οι πρώτες συγγραφικές απόπειρες. Είμαι ακόμα στην αρχή του ταξιδιού, αλλά νιώθω ότι το να γράφω θέατρο είναι κάτι που με γεμίζει σχεδόν όσο και το να παίζω.

 
Πώς σου ήρθε η βασική ιδέα για το νέο σου έργο; Ήταν κάτι που "δούλευες" καιρό μέσα σου ή μια έκλαμψη που γεννήθηκε μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες;
Η ιδέα γεννήθηκε πριν από τέσσερα χρόνια. Σε μια μεταβατική συναισθηματικά περίοδο. Στο πέρασμά μου από την ευθύνη του "γιου" στην ευθύνη του "πατέρα". Η ιστορία δανείζεται κομμάτια του παζλ της ζωής μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια και τα αναπλάθει σε μια αφήγηση που έχει στον πυρήνα της μια μεγάλη απώλεια. Πέρα από την αρχική ιδέα, το τελικό κείμενο φτιάχτηκε με αρκετό κόπο και ψάξιμο για την κατάλληλη μορφή της κάθε στιγμής. Από την ιδέα μέχρι τη θεατρική γραφή, την ύλη που παίρνει στα χέρια του ο ηθοποιός, μεσολαβεί μια επίπονη δημιουργική διαδικασία με πολύ "γράψε-σβήσε", ατέλειωτη αυτο-αμφισβήτηση και άπειρες ώρες πάνω από ένα λάπτοπ.
 

Μέσα από τα έργα σου, πέρα από την εικονοποιία που δημιουργείς, θέλεις να δηλώσεις κάτι. Ποιο είναι το μήνυμα που περνά μέσα από τα "170 τετραγωνικά (Moonwalk)", ένα έργο που αγαπήθηκε και είναι σταθερά sold out, αλλά και από το "Μακριά από παιδιά" που ξεκινά τώρα;
Τα "170 τετραγωνικά" μιλούν –αν πρέπει να το πω με μία λέξη– για τη συγχώρεση. Για τη δύναμη που χρειάζεται να συγχωρέσουμε τους πιο αγαπημένους μας ανθρώπους και έτσι να συγχωρέσουμε και τον εαυτό μας. Το "Μακριά από παιδιά" εστιάζει στο πώς το παρελθόν  έχει τη δύναμη να κλονίζει τις προτεραιότητες και τις αξίες μας στο παρόν. Πώς ένας σύγχρονος Λοπάχιν (βλ. "Βυσσινόκηπος") μπορεί να χάσει την ψυχή του και να θυσιάσει, στο βωμό της "επιτυχίας" και της κοινωνικής ανόδου, ό,τι είναιω αληθινά πολύτιμο.
 
Υπάρχει μυστικό για την επιτυχία;
Δεν ξέρω μυστικά και η επιτυχία είναι κάτι σχετικό. Συχνάωσε επισκέπτεται όταν αγνοείς τα "μυστικά". Δεν ξέρωωσυνταγή για σίγουρα αποτελέσματα. Η ίδια η τέχνη του θεάτρου συχνά αντιστέκεται στα "σίγουρα" και τα δοκιμασμένα και τα ανατρέπει. Ξέρω, με μια μικρή επιφύλαξη, ποιο είναι το επαγγελματικό μου πλάνο. Σκληρή δουλειά, αφοσίωση και ειλικρίνεια, η οποία είναι πάνω απ’ όλα: Να βρίσκω σε κάθε φάση της ζωής μου
αυτό που πραγματικά θέλω να πω κι έπειτα να βρίσκω τον τρόπο να το διατυπώσω καλλιτεχνικά με όρους συμπεριληπτικούς. Να φτιάχνω, δηλαδή, παραστάσεις που μπορεί να απολαύσει η πλειοψηφία του κοινού.

 
Ποιοι είναι οι ηθοποιοί με τους οποίους συνεργάζεσαι και ποιους χαρακτήρες ενσαρκώνουν στο "Μακριά από παιδιά";
Η Ελεάνα Καυκαλά, ο Θανάσης Ζερίτης, ο Μιχαήλ Μελίσσης και η Χριστίνα Τσάφου είναι οι τέσσερις πολύτιμοι συνάδελφοι που συνθέτουν τη φετινή θεατρική μου οικογένεια. Το ποιον υποδύεται ο καθένας δεν μπορώ να το αποκαλύψω χωρίς να αποκαλύψω μαζί και κεντρικά
στοιχεία της ανατρεπτικής πλοκής.
 

Η ενασχόλησή σου με το θεσμό της οικογένειας, την πατρική εστία, ταυτίζεται στα κείμενά σου με μια απελευθέρωση από έναν κοινωνικό και εσωτερικό ζυγό;
Ψάχνω κι εγώ σαν μικρό παιδί, στα τριάντα επτά, τη συναισθηματική μου ενηλικίωση. Ψάχνω το αφήγημα που θα με λυτρώσει από ό,τι με κρατάει ακόμα στα αρνητικά μοτίβα που γεννήθηκαν στα πρώτα χρόνια. Προσπαθώ να απομυθοποιήσω την πιο στέρεη και πιο ιδιωτική μυθολογία που έχει ο καθένας μας. Τη μάνα, τον πατέρα, τα αδέρφια… Τους πρώτους μικρούς θεούς που συναντάμε και που καθορίζουν συχνά άθελά τους όλη μας
την πορεία. Μια πολύ λυτρωτική σκέψη που προκύπτει μέσα από τα έργα αυτά είναι ότι οι πιο δικοί μας άνθρωποι είναι προορισμένοι να μας τραυματίσουν και να δεχτούν από μας τα πιο μεγάλα πλήγματα. Στο τέλος της ημέρας: Αγάπη! Όση έχουμε κι όση αντέχουμε ακόμα. Αγάπη που γιατρεύει.
 
Τι σημαίνει για σένα οικογένεια;
Η οικογένεια έχει πολλά νοήματα σε πολλά διαφορετικά συγκείμενα. Είναι θεσμός κοινωνικός, αλλά και δεσμός προσωπικός. Για μένα, οικογένεια είναι οι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε μια υπόσχεση να προστατεύουμε ο ένας τον άλλο, όπως και όσο καλύτερα μπορούμε. Η οικογένεια είναι υπόσχεση. Είναι ένα "για πάντα" που μας θυμίζει αέναα τον τελικό προορισμό: Το τίποτα.
 
Όταν αφιερώνεις χρόνο στα παιδιά σου, τι επιλέγεις να κάνετε μαζί;
Πάμε στις κούνιες, διαβάζουμε "Τικ και Τέλα", παίζουμε πιάνο, ακούμε τραγουδάκια στο YouTube, τους τραγουδάω παλιά τραγούδια σε ελεύθερη αυτοσχεδιαστική διασκευή για μωρά και στα μεγάλα κέφια παίζουμε "τράβα το μουστάκι του μπαμπά", πρωτότυπο παιχνίδι που εμπνεύστηκε σε στιγμή μεγάλου οίστρου η κόρη μου.
 
Ποιες είναι οι διαδρομές σου στην πόλη;
Νέα Σμύρνη προς Θέατρο Ιλίσια μετ’ επιστροφής, Νέα Σμύρνη προς Παιανία για γύρισμα για το "Χαιρέτα μου τον Πλάτανο" και, μια φορά την εβδομάδα, βόλτα στο κέντρο με το μετρό με κατάληξη εστιατόριο για καλό –και πολύ– φαγητό.

Κάνετε σχέδια και για άλλη παράσταση με το σκηνοθέτη Γιώργο Παλούμπη; Έχετε ωραία χημεία.
Αυτήν τη στιγμή ήδη τρέχουμε δύο παραστάσεις ως συνεργάτες. Είναι νωρίς για σχέδια. Το νέο μας θεατρικό "παιδί" βλέπει μόλις το φως της σκηνής…
 
Πού αλλού θα σε δούμε να παίζεις;
Τα δύο έργα ("170 Τετραγωνικά" και "Μακριά από παιδιά") θα ολοκληρώσουν τις παραστάσεις τους στις 28 Μαΐου. Κάπου τότε θα ολοκληρωθούν και τα γυρίσματα στην τηλεόραση. Ετοιμάζω κάτι μουσικό για τον Ιούνιο. Πέρα από αυτά, περιμένω με αγωνία και ελπίδα τι θα μου φέρει η επόμενη σεζόν. Μακάρι να έχουμε μια καλή θεατρική χρονιά συνολικά. Φέτος ο κόσμος συρρέει στα θέατρα. Η ευθύνη μας είναι να δίνουμε στο κοινό το καλύτερό μας και να ανανεώνουμε το θεατρικό μας ραντεβού.