Ο Δημήτριος Μυτιληναίος, ο Ευθύμιος Μοσχόπουλος, η Ξένια Βλάχου-Κογχυλάκη, η Βενετσιάνα Καλαμπαλίκη και η Νεφέλη Αστερίου δημιούργησαν την ομάδα besuch για να λάβουν μέρος στο 8ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων της Στέγης. Το έργο που ετοίμασαν έχει το τίτλο «Besuch» και είναι ένα κολάζ, ετερόκλητων μονόλεπτων βίντεο. Πριν το δούμε στις 21 Μαρτίου μέσα από το YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση, το Onassis.org και τα social media θελήσαμε να μάθουμε περισσόετρα για την παράσταση αλλά και για το πώς κατάφεραν να φέρουν σε έναν κοινό «χώρο» τις ατομικές τους καλλιτεχνικές και χορογραφικές μεθόδους.
Στην τρέχουσα συνθήκη κοινωνικής αποστασιοποίησης, όπου η παραστατική φύση της τέχνης του χορού αλλάζει, εμείς καλούμαστε να επανατοποθετηθούμε σε σχέση με τα ήδη υπάρχοντα εργαλεία μας, έτσι ώστε να διατηρήσουμε τη σχέση μας με την πρακτική μας. Στόχος μας είναι να ερευνήσουμε πώς νοηματοδοτείται εκ νέου το μοίρασμα, ποια μορφή μπορεί να πάρει τώρα, καθώς και πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την συλλογική παραγωγή ενός έργου. Επιλέξαμε, λοιπόν, να φέρουμε σε έναν κοινό «χώρο» τις ατομικές μας καλλιτεχνικές και χορογραφικές μεθόδους, και να προσκαλέσουμε η μία τον άλλον σε μία επίσκεψη σε αυτές. Μας ενδιαφέρει να μελετήσουμε τι είναι αυτό που προκύπτει από τη σύνδεση των πέντε αυτών ανεξάρτητων πρακτικών και τι νόημα αποκτά για εμάς η λειτουργία μιας ομάδας. Μεταξύ μας, συνυπάρχουμε σε διαφορετικά πλαίσια εντός και εκτός της καλλιτεχνικής μας δραστηριότητας. Η πιο καθοριστική κοινή μας εμπειρία, ήταν η σπουδή στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης την ίδια περίοδο, η οποία αποτέλεσε ορόσημο για την ομάδα μας.
Το ⅕ του Βesuch ήταν άμεσα συνδεδεμένο με έναν ιδιαίτερο τύπο σωματικής ακοής. Δοκιμάσαμε να χορέψουμε τηλεπαθητικά μεταξύ μας, βρισκόμενες/οι σε διαφορετικούς φυσικούς χώρους, μόνοι/ες ή και με παρέα. Τα αποτελέσματα αποτυπώνονται στο έργο ενώ η διαδικασία χαρτογραφείται στο site.
«I am afraid. I might ruin it.» Σε μία πρεμιέρα όπως τις γνωρίζαμε προ covid, οι καλλιτέχνες, αμέσως μετά το τέλος της παράστασης έρχονται σε επαφή με το κοινό, συζητούν για τις εντυπώσεις, ακούν κριτικές. Όλα αυτά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της πρακτικής «πάω θέατρο» και στην παρούσα συνθήκη, φυσικά, δεν ενεργοποιούνται. Το γεγονός ότι έχουμε ετοιμάσει ένα βίντεο που θα δούμε και εμείς μαζί με το κοινό από τα σπίτια μας, είναι πρωτόγνωρο και ίσως αμήχανο. Απαντώντας στην παραπάνω συνθήκη, το «Βesuch» δε φέρει τα χαρακτηριστικά αυτού που αναγνωρίζουμε ως παράσταση, με την έννοια της παραστατικής τέχνης που απαιτεί τη φυσική παρουσία τόσο των καλλιτεχνών, όσο και των θεατών. Πρόκειται για ένα κολάζ, ετερόκλητων μονόλεπτων βίντεο, που δε θα μπορούσαν να αναπαρασταθούν στη σκηνή ως έχουν, ούτε έχουν βιντεοσκοπηθεί ως ενιαία χορογραφία που εκτυλίσσεται σε μία χρονική και χωρική ενότητα.
Το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων της Στέγης υπάρχει, όπως λέει και ο τίτλος του, για να ενθαρρύνει τη δουλειά νέων δημιουργών και την ανάδειξη της χορογραφικής διάστασης των έργων τους. Καθώς στην Ελλάδα παρατηρούμε ανισορροπία ανάμεσα σε χορευτικό και χορογραφικό ανθρώπινο δυναμικό, η ενίσχυση νέων δημιουργών είναι απαραίτητη. Κάθε τέτοιου είδους φεστιβάλ γίνεται ιδιαίτερα πολύτιμο για τον προσανατολισμό των καλλιτεχνών χορού προς τη χορογραφία και τον εμπλουτισμό του έως τώρα μικρού πλήθους χορογράφων που δραστηριοποιείται στον κλάδο μας.
Μεγάλος εχθρός της τέχνης αποτελεί ο ελλιπής πολιτιστικός σχεδιασμός και η απουσία σχετικού οράματος που να ανταποκρίνεται στα σημερινά δεδομένα. Ταυτόχρονα, η τέχνη δεν υπάρχει χωρίς τους ανθρώπους της (κοινό-καλλιτέχνες-εργαζόμενοι/ες) οπότε και κάθε εχθρός αυτών είναι αδιαμφισβήτητα και εχθρός της τέχνης εν γένει.
Ευχόμαστε οι πόλεις να είναι ξανά ελεύθερες και οι δρόμοι γεμάτοι, χωρίς φόβο.
