Έξι χορογραφικά σόλο μη Δυτικών καλλιτεχνών παρουσιάζονται στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών από 26 έως 30 Οκτωβρίου, συνθέτοντας ένα μανιφέστο για τη διαφορετικότητα, το δικαίωμα στην ταυτότητα και τον αυτοπροσδιορισμό. Η καλλιτεχνική επιμελήτρια της διοργάνωσης μας μίλησε για το κατά πόσο το σώμα μπορεί να γίνει χώρος πολιτικής και κοινωνικής έκφρασης.
Ποια είναι η σκέψη πίσω από τη διοργάνωση του Body Politics;
Το Body Politics φιλοδοξεί να ανοίξει μια δημόσια συζήτηση για τα δικαιώματα των γυναικών και της LGBTΙ κοινότητας. Δεν είναι η πρώτη φορά που πραγματευόμαστε αυτά τα θέματα στη Στέγη και θα επανέλθουμε κατά τη διάρκεια της χρονιάς μέσα από άλλες παραστάσεις. Θέματα όπως το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό και στην κοινωνική χειραφέτηση είναι επείγοντα και αφορούν δυτικές και μη κοινωνίες, καθώς έρχονται σε αντιπαράθεση με τις κυρίαρχες πολιτικές ταυτότητας και τις κανονιστικές προσεγγίσεις του φύλου. Ο διάλογος, πιστεύω, θα είναι πιο αιχμηρός ακριβώς επειδή δεν θα κινηθούμε στις οικείες περιοχές της ευρωπαϊκής σκηνής, αλλά σε εκφραστικά πεδία που είναι λιγότερο γνωστά στο αθηναϊκό κοινό. Οι καλλιτέχνες δεν εκπροσωπούν σε καμία περίπτωση τη χώρα τους, δεν πρόκειται για πολιτιστική Ολυμπιάδα!
Οι περφόρμανς που θα δούμε στο φεστιβάλ είναι οι ίδιες φορείς μιας πολιτισμικής γνώσης;
Ο χορός μπορεί να μας δώσει το «κλειδί» εισόδου σε άγνωστες περιοχές, καταρρίπτοντας με την δύναμη και την αμεσότητά του τα πολιτισμικά στερεότυπα που εγκλωβίζουν συχνά τους καλλιτέχνες μη δυτικών κοινωνιών σε μια εξωτική, τυποποιημένη εικόνα. Η Άιζα Χόκσον, για παράδειγμα, ασκεί κριτική στη βιομηχανία του σεξ στις Φιλιππίνες και στη βιομηχανία του θεάματος «παίζοντας» με τις προσδοκίες και το βλέμμα του θεατή.
Μπορεί ο χορός να αρθρώσει ισχυρό λόγο όπως το θέατρο; Συμφωνείτε πως οι περισσότεροι άνθρωποι τον αντιλαμβάνονται ως μια μορφή τέχνης που δεν μπορεί να εκφράσει κοινωνικοπολιτικές θέσεις;
Το ανθρώπινο σώμα είναι πάντα ένας προνομιούχος «χώρος» καλλιτεχνικής και πολιτικής έκφρασης. Μπορεί να «μιλήσει» ακόμη και όταν η φωνή είναι αναγκασμένη να σιωπά, έχει το πλεονέκτημα της ειλικρινούς και απρόσκοπτης επικοινωνίας με τον Άλλο. Ας μην ξεχνάμε πως ο χορός υπήρξε ανέκαθεν το κατεξοχήν πεδίο πειραματισμού κι έρευνας. Από την άλλη, όταν μιλάμε σήμερα για σύγχρονο χορό, τον προσδιορίζουμε μέσα από πολλαπλές οπτικές γωνίες. Το Body Politics είναι ένα κατεξοχήν υβριδικό φεστιβάλ χορού. Κινείται στα όρια της περφόρμανς, της διάλεξης, της συναυλίας, των παραδοσιακών μορφών έκφρασης.
Κάποιοι από τους προσκεκλημένους καλλιτέχνες προσεγγίζουν το θέμα της ταυτότητας. Τελικά πώς προσδιορίζεται η έννοια της ταυτότητας;
Θα έλεγα πως όλοι οι καλλιτέχνες προσεγγίζουν το θέμα της ταυτότητας, πολιτισμικής, κοινωνικής, πολιτικής. Διεκδικούν το δικαίωμά τους στην πολλαπλή ταυτότητα. Ο/η Άλμπερτ Κόζα από τη Νότια Αφρική που πρωταγωνιστεί στο σόλο της Ρόμπιν Όρλιν δίνει, τρόπον τινά, το στίγμα του Body Politics: και άντρας και γυναίκα, και ομοφυλόφιλος και χριστιανός, και θεραπευτής και μαύρος, και τραγουδιστής και χορευτής, και «παραδοσιακός» και σύγχρονός μας. Αυτό το «και» που συνδέει διαφορετικές ταυτότητες και ιδιότητες βρίσκεται στον πυρήνα του φεστιβάλ.
Με ποια κριτήρια επιλέχτηκαν οι καλλιτέχνες που θα πρωταγωνιστήσουν στο συγκεκριμένο φεστιβάλ;
Πρόκειται για δημιουργούς που δεν φοβούνται να πάρουν θέση πάνω στη σκηνή και να εκφράσουν τις ανησυχίες τους, τόσο τις καλλιτεχνικές όσο και τις κοινωνικοπολιτικές, μέσα από το σώμα τους. Πέρα από τολμηροί, είναι κι εξαιρετικά γενναιόδωροι. Ο θεατής γίνεται συνοδοιπόρος στο ταξίδι τους, είναι δύσκολο να αντικρίσει το βλέμμα τους ως αμέτοχος, ψυχρός παρατηρητής. Η πρωτοτυπία του επιμελητικού εγχειρήματος εντοπίζεται στο γεγονός πως οι καλλιτέχνες αυτοί θα μοιραστούν για πρώτη φορά την ίδια σκηνή. Θέλω να πιστεύω πως από αυτήν την απροσδόκητη συγκατοίκηση θα προκύψουν ενδιαφέροντες συσχετισμοί, γόνιμες συζητήσεις και δυνατές –αισθητικές και όχι μόνο– εμπειρίες.
Περισσότερες πληροφορίες
And so you see…
Η Νοτιοαφρικανή καλλιτέχνις σκηνοθετεί μια εκρηκτική περφόρμανς για το ρατσισμό, την ομοφοβία και την ελευθερία, στην οποία πρωταγωνιστεί o Άλμπερτ Κόζα
Be Careful
Στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Body Politics», η Ινδή καλλιτέχνις στήνει μια παράσταση για τη βία στη χώρα της, όπου οι γυναίκες θεωρούνται οι μόνες ένοχες, ακόμη και για το ότι είναι γυναίκες, όση βία κι αν δέχονται από τους άντρες
Macho Dancer
Τι συμβαίνει αν ξαφνικά ένας αντρικός ρόλος παιχτεί από μια γυναίκα; Ποιες είναι οι αόρατες πλευρές της ηδονοβλεψίας; Μια περφόρμανς που αλλάζει την οπτική πάνω στο σώμα που εργάζεται στη βιομηχανία του θεάματος της ηδονής
Quartiers libres
Η καλλιτέχνις από την Ακτή Ελεφαντοστού παρουσιάζει μια περφόρμανς που συγκλονίζει με την αμεσότητα και τις εικόνες της για την απόλυτη ένδεια της Αφρικής, με το κοινό να βρίσκεται επί σκηνής
Farci.e
Πώς μιλάει για την ταυτότητά του κάποιος/α που δεν επιθυμεί να έχει φύλο και ποια η σχέση της μητρικής γλώσσας με την αντίληψή μας για το φύλο; Μια τολμηρή καλλιτεχνική πρόταση από τον/τη Σορούρ Νταραμπί, που έχει για μητρική μια γλώσσα χωρίς γένη, τα φαρσί.
To Rest on a Slope
Η Λιβανέζα χορογράφος διερευνά στο έργο της το σώμα, το οποίο αφήνει να διαφανούν οι διάφορες μορφές βίας πίσω από μια χειρονομία, ένα βλέμμα ή την απόσταση που παίρνουμε από τους άλλους
