Enkelt

Στην καθημερινή παγκοσμιοποιημένη slang, η λέξη "cool" μπορεί να σημαίνει από το πιο μοδάτα ωραίο μέχρι το απροσποίητα χαλαρό και είναι σίγουρα μια στάση ζωής που διαδίδεται ευρέως και σε οδηγεί, λ.χ., να πας ακόμη και στο εμβληματικό "Ritz" με T-shirt αντί γραβατωμένος. Τα moto που βλέπω γραμμένα λοιπόν στους τοίχους του ολοκαίνουργιου "Enkelt" (στα σουηδικά σημαίνει απλό, βασικό και ξεκάθαρο) σαν τα "I have what I have and I am happy", "I lost what I lost and I am still happy", με τη φόρμα ενός στιλιζαρισμένου γκράφιτι, εκφράζουν ακριβώς αυτήν τη διάθεση του σκανδιναβικού cool, που θέλει να αποπνέει αυτό το all-day μπαρ-ρεστοράν, και ακριβώς το ίδιο κάνει και η περιγραφή του μαγαζιού ως "Eatery. Drinkery. No Worry". Καταφέρνουν να την περάσουν αυτή την αίσθηση σ’ αυτόν το χώρο που έχει την αύρα της σέρας με τη διάφανη σκεπή του, ενισχυμένη από ένα μικρό "δάσος" φυλλόδεντρων και άλλων φυτών εσωτερικού χώρου. Ο λευκός τούβλινος τοίχος στη μια μεριά σχεδόν γυμνός και απέριττος με μόλις ελάχιστα ράφια με διακοσμητικά, απέναντί του η μεγάλη μπάρα και η ανοιχτή κουζίνα, και στη μέση εμείς –μικρότεροι και μεγαλύτεροι, αντροπαρέες, γυναικοσυνευρέσεις– καθισμένοι σε στιλάτες καρέκλες εξωτερικού χώρου και να ακούμε δυνατή ροκ κυρίως μουσική, που σιγά σιγά τα αυτιά συνηθίζουν την έντασή της. Την ημέρα το φαντάζομαι πιο ωραίο, το βράδυ θα ήθελα έστω έναν πιο ατμοσφαιρικό φωτισμό για να γίνει το cool πιο ζεστό.

Η γνωστή ομάδα των Λέλου Γεωργόπουλου, Θάνου Τσουνάκα και Μανώλη Λυκιαρδόπουλου μαζί με τους Γιώργο Τσουροπλή ("Chilangos", στον Χολαργό) και Λευτέρη Χριστοφιλογιάννη ("Husky", στην Αράχοβα) πρωτοτυπούν μ’ ένα καινούργιο concept και για τις γεύσεις εμπιστεύτηκαν τον βραβευμένο Πάνο Τσίκα, που τις ιδέες του απολαύσαμε παλιότερα στη "Σελήνη" (Σαντορίνη) και έπειτα στο "Noema" (Μύκονος) και στο "Loco". Ο Τσίκας δούλεψε για δύο χρόνια στην κουζίνα του τριάστερου πλέον "Geranium" στην Κοπεγχάγη και εκεί μυήθηκε στη νοοτροπία της σκανδιναβικής κουζίνας, που δίνει έμφαση μεταξύ άλλων στην εκφραστικότητα των φυσικών γεύσεων, στα καπνιστά και τις πίκλες. Έχει επιμεληθεί λοιπόν ένα μενού αυτής της νοοτροπίας, που το μαγειρεύει ο σεφ του μαγαζιού Παύλος Κωτσάκος.

Στη διάρκεια της ημέρας σερβίρουν πρωινό και brunch, εμείς ωστόσο θα επικεντρωθούμε στον βραδινό κατάλογο, που παραθέτει τις προτάσεις χωρίς κατηγοριοποίηση ως πιάτα, για να τα μοιραστεί πάνω στο ψηλό ή χαμηλό ξύλινο τραπέζι η παρέα. Τα πιο χαρακτηριστικά πιάτα σκανδιναβικής λογικής απ’ αυτά που δοκίμασα ήταν δύο. Μου άρεσε πολύ το πιάτο με το καπνιστό λάχανο, με το άρωμά του ορεκτικό και τη γλύκα του να συντονίζεται με εκείνη μιας κρέμας από μαύρο σκόρδο και κάστανα και να κοντράρεται επίμονα από την ιδιότυπη νοστιμιά μιας χλωροφυλέ πικράδας από καψαλισμένη τραγανή λαχανίδα. Αυτή η γήινη προσέγγιση δίνει τη σκυτάλη σε μια πιο "φωτεινή": ο ζουμερός ψητός μπακαλιάρος έρχεται γεμιστός με ωραία τσιγαριαστά χόρτα, περιχυμένος με καραμελωμένο γιαούρτι μέσα στο βαρύ κεραμικό πιάτο που χρησιμοποιούν ευρέως, και την παράσταση κλέβει μια σάλτσα με πολύ όμορφο ανοιχτοπράσινο χρώμα, με την ξινούτσικη φρεσκάδα αγγουριού τουρσί που εκπροσωπεί με πολύ μοντέρνο τρόπο τη σκανδιναβική μπιστρονομία. Μιας και περί μπιστρονομίας ο λόγος όμως, ένα από τα βαθιά νόστιμα πιάτα αυτής της λογικής, αν και σαφώς πιο κλασικό, που αξίζει να δοκιμάσετε, είναι οι φαρφάλες με πολύ γευστικά μοσχαρίσια μάγουλα μαγειρεμένα με μανιτάρια με μαύρη μπίρα. 

Σε άλλα πιάτα πάντως δεν τα καταφέρνουν το ίδιο καλά. Το καρπάτσιο, ας πούμε, τυλίγει με τη λεπτή φετούλα του μια τόσο πληθωρική γέμιση από αγκινάρα Ιερουσαλήμ, γραβιέρα, μαγιονέζα καβουρδισμένου βουτύρου, που εξαφανίζει τη δική του, έτσι που ούτε η πραλίνα φουντουκιού ούτε η ενδιαφέρουσα ponzu με cranberries και τριαντάφυλλο μπορούν να το συνεφέρουν· εδώ βρισκόμαστε στον αντίποδα της σκανδιναβικής λιτότητας. Ούτε όμως το μοσχαρίσιο σνίτσελ με ικανοποίησε, καθώς η γεύση και η υφή του είναι flat, χωρίς τη χάρη που του δίνει η περίφημη κυματιστή κρούστα της βιεννέζικης συνταγής αναφοράς· το όμορφο σοταρισμένο kale, τα ψητά κρεμμύδια και η δυναμική σάλτσα μαύρου πιπεριού δεν σώζουν την κατάσταση όταν το κυρίως θέμα πάσχει. Πολύ καλή αντιθέτως η σύγχρονη πρόταση μανιταρόσουπας από πορτσίνι, που σε κερδίζει με τη γήινη κομψότητά της αλλά και με το παιχνίδι της τρυφερής φρεσκάδας σοταρισμένων άγριων μανιταριών πασπαλισμένων με μυρωδάτο μυρώνι. Μου άρεσαν τα γλυκά διότι είναι πιο "μαγειρικά", και στο μεν προφιτερόλ με την ωραιότατη γκανάς σοκολάτας αυτήν τη νότα δίνει το τραγανό μπισκότο κακάο με πούδρα πορτσίνι, ενώ στην γκανάς αχλαδιού ποσέ σε ρούμι με καρύδα η αλμυρή καραμέλα. Υπογραμμίζω το ενεργητικό και θερμό σέρβις με γνώση και τα ωραία κοκτέιλ –κλασικά και παραλλαγές– του Μανώλη Λυκιαρδόπουλου.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 7/3.

Ωράριο λειτουργίας: All-day.
Τιμή: € 28-35 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ).
Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι.
Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.