Τηλεφωνώντας να κάνουμε κράτηση, πέφτουμε σε κάποια άπειρη προφανώς κοπέλα που όταν ζητάμε τραπέζι στις 9 μ.μ. μας προτείνει με ελαφρώς ξύλινο ύφος να πάμε στις 8.30 μ.μ. κι όταν δηλώνουμε ότι δεν προλαβαίνουμε και τη ρωτάμε αν υπάρχει διπλό seating, μας απαντάει ότι θα πρέπει να φύγουμε από το τραπέζι στις 10.30 μ.μ. και να συνεχίσουμε αν θέλουμε στο μπαρ. Η μάχη του κρέατος έχει ανάψει για τα καλά στο Κολωνάκι και στα πέριξ, και η τελευταία άφιξη του «Drakoulis» την κάνει ακόμη πιο έντονη, αλλά η διαχείριση των κρατήσεων θα πρέπει να έχει μεγαλύτερη χάρη σ’ ένα bar-restaurant που φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα από τα επίκεντρα της διασκέδασης στην Αθήνα.
Αν ήταν Παρασκευή ή Σάββατο θα μπορούσα να το καταλάβω, αλλά μια Τρίτη σε ένα μαγαζί με τόσα πολλά τραπέζια τέτοιες πιεστικές δηλώσεις είναι άκομψες. Και επιπλέον υποκρύπτουν ένα υφάκι με το φρύδι ελαφρώς σηκωμένο που είναι πια τόσο passé, αφού στις μέρες μας τα πιο περιζήτητα εστιατόρια του κόσμου έχουν ραμμένη στην ούγια την ευγένεια. «Είναι πάντως απ’ αυτά τα μέρη που αν κάτσεις δεν θέλεις να φύγεις» σκεφτόμουν καθώς με το που κάθισα στο τραπέζι ένιωσα να μ’ αγκαλιάζει η πολυθρόνα. Όλα βεβαίως θα ήταν πολύ καλύτερα αν δεν βάραγε από τόσο νωρίς ένα κουραστικό electro tempo – μπορεί ο ήχος να είναι τζάμι, μπορεί η υπόγεια σάλα να γίνεται club μετά τα μεσάνυχτα, αλλά κανείς δεν έχει διάθεση να χορέψει στις 9.30 το βράδυ προτού καν φάει.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι το μαγαζί είναι εντυπωσιακό και όμορφα σχεδιασμένο από τον Λιβανέζο αρχιτέκτονα, Patrick Helou. Το μαύρο φόντο, με το φωτισμό προσεκτικά εντοπισμένο στα τραπέζια, έχει σαν σταρ στο ισόγειο την ατελείωτη βιτρίνα-ψυγείο με τα ευγενή μέταλλα της κρεατοφαγίας, όπου οι χασάπηδες πουλάνε κρέας από το πρωί, ενώ από το μεσημέρι και μετά βοηθάνε τον κόσμο στην επιλογή και παίρνουν την παραγγελία για το κομμάτι που θα σου ψήσουν.
Ψηλά, επάνω, ένας θάλαμος σιτέματος με τοίχο από τούβλα αλατιού και απέναντι το μπαρ και το ψυγείο των κρασιών με πολλές σαμπάνιες να δίνουν τον τόνο. Τα τραπέζια, άλλα από βαρύ ξύλο και τα περισσότερα μαρμάρινα, γεμίζουν από beautiful people, καλοβαλμένους νέους αλλά και μεγαλύτερους και ανάμεσά τους πολλούς επιχειρηματίες. Κάτω η σάλα είναι πιο σκοτεινή, ντιζαϊνάτη και σαφώς κλαμπίστικη, με μια περίεργη αίσθηση «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων» στις άκρες με τα ψυγεία, που οι μεγάλες πόρτες τους δημιουργούν μια ψευδαίσθηση περίεργων αναλογιών. Μετά τα μεσάνυχτα συνήθως το μαγαζί μετατρέπεται σε club.
Εδώ, λοιπόν, η παραγγελία καλό είναι να ξεκινήσει από το κρέας καθώς στη διάθεσή σου έχεις μια μεγάλη ποικιλία από ράτσες (Wagyu, Kobe, Black angus), προελεύσεις (Αυστραλία, Αμερική) και φυσικά κοπές. Διάλεξα, λοιπόν, ένα γοητευτικό Wagyu flap steak Αυστραλίας, ωραία σιτεμένο, πεντανόστιμο και κυρίως με πολύ καλή σχέση ποιότητας-τιμής, που το καταχάρηκα.
Όταν, όμως, πληρώνεις € 36 για 600 γραμμάρια εκλεκτού κρέατος που ταΐζει άνετα δυόμισι άτομα είναι μεγάλη υπερβολή να χρεώνουν € 12 τις τριπλοτηγανισμένες πατάτες, πολλώ δε μάλλον που ο εφευρέτης της συνταγής, ο Heston Blumenthal, τις χρεώνει € 8,7 στο «Dinner» στο Λονδίνο που διαθέτει 2 αστέρια Michelin και βρίσκεται στα 50 Καλύτερα Εστιατόρια του Κόσμου! Καλές είναι και τραγανές αλλά… Παρομοίως, τα € 12 για συμπαθητικά ψητά μανιτάρια είναι πολλά, όπως και τα € 8 για την ωραία κρέμα σπανάκι. Από το δεύτερο κρέας είχα πολλές προσδοκίες όταν μου είπαν ότι το pepper steak το φτιάχνουν με onglet αμερικάνικου Wagyu, δυστυχώς όμως δεν έλεγε πολλά, υστερώντας σε εκείνο το ιδιαίτερο «δάγκωμα» που κάνει sui generis το συγκεκριμένο κομμάτι – η πικάντικη σάλτσα του πάντως είναι πολύ καλή.
Στα πρώτα, τώρα, έχοντας δοκιμάσει το γύρο και στο εστιατόριο της Βούλας, στο Κολωνάκι τον βρήκα κατώτερο: ήταν παραψημένος, πράγμα που εμποδίζει ένα τόσο ξεχωριστό κομμάτι όσο το secreto με το πλούσιο ενδομυϊκό λίπος να περάσει στο next level που γράφει ο κατάλογος. Αναθεωρημένες εκδοχές του παστίτσιου έχουμε δοκιμάσει κι άλλες, αλλά η συγκεκριμένη με ταρτάρ Black angus χρειάζεται αλάφρωμα (η ωραία μπεσαμέλ και τα λαζάνια καταπιέζουν το κρέας).
Στο steak tartar υπάρχουν τρεις διαφορετικές επιλογές κρέατος. Διάλεξα Charolais και το ευχαριστήθηκα αρτυμένο με yuzu ponzu και κρέμα αγριοράπανου στο πλάι. Αν θέλετε μια ωραία δροσερή σαλάτα, διαλέξτε τη mizuna με άγρια ρόκα, φύλλα μουστάρδας, αχλάδι και πικάντικο παστέλι. Στα γλυκά από την κάπως βαριά lemon pie προτιμώ την ωραιότατη καραμελωμένη μπανάνα με κρέμα κανέλα.
Εν κατακλείδι, το «Dry & Raw at Law» είναι ένα ακριβό εστιατόριο που πρέπει να ανεβάσει τα στάνταρ του σέρβις του. Υπάρχει καλή διάθεση από τα παιδιά αλλά μάλλον είναι λίγα και δεν προλαβαίνουν, γι’ αυτό και παρατηρούνται καθυστερήσεις.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 22/1.
DRY & RAW AT LAW BY DRAKOULIS Σκουφά 52, Κολωνάκι, 2103632400. Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημέρι. Τιμή: € 45-75 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
