Η δημιουργικότητα στην κουζίνα είναι ένα δύσκολο μονοπάτι όπου το αποτέλεσμα πρέπει να επιβεβαιώνει τον πειραματισμό. Στο πεδίο αυτό το καινούργιο μοντέρνο εστιατόριο του Παγκρατίου είναι πολλά υποσχόμενο, αλλά χρειάζεται δουλειά.
Ομολογώ ότι όταν κλείσαμε τραπέζι στο «Άλφicon» δεν περίμενα στα μέσα Ιουνίου να καθίσουμε στον εσωτερικό χώρο του αρχοντικού κτιρίου με τους ανθρακί τοίχους, τα λευκά γύψινα και τα παλιά κεραμικά πλακάκια. Απ’ ό,τι μας είπαν όμως, τις επόμενες ημέρες το μαγαζί θα έχει εξασφαλίσει την άδεια του δήμου για να βγάζει τραπέζια και καρέκλες έξω. Ωραία εξέλιξη, αφού πλέον, τρώγοντας εδώ, θα μπορείς ταυτόχρονα να ρουφάς τη γοητεία της γειτονιάς –ανάμεσα στην Πλατεία Προσκόπων και στο Καλλιμάρμαρο–, στην οποία σώζονται αρκετά παλιά σπίτια. Δίπλα στην τρατορία «Italia d’Onofrio», το νεοκλασικό του «Άλφicon» ξεχωρίζει, με τους γαλάζιους τοίχους και τα λευκά διακοσμητικά κεντίδια, και μαζί με το «Cuppola», λίγο πιο κει στην Ευφορίωνος, δημιουργούν επιπλέον έναν νέο πόλο εξόδου σε μια περιοχή του Παγκρατίου που αναπτύσσεται διαρκώς τα τελευταία χρόνια.
Η μοντέρνα κουζίνα του «Άλφicon» δημιουργεί προσδοκίες και αυτό είναι φανερό στη σύνθεση του κόσμου που έτρωγε γύρω μας: δύο φίλοι με γκουρμέ ανησυχίες που σχολίαζαν τα πιάτα, πιο κει ένα νέο ζευγάρι τουριστών, η παρουσία του οποίου σε μια τέτοια γειτονιά επιβεβαιώνει την αλματώδη άνοδο του φαινομένου Airbnb, ένα ώριμο ζευγάρι απέναντι με παλιά αθηναϊκή αρχοντιά. Αργότερα κατέφθασε μια παρέα από έξι κορίτσια που ζουζούνιζαν χαρούμενα. Ήταν και μια ειδική βραδιά, αφού σε συνεργασία με τον βραβευμένο bartender Γιάννη Κοροβέση, εκτός από τον στάνταρ κατάλογο, υπήρχε κι ένα ειδικό μενού συνδυασμών του φαγητού με κοκτέιλ.
Το «Άλφicon» είναι δημιούργημα δύο νέων σεφ με ταλέντο, του Δημήτρη Ζύμπα και του Νίκου Βοργιά, που βάφτισαν το εστιατόριό τους συναιρώντας το αρχαίο «άλφι» (σήμαινε κριθάρι και συνεκδοχικά άρτος επιούσιος) με τη λέξη «icon» σε ένα statement μοντερνισμού. Έχουν αμφότεροι δουλέψει σε κουζίνες καλών εστιατορίων στην Ελλάδα («Botrini’s», «Vezene», «Malconi’s») και στο εξωτερικό (το 2άστερο «Moments» στη Βαρκελώνη, το «Bar Boulud» στο Λονδίνο, το casual «108» του Rene Redzepi στην Κοπεγχάγη), και αυτή η προϋπηρεσία φαίνεται.
Την ίδια στιγμή όμως η κουζίνα που προτείνουν δεν έχει concept. Υπάρχουν δηλαδή πιάτα με δημιουργικότητα (αποτυχημένη κι επιτυχημένη), ρουστίκ σπεσιαλιτέ που κλοτσάνε δίπλα τους και μοντέρνες μεταφράσεις κλασικών ελληνικών ιδεών. όλο αυτό το κολάζ μπερδεύει και σε εμποδίζει να καταλάβεις ακριβώς πού θέλουν να το πάνε οι σεφ. Ξεκινώντας από τα πρώτα πιάτα, για παράδειγμα, προτείνουν τον εντυπωσιακό ως περιγραφή αστακό με καρπούζι, αρμπαρόριζα, χιόνι φέτας και ταραμά. Δυστυχώς όμως, τα επιμέρους στοιχεία δεν συνδυάζονται μεταξύ τους, με αποτέλεσμα ο προσεκτικά ψημένος αστακός να αδικείται και στο σύνολό του το πιάτο να είναι προβληματικό.
Η κροκέτα από κεχρί με μαρμελάδα ντομάτας και δικό τους homemade αλλαντικό είναι ένα απλώς καλό πιάτο, αλλά ως στιλ δεν έχει σχέση ούτε με το προηγούμενο ούτε και με το επόμενο – αυτό δηλαδή που συνδυάζει τολμηρά ωραίο al dente κριθαρότο με τους κόκκους του «ντυμένους» με κρέμα μελιτζάνας, ωραίας υφής χταπόδι και λευκή σοκολάτα! Δυστυχώς όμως, όταν ρώτησα τον σερβιτόρο γιατί δεν μας πρότεινε να ανακατέψουμε καλά το κριθαράκι ώστε να γράψει παντού η ασυνήθιστη νότα του αφρού λευκής σοκολάτας, μου έδωσε μια απάντηση που βάζει τρικλοποδιά στην προσπάθεια της κουζίνας: «Δεν το πρότεινα, διότι δεν ξέρουμε αν η σοκολάτα αρέσει σε όλους». Ένα τέτοιο τολμηρό πιάτο ή το βάζεις ή δεν το βάζεις στον κατάλογο. δεν υπάρχει μέση λύση.
Στα κύρια πιάτα η κουζίνα αλλάζει πορεία, γυρίζοντας σε ιδέες πιο κλασικές, και δείχνει πιο σίγουρη σε σχέση με τα πρώτα. Στο ψάρι με χόρτα η τσιπούρα ψήνεται a la plancha ώστε να αποκτήσει ωραία τραγανή πέτσα, τα βλίτα δίπλα της βράζονται σωστά και κρατάνε ζωηρή υφή και γεύση, η σάλτσα πιπεριών Φλωρίνης δίνει ηλιόλουστη νεωτεριστική νότα και η συνολική αίσθηση είναι αρμονική κι επιτυχημένη. Το τρυφερό και πολύ νόστιμο κατσικάκι Νάξου με την έντονη γεύση της πέτσας του, σπανάκι, μυρωδάτο μάραθο και απαλό αβγολέμονο θυμίζει φαγητό της μαμάς, αλλά μιας μαμάς εκπαιδευμένης σε επαγγελματικές τεχνικές.
Στην καλύτερη στιγμή τους, οι σεφ συνδυάζουν επιτυχημένα τόλμη και κλασικό πνεύμα στα πολύ καλά μελωμένα μάγουλα με σάλτσα από Μεταξά και σύκο, με πουρέ πατάτας και απρόσμενα όμορφη και ταιριαστή δροσιά πεπονιού. Τα γλυκά τους ωραία, όπως το αχλάδι ποσέ σε κόκκινο κρασί, που γίνεται ωραία σάλτσα πάνω σε κρέμα γιαουρτιού και crumble κακάο, και η πορτοκαλόπιτα (της χρειάζεται περισσότερο άρωμα) συντονίζεται όμορφα με μια κρέμα λευκής σοκολάτας κι ελληνικού καφέ. Η μικρή λίστα κρασιών, με πολύ αξιόλογες off-Broadway ελληνικές ετικέτες και φυσικούς οίνους, έχει άποψη.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 14/6.
ΑΛΦΙCON Ηρώνδα 8, Παγκράτι, 2169005059. Ωράριο λειτουργίας: Κυρ. μόνο μεσημέρι. Κλειστά Δευτ., Τρ. Τιμή: € 30-40 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
