Οι Electric Litany έρχονται στην Ελλάδα για να παρουσιάσουν τον καινούργιο τους δίσκο "Desires" σε δύο μοναδικές εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Το αθηναϊκό κοινό θα έχει την ευκαιρία να αφεθεί σε ένα ατμοσφαιρικό μουσικό ταξίδι την Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2025 στο Ground Stage του Gazarte. Special guests στη συναυλία θα είναι οι Kepler is Free, δημιουργοί του πρόσφατου single "Σπασμένη Φλέβα”, τραγούδι τίτλων της νέας ομώνυμης ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη, σε συνεργασία με τον Έλληνα rapper ΛΕΞ.
Το "Desires" είναι το τέταρτο άλμπουμ στην δισκογραφία της μπάντας και κυκλοφόρησε στις 17 Οκτωβρίου και ίσως το πιο εξομολογητικό της. Γραμμένο αμέσως μετά το lockdown, το νέο άλμπουμ των Electric Litany βουτά βαθιά στην αγάπη: σκοτεινή, φωτεινή, μπερδεμένη, επαναστατική - κάθε της μορφή χωρά στα δέκα κομμάτια που συνθέτουν ένα άλμπουμ-εξομολόγηση. Κάθε τραγούδι λειτουργεί σαν στάδιο μιας ερωτικής σχέσης που αλλάζει συνεχώς. Το ονειρικό ποστ στοιχείο και ο πειραματισμός είναι παρών, χωρίς όμως επιβλητικές κορυφώσεις. Στο "Falcon” η αγάπη περνά μέσα από την αναμονή, την παύση, την σιωπή, ενώ στο ηλεκτρισμένο και σκοτεινό "Opia” έρχεται να θέσει ερωτήματα και να ονειρευτεί. Στο "Reciprocate” σε συνθ ποπ ήχο η αγάπη εμφανίζεται ως μορφή κοινωνικής επανάστασης που έρχεται να μας δώσει την δύναμη να μιλήσουμε απέναντι στο άδικο.
Το "Diamonds”, πιο φωτεινό και αισιόδοξο, μας θυμίζει ότι η αγάπη δεν αργεί, ενώ το αργό και μελαγχολικό "Prism” φέρνει μαζί του την αμφιβολία που ριζώνει μέσα μας. Το ατμοσφαιρικό "Itor” μιλά για τον αποχωρισμό και την φύση της αγάπης που είναι η απώλεια. Στο "For another” ο αγαπημένος Άλλος έρχεται ως μια φιγούρα από το παρελθόν, ως μνήμη της μητέρας και του πατέρα που κουβαλάμε μέσα μας. Το "Crumpets”, αργό και γλυκό, στήνεται πάνω σε μια απλή στιγμή, ένα βλέμμα που γεννά την επιθυμία. Το "Junkie” είναι το τραγούδι ενός αναπόφευκτου χωρισμού, ενώ το ορχηστρικό "Bless” κλείνει με μια υπόσχεση ενός μη τέλους. Συναντήσαμε τον Αλέξανδρο Μίαρη, ο οποίος μας μίλησε για τα "υλικά" αυτού του άλμπουμ.
Σας παρακολουθώ από το 2011 και σας είδα λαιβ πρώτη φορά στο Gagarin 205 το 2012. Tί έχει αλλάξει από τότε στην µπάντα πέρα από την σύσταση των µελών σας; Αντιµετωπίζετε την πραγµατικότητα ή την µουσική σας διαφορετικά;
Μια ενδιαφέρουσα συνειδητοποίηση που εμφανίζεται με τα χρόνια είναι ότι η ένταση δεν βρίσκεται απαραίτητα πάντα στην κραυγή, αλλά στη σιωπή ανάμεσα στους ήχους. Εκεί νομίζω ο ακροατής μπορεί πιο εύκολα να συναντήσει τον εαυτό του. Αντιμετωπίζουμε πλέον τη μουσική λιγότερο σαν δήλωση και περισσότερο σαν ερώτημα. Και ίσως αυτό να είναι το πιο ειλικρινές σημείο στο οποίο έχουμε φτάσει.
Δεν σημαίνει ότι η μουσική μας είναι καλύτερη, χειρότερη, καλή ή κακή, αλλά τουλάχιστον με πιο ειλικρινή κίνητρα που προσπαθούν να ξεφεύγουν από την αυτοαναφορικότητα, που από ένα σημείο και μετά καταντά βαρετό. Με τον καιρό καταλαβαίνεις ότι υπάρχει ένας κίνδυνος στην τέχνη να μιλάς διαρκώς για τον εαυτό σου. Εκεί αρχίζει η αναζήτηση. Πώς μπορείς να είσαι ειλικρινής χωρίς να είσαι ναρκισσιστικός.
Αν και η βάση σας είναι το Λονδίνο, οι καταγωγές σας συνθέτουν ένα πολύ ενδιαφέρον χάρτη: Κέρκυρα, Μπέρµιγχαµ, Ντέβονσαϊρ, Θεσσαλονίκη, Κρήτη. Η ηχογράφηση του νέου σας δίσκου έγινε σε διαφορετικά στούντιο του Λονδίνου, αλλά και της Αθήνας, ενώ ο Μίαρης φέρνει στον ήχο σας το περσικό σαντούρι. Μέσα σε αυτό το συνεχές πέρασµα τόπων και ηχοτοπίων, αισθάνεστε πως η µουσική σας είναι αποκύηµα ενός νοµαδικού τρόπου ζωής;
Ναι, αλλά όχι με τη ρομαντική έννοια του νομά. Έχεις δίκιο πάντως, κάθε τόπος αφήνει κάτι πάνω στον ήχο, όχι ως φολκ αναφορά αλλά ως πραγματικό στοιχείο. Αν υπάρχει μια μορφή νομαδικότητας στη μουσική μας, είναι ίσως αυτή της ενδιάμεσης κατάστασης. Το να μη νιώθεις ποτέ απολύτως εγκατεστημένος, ούτε γεωγραφικά ούτε αισθητικά. Αυτή η συνειδητή αποφυγή κανόνων, όπως για παράδειγμα η χρήση του περσικού σαντουριού σε κομμάτια που φαινομενικά του είναι ξένα, ίσως να είναι τελικά ένα από τα βασικά στοιχεία που διαμορφώνουν τον ήχο μας.
Στην ψυχανάλυση η επιθυµία προσλαµβάνεται ως έκφραση του ασυνειδήτου και εκδηλώνεται µέσα από εικόνες και φαντασιώσεις. Ποιές εικόνες ή βιώµατα αποτέλεσαν αφορµή για την γέννηση του δίσκου σας δίσκου "Desires";
Κάποιες αφορμές και εικόνες ήταν καθημερινές, σχεδόν ασήμαντες. Άλλες ήταν υπαρκτές και κοινές επιθυμίες για όλους μας, όπως η αγάπη και η απώλεια. Υπάρχουν όμως και επιθυμίες που δεν λειτουργούν ως ανάγκες, αλλά ως τάση προς κάτι. Μια τάση προς την ισότητα των ανθρώπων, την προτεραιότητα της αγάπης απέναντι πάντα σε αυτόν που πονά, απέναντι στον αδύναμο πρωτίστως! Όχι γιατί πιστεύουμε ότι αλλάζουν τον κόσμο -ένας δίσκος είναι άλλωστε, αλλά γιατί χωρίς αυτές δεν ξέρουμε πώς να υπάρχουμε μέσα του. Ή αν αξίζει να υπάρχουμε.
Στο "Opia” η αγάπη είναι αφορµή για την γέννηση ερωτηµάτων και ονείρων. Εσείς ποια ερωτήµατα θέτετε στους εαυτούς σας και τι ονειρεύεστε για το µέλλον;
Νομίζω τα περισσότερα ερωτήματα που θέτουμε στον εαυτό μας είναι της μορφής "τσεκαρίσματος”, μήπως μας πιάνουμε στα πράσα να γινόμαστε κάλπικοι. Όχι μόνο ως μουσικοί, αλλά στην καθημερινότητα μας.
Τι ονειρεύομαι για το μέλλον... Το πρώτο είναι η αλληλεγγύη ως έννοια και πράξη να γιγαντώνεται όλο και περισσότερο, επειδή τα πράγματα δυσκολεύουν. Ζώντας στο Λονδίνο 20 χρόνια τώρα έχω νιώσει στο πετσί μου πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει αλληλεγγύη σε μια τόσο δύσκολη πόλη. Που αν δεν έχει ο μπαμπάς σου εργοστάσιο να σου στέλνει λεφτά, τότε μεγάλο μέρος της ύπαρξης σου στηρίζεται στην αλληλεγγύη άλλων ανθρώπων και της δίκης σου προς αυτούς.
Ο δεύτερη σκέψη έχει να κάνει με το παράλογο της ύπαρξης. Το ζω πιο έντονα όσο περνά ο καιρός. Ερχεται κατακέφαλα συχνά ένα υπαρξιακό χάος, όπου η αγάπη ενός συντρόφου, ως αντίβαρο, το απαλύνει και του δίνει ένα νόημα. Το ίδιο συμβαίνει και με την αγάπη προς και από άλλους ανθρώπους. Κάνει αυτό το παράλογο πιο ήρεμο. Και ίσως αυτό είναι αρκετό.
Η αγάπη µπορεί να λειτουργήσει ως προσάναµµα µιας επανάστασης, είτε κοινωνικής είτε προσωπικής;
Πάντα µου άρεσε µια φράση του Che Guevara που είχα διαβάσει µικρός: "Ας µου επιτραπεί, µε τον κίνδυνο να φανώ γελοίος, να πω ότι ο αληθινός επαναστάτης καθοδηγείται από µεγάλα αισθήµατα αγάπης" .
Πίσω από κάθε ουσιαστική επαναστατική διαδικασία βρίσκεται η αγάπη για τους ανθρώπους και για τις ζωές τους. Η επιθυμία να σταθείς δίπλα στον άλλον και να αλλάξεις κάτι όχι για τον εαυτό σου μόνο, αλλά για όλους. Με αυτή την έννοια, η αγάπη δεν είναι το τέλος της επανάστασης, αλλά η αρχή της.
Όσο για την προσωπική χροιά της ναι, η αγάπη σε αναγκάζει να αλλάξεις. Αυτή η ρήξη με τον εαυτό σου είναι ήδη μια προσωπική επανάσταση.
Στο "For Another” οι γονεϊκές φιγούρες φαίνεται να παίρνουν τη θέση του αγαπηµένου Άλλου. Αναρωτιέµαι πόσο ελεύθεροι αισθάνεστε σήµερα σε σχέση µε το παρελθόν σας και και πώς έχει εξελιχθεί η αίσθηση της ταυτότητάς σας µέσα από αυτή τη διαδικασία;
Οι γονεϊκές φιγούρες δεν παύουν να υπάρχουν. Απλώς αλλάζει ο τρόπος που κατοικούν μέσα σου πιστεύω. Θεωρώ πως αναγκαστικά υπάρχουν ως τρόποι σκέψης απλά η μόνη διαφορά είναι πως επιβαλεται να τις αναγνωρίσεις για να μην σε καθορίζουν πλέον ασυνείδητα.
Στο "For Another” οι γονεϊκές φιγούρες δεν λειτουργούν ως μνήμες αλλά ως μια τάση να φωτιστεί η ιδέα πως η ελευθερία δεν είναι να τις αρνηθείς, αλλά να πάψεις να ζεις ασυνείδητα μέσω αυτών. Βέβαια, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι μπορείς ακόμη να αγαπάς έναν γονέα. Και είναι όμορφο όταν αυτό συμβαίνει μετά από τόσα φίλτρα.
Στα κοµµάτια σας επιστρέφει η αίσθηση ότι "τίποτα δεν τελειώνει πραγµατικά", τουλάχιστον όχι στο πεδίο των συναισθηµάτων. Το τέλος ενός έρωτα ανοίγει συχνά ένα νέο χώρο για την επιθυµία. Εσείς πως βιώνετε το τέλος -µιας σχέσης, µιας κατάστασης ή ακόµη κι ενός συναισθήµατος;
Η ιδέα του τέλους για εμένα έχει σφραγιστεί από μια πολύ συγκεκριμένη εμπειρία, που ακόμα και σήμερα με ανατριχιάζει όταν τη σκέφτομαι. Κάποτε, σε ένα θερινό σινεμά στην Αθήνα, είχα δει το The Elephant Man του David Lynch. Στην τελευταία σκηνή, ο John Merrick πεθαίνει στον ύπνο του και σε ένα όραμα εμφανίζεται η γυναικεία μορφή που λέει τη φράση "nothing will die". Αυτή η στιγμή με συγκλόνισε πραγματικά. Λίγο αργότερα ανακάλυψα ότι η φράση συνομιλεί με το ποίημα του Alfred Lord Tennyson: "Never, oh! never, nothing will die. The stream flows, The wind blows, The cloud fleets, The heart beats, Nothing will die."
Αυτή η συμπύκνωση που μπορεί να πετύχει η τέχνη με συγκλονίζει. Εκεί που η φιλοσοφία προσπαθεί να προσεγγίσει το τέλος με σκέψη, η τέχνη σου λέει κάτι απλό και παρηγορητικό: ότι τίποτα δεν τελειώνει πραγματικά. Από τότε, έτσι βιώνω και τα προσωπικά τέλη. Κάτι αλλάζει μορφή, κάτι περνά αλλού όσο πικρό και αν είναι…
Ακούστε το άλμπουμ εδώ.
Από την εγκαταλελειμμένη εκκλησία όπου ηχογράφησαν το πρώτο τους άλμπουμ, μέχρι τη συνεργασία με τον θρυλικό Alan Parsons στο δεύτερο, οι Electric Litany δεν σταμάτησαν ποτέ να χτίζουν κινηματογραφικά ηχοτοπία με ποιητικό υπόβαθρο. Είναι η μπάντα που δανείστηκε τη φωνή του Ρίτσου και του Ginsberg, που τραγούδησε για την κοινωνική επανάσταση και τους πρόσφυγες του σήμερα. Και τώρα, με το "Desires", φτιάχνουν το soundtrack της επιθυμίας που οδηγεί στην αγάπη -γιατί, όπως μας λέει ο Μίαρης στο "Reciprocate”: "only love can save your heart".
Εμείς, περιμένοντας να το ακούσουμε ζωντανά, είμαστε έτοιμοι να το φωνάξουμε δυνατά.
Διαβάστε Επίσης
