Ο αμφιλεγόμενος κύριος Morrissey

Απόψε, Τετάρτη 16 Ιουλίου, το Release Athens θα φιλοξενούσε στο εντυπωσιακό lineup του, τον μελαγχολικό και αμφιλεγόμενο Morrissey, όμως τα νέα για την ακύρωση της συναυλίας λόγω τραυματισμού ενός μέλους της μπάντας του, άφησε τους φαν του απογοητευμένους μεν με την απορία δε. Η ελληνική συναυλία ακυρώνεται εν συνεχεία αυτών στο Βουκουρέστι, στην Κωνσταντινούπολη και στο Σκότζε για τον ίδιο λόγο. 

Απορίας εύλογο είναι αν πράγματι ο λόγος της ακύρωσης ήταν ο τραυματισμός του συνεργάτη του ή οι αιχμηρές απόψεις που έχει εκφράσει ο ίδιους κατά καιρούς που έχει αποθαρρύνει τους θαυμαστές του ή τους έχει απομακρύνει. Οι τοποθετήσεις του καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα ζητημάτων – από το Brexit και τη μετανάστευση μέχρι την υποστήριξη ακροδεξιών κομμάτων και έχουν προκαλέσει αντιδράσεις στα σόσιαλ μιντια αλλά και στους θαυμαστές του.

Την εποχή του Brexit συγκεκριμένα, θέλησε να αποβάλει τη βρετανικότητα για την οποία είχαν γίνει γνωστοί οι The Smiths, δηλώνοντας πως η Βρετανία έχει χάσει την ταυτότητα της λόγω της εισροής μεταναστών, μιλώντας μάλιστα για "πολιτισμική παρακμή". 'Ηταν ένθερμος υποστηρικτής της αποχώρησης από την Ευρωπαϊκή 'Ενωση, καθώς ο θεσμός για εκείνον είναι "αντιδημοκρατικός και ολοκληρωτικός". Πολλοί τον κατηγόρησαν για ξενοφοβία και εθνοκεντρισμό ενώ το γλυκό έδεσε όταν το 2018 υποστήριξε ανοιχτά το ακροδεξιό κόμμα For Britain το οποίο έχει επικριθεί για τις αντιμεταναστευτικές και ισλαμοφοβικές του θέσεις. Η υποστήριξη αυτή έφερε ακυρώσεις συναυλιών (καλή ώρα), απόσυρση δίσκων από καταστήματα και έντονες διαμαρτυρίες. 

Φυσικά, ο τύπος έγραψε και κατέκρινε τις απόψεις του αυτές και ο τραγουδιστής βρέθηκε αντίπαλος με την The Guardian που την κατηγορεί για "δολοφονία χαρακτήρα", κατακρίνοντας την για λογοκρισία. Για εκείνον, δεν υπάρχει πολιτική ορθότητα και έχει πει χαρακτηριστικά: "Αν η υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας θεωρείται ρατσισμός, τότε ναι, είμαι ρατσιστής" – φράση που προκάλεσε σάλο αλλά και παρερμηνείες, σύμφωνα με τον ίδιο.

Παρ' όλα αυτά, οι απόψεις του τραγουδιστή δε φαίνεται να είναι αρκετές για να αποθαρρύνουν τους θαυμαστές του να πηγαίνουν στις συναυλίες του, καθώς συγκεντρώνει πάντα έναν ικανοποιητικό αριθμό οπαδών. Οι Βρετανοί (και το κοινό γενικότερα) τείνει να ξεχνά ή να συγχωρεί εύκολα, δίνοντας τόπο στην οργή κυρίως για καλλιτεχνικά φαινόμενα όπως ο Morrissey. Για κάποιους, είναι μια ειλικρινής φωνή που υπερασπίζεται την ατομική ελευθερία, για άλλους, μια προβληματική φιγούρα που φλερτάρει με την αντίδραση και τον αποκλεισμό. Εκείνος πάντως φαίνεται αμετακίνητος στις απόψεις του και τις στηρίζει με φλογερή αυτοπεποίθηση.

Ξεκινώντας την καριέρα του από το συγκρότημα The Smiths, ο Morrissey πλέον κάνει solo καριέρα, με την ιδιαίτερη, γεμάτη φωνή που σε κάνει να βιώνεις κάθε στίχο των τραγουδιών του. Το συγκρότημα διαλύθηκε το 1987, (το έτος που κυκλοφόρησε και ο τελευταίος τους δίσκος) λόγω διαφωνιών του Morrissey με τον κιθαρίστα Johnny Mar καθώς ο καθένας είχε ένα διαφορετικό όραμα για το γκρουπ (και για τους εαυτούς τους). Ο τραγουδιστής δεν έχασε όμως χρόνο και έχοντας την επιθυμία για μια solo καριέρα, κυκλοφόρησε το 1988 τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο "Viva Hate", χαρίζοντας ξανά χαμόγελα στους θαυμαστές του.

Ο Morrissey το 2024, έκανε απόπειρα να ζητήσει από τον Maar να σμίξει ξανά το συγκρότημα, ένα αίτημα που σύμφωνα με τον πρώτο αγνοήθηκε και με δήλωση του δεύτερου πως η απόκριση του ήταν αρνητική. 

Από εκεί και ύστερα ακολούθησαν πολλά solo άλμπουμ και λάιβ εμφανίσεις, που δεν απογοητεύουν το κοινό, καθώς το στιλ των τραγουδιών του παραμένει μελαγχολικό αλλά μελωδικό και ιδιαίτερα πνευματώδες, ειρωνικό και υπαρξιακό. Εμείς συγκεντρώσαμε τις πέντε καλύτερες δισκογραφικές στιγμές του indie icon. Φυσικά, οι The Smiths συνεχίζουν να αποτελούν ένα από τα κορυφαία αγγλικά συγκροτήματα και τα τραγούδια τους (δικαιωματικά) να ακούγονται και από τις νεότερες γενιές.

#1 Viva Hate (1988)

Θα μπορούσε να πει κανείς πως o Morrissey βιάστηκε λίγο να εκδόσει το πρώτο solo του άλμπουμ, καθώς μόλις το συγκρότημα είχε διαλυθεί τον προηγούμενο χρόνο. Ο τραγουδιστής όμως, δεν δίστασε να δηλώσει την νέα του ταυτότητα, κάνοντας μια νέα, γενναία αρχή μετά τον μύθο των The Smiths. Το στιλ του δεν αλλάζει πολύ, διατηρώντας μια γέφυρα με το παρελθόν του, γίνεται αμέσως αποδεκτός από τους θαυμαστές και το άλμπουμ γίνεται νούμερο ένα γρήγορα στα βρετανικά τσάρτς. Τα τραγούδια που ξεχώρισαν από τον δίσκο, ήταν το "Suedehead” και το "Everyday Is Like Sunday” που παραμένουν μέχρι σήμερα αγαπημένα των φαν. Δεν είναι τόσο σημαντικό μουσικά, όσο καλλιτεχνικά, καθώς σηματοδότησε μια νέα αρχή για τον τραγουδιστή.

#2 Your Arsenal (1992)

Εδώ ο Morrissey αλλάζει λίγο στιλ και κινείται σε πιο rock μονοπάτια και θεωρείται ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του μέχρι σήμερα. Με παραγωγό τον Mick Ronson, κατάφερε να κάνει ένα μουσικό άλμα, με πιο σκοτεινούς και σκληρούς ήχους συγκριτικά με το "Viva Hate", προσπαθώντας να ξεφύγει από τον χαρακτηρισμό του πρώην τραγουδιστή των The Smiths. Κατάφερε να μην χάσει την ιδιαίτερη ταυτότητα του, αλλά να αλλάξει ριζικά τον ήχο του, ένα στοιχείο που χρειαζόταν για να επανέλθει στο προσκήνιο ως ένας νέος και φρέσκος δημιουργός. Η φωνή του Morrissey σε αυτό το άλμπουμ ακούγεται σχεδόν πιο επιθετική, καθώς συνεχίζει να ασκεί καυστική κριτική για θέματα κοινωνικά και προσωπικά. Το τραγούδι που ξεχώρισε από αυτό το δίσκο είναι το "We Hate It When Our Friends Become Successful”, αναφερόμενος στη ζήλια που φέρνει σε εμάς η επιτυχία ενός φίλου. 

#3 Vauxhall and I (1994)

Από πολλούς θεωρείται ως το καλλιτεχνικό αριστούργημα του Morrissey που σημείωσε μια πιο ώριμη και συναισθηματική εξέλιξη δημιουργία του. Η παραγωγή του Vauxhall and I είναι πιο λίγη και πιο απαλή σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ του, με μια ηχητική ατμόσφαιρα που δίνει έμφαση στη μελωδία και τη συναισθηματική ένταση, παρά στη δυναμική των κιθαρών. Εδώ, η φωνή του Morrissey είναι πιο τρυφερή και εσωστρεφής, με τον παραγωγό Steve Lillywhite να βοηθά στη δημιουργία ενός ευαίσθητου και καθαρού ηχητικού τοπίου που δίνει χώρο στους νοσταλγικούς στίχους να ακουστούν. Εμβαθύνει τις θεματικές της μοναξιάς, της επιθυμίας και της υπαρξιακής αναζήτησης, ενώ αποδεικνύει την μεστότητα του Morrissey ως σόλο καλλιτέχνη. Ένα από τα πιο δημοφιλή τραγούδια του άλμπουμ, το "The More You Ignore Me, the Closer I Get” μιλάει για την παράνοια της εμμονής και της μη αμοιβαίας αγάπης. Θεωρείται ένα από τα πιο ευαίσθητα και αγαπημένα τραγούδια του.

#4 You Are the Quarry (2004)

'Υστερα από ένα διάλειμμα εφτά χρόνων, ο Morrissey επιστρέφει το 2004 με ένα άλμπουμ που τον κάνει ευρύτερα γνωστό και σε πιο νεανικό κοινό. Ο δίσκος αυτός κινείται με πιο πικρόχολους στίχους, κυρίως πολιτικής φύσεως και είναι μια απόπειρα του Morrissey να πειραματιστεί στιχουργικά και μουσικά, αν και αποτελείται από πιο "κλασικά" ακούσματα που θυμίζουν μια πιο ώριμη εκδοχή των The Smiths. Το "You Are the Quarry" είχε μεγάλη επιτυχία, και όχι μόνο ανανεώθηκε η φήμη του Morrissey, αλλά επανήλθε δυναμικά στις μουσικές σκηνές. Το άλμπουμ ανέβηκε στο #2 των βρετανικών charts και γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία, επιστρέφοντας τον Morrissey στη mainstream προσοχή. Το δημοφιλέστερο τραγούδι του άλμπουμ το "Irish Blood, English Heart" έχει έντονη πολιτική αναφορά, με το θέμα της ταυτότητας και της αποδοχης.

#5 Ringleader of the Tormentors (2006)

Η απόδειξη πως το στιλ του Morrissey αλλάζει όσο κυλάνε τα άλμπουμ του. Ηχογραφημένο στη Ρώμη, ο παραγωγός Tony Visconti δημιουργεί δραματικό και αισθηματικό ηχητικό τοπίο για τον Morrissey, με πιο περίπλοκες ορχηστρικές συνθέσεις. Εδώ υπάρχει μια πιο επιθετική διάθεση στα κομμάτια του άλμπουμ, με την έντονη χρήση του σαρκασμού και της ειρωνείας, ειδικά για τις πολιτικές συνθήκες της εποχής που αφορούσαν τον Μπους και την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Ο τίτλος του άλμπουμ (που μπορεί να μεταφραστεί ως "Αρχηγός των Βασανιστών") αναφέρεται εν μέρει στη θέση του Morrissey στον κόσμο της μουσικής (ως ένα είδος απομονωμένου "ηγέτη"), ενώ ταυτόχρονα το άλμπουμ τονίζει και τις παραμορφωμένες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που επηρεάζουν τον κόσμο. Το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ "You Have Killed Me" συνδυάζει την κλασική, εμφατική μελωδία του Morrissey με στίχους που εκφράζουν την απογοήτευση, την απομόνωση και την προσωπική αναστάτωση.

Προπώληση εισιτηρίων μέσω more.com