Spiritualized: "Επιτυχία είναι να λες αυτό που θες με τον δικό σου τρόπο"

Η επίσκεψή σας στην Ελλάδα ήρθε με ένα χρόνο καθυστέρηση μιας και σας περιμέναμε ήδη από πέρσι ως support στην συναυλία των Queens of the Stone Age που ακυρώθηκε. Πώς νιώθετε που θα επιστρέψετε;
Ο Josh Homme μας είχε καλέσει να περιοδεύσουμε μαζί του στην Αμερική και θα προσπαθούσε να μας συμπεριλάβει σε μερικά από τα σόου στην Ευρώπη. Τότε του είπα ότι θα ήθελα πολύ να κάνουμε τη συναυλία στην Ελλάδα, ακόμα κι αν δεν καταφέρουμε να παίξουμε κάπου αλλού. Δεν ξέρω πόσα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία φορά που ήρθαμε, αλλά νιώθω ότι είναι παραπάνω από όσα έπρεπε. Έχω φίλους στην Ελλάδα και μου αρέσουν όλες οι χώρες όπου οι ρυθμοί της ζωής είναι αργοί. Νιώθω ότι οι άνθρωποι εκεί δουλεύουν με τον δικό μου ρυθμό και δεν υπάρχει υπερβολική βιασύνη. 

Φαίνεται και στην δουλειά σας άλλωστε ότι επιλέγετε να παίρνετε τον χρόνο σας όσον αφορά τις νέες κυκλοφορίες. 
Ναι, αλλά αυτό το κάνουμε προκειμένου να πετύχουμε το σωστό αποτέλεσμα υποθέτω. Νιώθω ότι όταν έχεις αρκετό χρόνο, μπορείς να κάνεις ό,τι φανταστείς. Κάποιες φορές οι άνθρωποι βιάζονται ή πιέζονται υπερβολικά. Στη μουσική βιομηχανία υπάρχει πάντα η πίεση να ακολουθήσεις σύντομα την όποια επιτυχία σου για να την εξαργυρώσεις ή να κινηθείς στα επόμενα βήματα όσο ο κόσμος ακόμα σε θυμάται, αλλά εγώ δεν το βλέπω αυτό ως επιτυχία. Θεωρώ πως στην πραγματικότητα επιτυχία είναι να λες αυτό που θες ακριβώς με τον τρόπο που το θες και αυτό παίρνει χρόνο ή μπορεί και για πάντα. Για να ξέρεις ότι το έχεις καταφέρει, κάποιες φορές πρέπει να εξερευνήσεις όλες τις δυνατότητες για να βρεις τον καλύτερο τρόπο.

Αυτό είναι τελικά το μυστικό χάρη στο οποίο βγάζετε πάντα δίσκους οι οποίοι, λιγότερο ή περισσότερο, λαμβάνουν θετικά σχόλια απ’ το κοινό;
Είναι δύσκολο να δημιουργείς για το κοινό, οπότε θεωρώ πως είναι περισσότερο θέμα τύχης το ότι τα πράγματα εξελίσσονται με τον σωστό τρόπο. Δεν με ενδιαφέρει με τη μουσική μου να καλύψω τις ιδιοτροπίες της μόδας ή να φτιάξω αυτό που θέλει ο κόσμος να ακούσει επειδή είναι στη μόδα. Αν ξεκινήσεις να δημιουργείς με γνώμονα το τι ζητάει το κοινό, μπερδεύεσαι. Πιστεύω ότι πρέπει να κάνεις αυτό που θες και να ελπίζεις ότι κι αυτό θα συμπορευτεί μαζί σου. Δεν υπάρχει "καλό" γούστο, αλλά απλώς γούστο και κάποιες φορές είναι σοκαριστικό το τι θα αρέσει τελικά στον κόσμο. Αλλά δεν υπάρχει καλό ή καλό, απλά τι θα τους βγάλει περισσότερο νόημα.

Αν μου επιτρέπετε, εκτός από την τύχη στην περίπτωσή σας παίζει ρόλο και η μαεστρία και η ειλικρίνεια, δυο ποιότητες που έρχονται πάντα στο μυαλό μου όταν ακούω τη μουσική σας. 
Σίγουρα υπάρχει προσοχή στην λεπτομέρεια και αγαπώ αυτό που κάνω, όπως και τις δημιουργίες άλλων καλλιτεχνών. Προσπαθώ να βρω συνδέσεις με αυτές, όχι για να αντιγράψω τη μουσική αλλά για να μεταφέρω αυτό το συναίσθημα και στη δική μου μουσική. 
Πρόσφατα κυκλοφορήσατε το soundtrack που είχατε γράψει προ δεκαετίας για το "Stranded in Camden". Ποια είναι η σχέση σας με τη συγκεκριμένη ταινία;
Είναι μια ταινία του William Eggleston, φωτογράφου από το Μέμφις, και καλύπτει τη ζωή στην πόλη του στα μέσα της δεκαετίας του ’70. Η μουσική και ο κόσμος είναι το είδος του χαμού που ήταν η πραγματικότητα του Μέμφις εκείνη την εποχή. Όσο για το γιατί το κυκλοφορήσαμε τώρα, νομίζω ότι απλώς το καθυστέρησα υπερβολικά. Ένιωθα ότι τότε κανείς δεν ενδιαφέρθηκε και στα μέσα της προηγούμενης χρονιάς το ανακάλυψα ξανά και άρχισα να αναρωτιέμαι κι ο ίδιος γιατί δεν το έχουμε κυκλοφορήσει. Τότε μάλιστα, ο William και η οικογένειά του μας κάλεσαν στο Μέμφις για να κάνουμε ένα σόου οπότε για άλλη μια φορά, η τύχη έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. 

Υπάρχουν άλλες ταινίες για τις οποίες θα θέλατε να γράψετε το soundtrack;
Υποθέτω, αλλά δεν μου το ζητάνε τόσο συχνά (γέλια). Αρκετά χρόνια πριν, είχα γράψει το soundtrack για το "Mister Lonely" του Harmony Korine. Έχω την αίσθηση πως η μουσική για τις ταινίες γράφεται αφού πρώτα γυριστεί η ταινία, έτσι είναι δύσκολο να ρισκάρεις εφόσον τα υπόλοιπα στάδια έχουν ήδη τακτοποιηθεί. Γίνεται την τελευταία στιγμή, έτσι την αναλαμβάνουν συνέχεια οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι μπορούν να την παραδώσουν με ταχύτητα κατά παραγγελία. Ήταν ωραίο επομένως ότι στην περίπτωση του Harmony αναμείχθηκα με το φιλμ από πολύ νωρίς, αλλά και ότι ήθελε να εξερευνήσει κάτι διαφορετικό, γι’ αυτό είναι γνωστός άλλωστε. Θεωρώ πάντως ότι είναι ένας ωραίος τρόπος να γράφεις μουσική, γιατί δεν περιορίζεσαι από τις ιδέες που έχεις για τον εαυτό σου και ό,τι θα "έπρεπε" να κάνεις. Όταν γράφεις μουσική, πάντα λαμβάνεις υπόψιν τον κατάλογο σου και τι προηγήθηκε, ώστε να βγάλει νόημα, αλλά τα soundtrack σε απελευθερώνουν και σου επιτρέπουν να δημιουργήσεις χωρίς αυτές τις σκέψεις.

Πρόσφατα επίσης κάνατε μερικά σόου αφιερωμένα στα τριαντάχρονα του "Pure Face". Πώς νιώσατε ξαναπαίζοντας live ολόκληρο τον δίσκο; Και τι θα κάνατε διαφορετικά αν τον ηχογραφούσατε σήμερα;
Πριν από κάποια χρόνια, κάναμε μερικά λάιβ παίζοντας ολόκληρο το "Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space", κάτι που δεν περίμενα ποτέ ότι θα κάναμε, αλλά αυτά τα σόου ήταν φανταστικά. Φαντάσου να δουλεύεις με ένα σχήμα σαράντα ατόμων, τις χορωδίες, τα έγχορδα και τα κόρνα! Επιπλέον, το "Pure Face" με έναν περίεργο τρόπο ήταν πάντα ο αγαπημένος μου δίσκος και δυστυχώς ξεθύμανε γρήγορα όταν κυκλοφόρησε, σαν να ξεγλίστρησε μακριά. Έτσι όταν τελειώσαμε με τα live για το "Ladies and Gentlemen…" είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι θα ήθελα να παίξω ζωντανά το "Pure Face" με ενορχήστρωση, κάτι στο οποίο βοηθάει και ο δίσκος γιατί έχει έγχορδα από τους Balanescu Quartet, κομμάτια με κόρνα, ακόμα και κάποια με τρομπόνι από τον Rico Rodriguez. Κ Συνεχίζουμε με αυτά τα live, αλλά είναι πολύ ακριβά για τα κάνουμε συνέχεια, συμμετέχουν νομίζω 26 μουσικοί. Όταν ξέρεις έχεις συνηθίσει να παίζεις την κιθάρα, για παράδειγμα, έχει πολύ ενδιαφέρον να παίζεις σε ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο, έξω από σένα. 

Είχατε δηλώσει πως το "…And Nothing Hurt" θα ήταν ο τελευταίος δίσκος σας, αλλά τελικά ακολούθησε σαν συνέχεια του το "Everything Was Beautiful". Τι σας έκανε να αλλάξετε γνώμη;
Όταν έγραψα τους τελευταίους δίσκους, εξουθενώθηκα. Προσπαθούσα να κυκλοφορήσω αρχικά ένα διπλό άλμπουμ με όλα τα κομμάτια, το οποίο ήταν εξαντλητικό τόσο σε επίπεδο συγκέντρωσης όσο και για το OCD μου. Όταν φτιάχνω ένα άλμπουμ είναι για μένα το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, έτσι όταν τα ολοκλήρωσα ένιωσα πως ασχολούμουν μαζί του για υπερβολικά πολύ καιρό. Επίσης χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να συνειδητοποιήσω πως ακόμα κι όταν δεν γράφεις μουσική, στην πραγματικότητα ακριβώς αυτό κάνεις. Είναι συνεχώς στο κεφάλι μου, δεν με εγκαταλείπει. Έτσι η τσελίστρια στα live για το "Pure Face" με ρώτησε γιατί απλά δεν κυκλοφορώ τα υπόλοιπα τραγούδια. Αφού έτσι κι αλλιώς θα το κάνω, γιατί να παραπονιέμαι για την κούραση αντί να το ολοκληρώσω; Αυτό άλλαξε κάπως τον τρόπο που σκέφτομαι, γιατί συνειδητοποίησα πως το ότι δεν πηγαίνω στο στούντιο δεν σημαίνει πως σταματάω να γράφω μουσική. Έτσι, πρόσφατα αρχίσαμε να γράφουμε και πάλι νέο υλικό.

Το οποίο να περιμένουμε τα επόμενα χρόνια;
Να περιμένετε …αυτή είναι η λέξη κλειδί. (γέλια)

Πόσο δύσκολο είναι να μεταφέρετε τους ήχους των στούντιο άλμπουμ στα live show σας;
Δεν είναι κατι τόσο, αλλά ίσως έχουμε απλά βελτιωθεί στο να το καταφέρνουμε. Βρίσκω χαρά σ’ αυτή τη διαδικασία. Γι’ αυτό άλλωστε ήταν τόσο ενδιαφέροντα τα live για το "Pure Face": δεν ήταν κάτι που είχαμε ξανακάνει, στην πραγματικότητα εκτός από 2-3 κομμάτια, δεν είχαμε παίξει ποτέ ζωντανά το υπόλοιπο άλμπουμ! Η συγκέντρωση που απαιτείται για να κάνεις το σύνολο να δουλέψει είναι και η ομορφιά της διαδικασίας. Το θέμα δεν είναι να ακούγεται ακριβές, όπως λέω συχνά. Πολλές μπάντες, ακόμα κι αυτές που δεν φαντάζεσαι, χρησιμοποιούν ένα "track" σύμφωνα με το οποίο παίζουν. Ο ντράμερ φοράει ακουστικά και παίζει με βάση την ηχογράφηση σε όλα τα κομμάτια, και αν το μπάσο δεν ακούγεται καλό ή τα πνευστά δεν είναι στη σκηνή, χρησιμοποιούν απλά αποσπάσματα από το άλμπουμ. Είναι περίεργο να το βλέπεις και είναι περίεργο ότι κάποιοι άνθρωποι θέλουν να παίζουν έτσι μουσική. Το θέμα, όμως, δεν είναι το παίξιμο να είναι εύκολο. Έπαιξα κάποια σόου με τον Leo Smith, έναν τρομπετίστα από το Μιζούρι, ο οποίος είπε ότι όταν κατεβαίνει απ’ τη σκηνή πονάει το πόδι του, γιατί το πιέζει προς τη γη κατά τη διάρκεια του performance του. Αγαπώ αυτή τη σκέψη, πως είναι μια φυσική κίνηση να πιέζει προς το έδαφος. Μπορείς να παίζεις ηχογραφήσεις, αν θες, αλλά θεωρώ η τέχνη θα έπρεπε να είναι κόπος. Δεν γίνεται το σόου να προχωρήσει είτε είμαι είτε δεν είμαι στη σκηνή· το βρίσκω τρομερά απογοητευτικό. 

Πού τελειώνει ο Jason Peele και πού ξεκινά ο J. Spaceman;
Υπάρχει αρκετή σύγκλιση, όσο και ξεκάθαρη δυαδικότητα. Σίγουρα παίζει λίγη σχιζοφρένεια στη φάση. (γέλια)

Εμπνέεστε πολύ από τη λογοτεχνία. Τώρα διαβάζετε τώρα κάτι ενδιαφέρον που θα μας προτείνατε;
Τα δύο τελευταία βιβλία που διάβασα ήταν το "Into the Silence" του Wade Davis, που αφορά την κατάκτηση του Έβερεστ το 1926, και είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο, αλλά δεν ξέρω αν ταιριάζει σε όλους. Αγαπώ επίσης τη Miranda July. Είχα τελειώσει πριν καιρό το "All Fours" και σκέφτηκα να ξαναδιαβάσω όλα τα άλλα βιβλία της. 

Άρα γενικά ξαναδιαβάζετε βιβλία, ξανακούτε παλιά σας άλμπουμ και soundtracks... Είναι μια περίοδος ενδοσκόπησης ή αναδρομής για εσάς;
Όχι, όταν το είπες αυτό νωρίτερα και ανέφερες την "αναδρομή", δεν νομίζω ότι υπήρχε πολλή αναδρομή όταν παίξαμε το "Pure Face". Δεν είναι σαν να κοιτάμε πίσω, γιατί ήταν κάτι που απλά δεν μπορούσαμε να το παίξουμε ζωντανά όταν το κυκλοφορήσαμε. Στο στούντιο μπορούσαμε, καθόμασταν για μισό χρόνο και το δημιουργούσαμε, αλλά ζωντανά; Αδύνατο. Και το να ξαναδιαβάζεις βιβλία είναι περίεργο. Ανακάλυψα πριν από δέκα χρόνια ότι ξαναδιάβασα ένα βιβλίο του John Fante που είχα διαβάσει στο παρελθόν. Με τα βιβλία συχνά λες, "Α, το έχω διαβάσει αυτό", και μπορεί αν μην θυμάσαι τον πρωταγωνιστή ή καν την πλοκή. Όταν το ξαναδιάβασα, το κατάλαβα με τελείως διαφορετικό τρόπο — ήταν σαν να το διάβαζε άλλος άνθρωπος. Δεν το έκανα για να "επαναλάβω", ήταν πιο πολύ... όπως ακούς μια μουσική ξανά και ξανά. Μπορώ να ακούω το ίδιο κομμάτι για πέντε μέρες μέχρι να μου πουν, "Μπορούμε να ακούσουμε κάτι άλλο;". Αλλά με τα βιβλία δεν συνέβαινε αυτό, οπότε σκέφτηκα να δοκιμάσω να ξαναδιαβάσω μερικά. Και ήταν ενδιαφέρον — δεν ήταν ένα βήμα πίσω, ήταν μια "επιστροφή", αλλά όχι επειδή δεν τα κατάλαβα την πρώτη φορά. Απλώς οι λέξεις έχουν διαφορετική σημασία, διαπίστωνα πράγματα που μου είχαν ξεφύγει.