1. Θα μπορούσε να γραφτεί ένα τραγούδι όπως το "Heart of Darkness" στις μέρες μας; Η απάντηση είναι πως όχι. Γιατί όμως; Επειδή, η δεύτερη πλευρά του πρώτου επτάιντσου που κυκλοφόρησαν οι Pere Ubu, πριν πενήντα χρόνια, μοιάζει να προβλέπει αυτό που συμβαίνει τώρα: "Ίσως δεν είμαι παρά μια σκιά στον τοίχο". Επομένως, μπορεί κάποιος άλλος Ντέιβιντ Τόμας και κάποιοι άλλοι Pere Ubu να γράφουν αυτή τη στιγμή ένα τραγούδι για το μέλλον που ακόμα δεν έχει έρθει. Όλα είναι πιθανά.
2. Ο μουσικοκριτικός Γκρέιλ Μάρκους είχε γράψει το εξής: "Η φωνή του Τόμας είναι η φωνή ενός άντρα που μουρμουρίζει στο πλήθος. Νομίζεις πως μιλάει στον εαυτό του. Μέχρι που καταλαβαίνεις πως απευθύνεται σ’ εσένα".
3. Σε μια τηλεοπτική συνέντευξη, ο Ντέιβιντ Τόμας τα έχει πάρει με τις άστοχες ερωτήσεις της δημοσιογράφου. Κρατάει ένα πλαστικό ποτήρι και της εξηγεί πως υπάρχουν πολλές οπτικές γωνίες για να δεις κάτι. Αν δεις το ποτήρι έτσι όπως συνήθως βλέπουμε ένα ποτήρι, δηλαδή αν το αναγνωρίσεις ως ποτήρι, τότε θα το αγοράσεις. Αν όμως δεις το ποτήρι από κάτω, δηλαδή τη βάση του, τότε θ’ αναρωτηθείς τι στο διάολο είναι αυτό. Και δεν πρόκειται να βάλεις το χέρι στην τσέπη. Οι δίσκοι των Pere Ubu είναι σαν να βλέπεις το ποτήρι από χαμηλά. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως οι δίσκοι τους δεν είναι δίσκοι.
4. Ο πρώτος τους δίσκος "The Modern Dance" ξεκινάει με μια συχνότητα που θυμίζει σειρήνα ή συναγερμό. Όλο το άλμπουμ πατάει πάνω σ’ αυτόν τον οξύ ήχο, λες και οι κιθάρες έχουν κουρδιστεί σ’ ένα διαπασών που έχει φτιαχτεί από την τρέλα και το σκοτάδι του κόσμου, έτσι όπως παίρνει σχήμα στο μυαλό του Ντέιβιντ Τόμας. Πανικός, σύγχυση, άγχος, καγχασμός: "Το μωρό μου λέει πως αν έρθει ο διάβολος, θα τον πυροβολήσουμε μ’ ένα όπλο". Ακούω το δίσκο αμέτρητρες φορές καθώς γράφω το άρθρο. Είναι ένας επικίνδυνος δίσκος γιατί, μπροστά του, τα πάντα μοιάζουν παλιά, σχεδόν ακαδημαϊκά: κάθε πρόσφατο βιβλίο που διάβασα, κάθε έκθεση που επισκέφτηκα, κάθε ταινία που είδα, κάθε νέο τραγούδι που άκουσα. Η αληθινή ελευθερία έρχεται από το μακρινό ’78.
5. Δεν θυμάμαι πότε και από πού αγόρασα το σινγκλ "Not Happy". Στο εξώφυλλο, ένας άσπρος παπαγάλος σε κόκκινο φόντο που, στο δικό μου αντίτυπο, έχει ξεθωριάσει σε ροζ. Ο τίτλος του κομματιού και το όνομα του συγκροτήματος με παχιά κίτρινα γράμματα. Το έβαζα συχνά σε διάφορα πάρτι. Κανείς δεν χόρευε.
6. Μπαίνω στο Spotify. David Thomas & Two Pale Boys. 282 μηνιαίοι ακροατές. Περίμενα λιγότερους. Στην πλατφόρμα υπάρχει διαθέσιμο μόνο το "Erewhon". Το 1997 εμφανίζονται στο MTV. Ο Ντέιβιντ Τόμας φοράει μαύρο κοστούμι, γραβάτα, καπέλο. Ιδρωμένος από τα ζεστά φώτα της σκηνής, έχει κρύψει την κοιλιά του πίσω από μια κατακόκκινη ποδιά χασάπη. Κιθάρα, τρομπέτα, μελοντεόν και αυτή η φωνή που βγαίνει κάτω από το μικρό του μουστάκι, ψιλή και μαζί βαθιά, κραυγή και μαζί γέλιο με πόνο, λες και κουβαλάει στο τεράστιο του σώμα δύο ανθρώπους, έναν προφήτη κι έναν γελωτοποιό, έναν γέρο κι ένα μωρό, τραγουδώντας σε κάποιο υπόγειο καμπαρέ στο Κλίβελαντ.
7. Το αντίτυπο του "Dub Housing" -το αγόρασα ή το δανείστηκα εφ’ όρου ζωής;- έχει μια τρύπα πάνω αριστερά, λες και το χαρτόνι του εξωφύλλου έχει τρυπηθεί από έναν μεγάλο διακορευτή. Στην πραγματικότητα, οι Pere Ubu άνοιξαν διόδους σε όλα τα είδη του ροκ εν ρολ και κατέληξαν να μη βολεύονται πουθενά. Όχι ροκ. Όχι πανκ. Όχι, βέβαια, αρτ πανκ. Ούτε νιου γουέιβ. Ούτε εξπεριμένταλ. Δεν πειραματιζόμαστε. Ξέρουμε τι κάνουμε, μουρμουρίζει ο Ντέιβιντ Τόμας.
8. Μετά την εμφάνισή του στο ΑΝ Club, αγόρασες το "Meadville". Το ακούγαμε στο πρώτο σπίτι και ίσως στο δεύτερο. Δεν θυμάμαι πια. Το CD έσπασε σε κάποια μετακόμιση. Καμιά φορά, χάζευα το εξώφυλλό του. Τη σφραγίδα με την τρομπέτα, πατημένη πάνω στο καφέ τραχύ χαρτί, το αυτόγραφο του Ντέιβιντ Τόμας με μαύρο στιλό. Σ’ αυτό το λάιβ δίσκο, υπάρχει το δεκάλεπτο "Surfer Girl", μια διασκευή στο τραγούδι των Beach Boys που γίνεται αγνώριστο και καταλήγει στο παραλήρημα ενός άντρα που ενώ νομίζεις πως μιλάει στο πλήθος, μιλάει σ’ εσένα. Χθες βράδυ, καθώς ανεβαίναμε τη Λεωφόρο Αθηνών μ’ έναν φίλο, το έβαλα να παίξει από το κινητό: "Μ’ αγαπάς; Μ’ αγαπάς; Μ’ αγαπάς;"
9. Ο Ντέιβιντ Τόμας πέθανε στα 71, ακούγοντας MC5 στο ραδιόφωνο. Το πλαστικό ποτήρι δεν έχει πλέον πάτο. Και τώρα θα κοιτάξουμε μέσα στην καρδιά του σκότους. Not Happy.
