
Η bijoux de kant παρουσιάζει τη μουσική παράσταση "Κάπου περνούσε μια φωνή" με μελοποιημένα ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη για φωνή και πιάνο σε μουσική Χρήστου Θεοδώρου. Τα μελοποιημένα ποιήματα του "καταραμένου", φλανέρ ποιητή ερμηνεύει ο Ody Icons με τη συνοδεία του Αλέξανδρου Αβδελιώδη στο πιάνο. Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Γιάννης Σκουρλέτης. Η παράσταση κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 8 Φεβρουαρίου στο bijoux de kant HOOD art space, στο κέντρο της Αθήνας (Πολυκλείτου 21, Μοναστηράκι).
"Ήταν ένα βαθύτατα παθητικό τραγούδι καθώς ερχόταν μεσ’ απ’ το σοκάκι. ένα τραγούδι μακρυνό και σαν απελπισμένο…" - Ναπολέων Λαπαθιώτης
Αριστοκρατικά μεγαλωμένος, άριστα μορφωμένος, μοναχοπαίδι υπουργού, ανανεωτής της παράδοσης, ανοιχτά ομοφυλόφιλος, συνοδοιπόρος των κομμουνιστών, τοξικομανής, αυτόχειρας, "παρακμιακός" και "περιπλανώμενος", ο Ναπολέων Λαπαθιώτης ξετυλίγει μέσα από τους στίχους του το διαχρονικό αίτημα για έρωτα, "τις σκοτεινές κι ανείπωτες λαχτάρες, όλες τις γνώριμες φωνές των Περασμένων, μέσα σ’ αλάλητες αυγές χαμένων παραδείσων".
Η bijoux de kant παρουσιάζει μια μουσική παράσταση για την αισθητική της ερωτικής επιθυμίας. Μια αισθητική η οποία είναι γεμάτη αντιφάσεις και προσεγγίζει το ωραίο -όχι ως κάτι απόλυτο- αλλά ως προσωπικό, υποκειμενικό και βαθιά σπαρακτικό.
Συντελεστές
Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
Φωτισμοί: Γιώργος Μαρουλάκος
Δραματουργική Επεξεργασία: Ασημένια Ευθυμίου
Βοηθοί σκηνοθέτες: Αλίκη Πιτσινίγκου, Διονύσης Νικολόπουλος
Video: Γιώργος Αποστολόπουλος
Παραστάσεις: Σάββατο, Κυριακή & Δευτέρα στις 21:00 έως 03/03
Διάρκεια: 70 λεπτά
Περισσότερες πληροφορίες
Κάπου περνούσε μια φωνή
Μια παράσταση-ωδή στην ερωτική επιθυμία με μελοποιημένα ποιήματα του «καταραμένου» φλανέρ Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, για φωνή και πιάνο. Αριστοκρατικά μεγαλωμένος, άριστα μορφωμένος, μοναχοπαίδι υπουργού, ανανεωτής της παράδοσης, ανοιχτά ομοφυλόφιλος, συνοδοιπόρος των κομμουνιστών, τοξικομανής, αυτόχειρας, «παρακμιακός» και «περιπλανώμενος», ο Ναπολέων Λαπαθιώτης ξετυλίγει μέσα από τους στίχους του το διαχρονικό αίτημα για έρωτα, «τις σκοτεινές κι ανείπωτες λαχτάρες, όλες τις γνώριμες φωνές των Περασμένων, μέσα σ’ αλάλητες αυγές χαμένων παραδείσων».