Tsaki, ποιος έφταιγε τελικά;

Ο Tsaki ξεκινά με τα ραπς ήδη από τα 15 του στην "πόλη που γεννάει ταλέντα" για να ανδρωθεί, στη συνέχεια, σε μερικά από τα σημαντικότερα για την πορεία της εγχώριας ραπ σκηνής σχήματα, όπως οι Yonka Mayonka, η αθηναϊκή κολεκτίβα των Bong Da City και φυσικά, το ασταμάτητο όχημα των Joker/Two Face, παρέα με τον Styl Mo (επίσης μέλος των BDC). Μέσα στα χρόνια μπαίνει στη διαδικασία να διευρύνει το comfort zone του έξω από τους battle κύκλους φέρνοντας κοφτερά flows, trippy εικόνες και ακομπλεξάριστες ιστορίες ενηλικίωσης και καθημερινότητας. 

Τον περασμένο Νοέμβριο, κυκλοφόρησε 6 χρόνια μετά το "Year One", τον δεύτερο σόλο δίσκο του με beats των ΜΚ, DVMN BOI, Masla.G, Stolou, Night Grind και WhiteShadow. Πέραν των Batman αναφορών, ο Θεσσαλονικιός ράπερ διατηρεί στο "Year Two” αυτή την ιδιαίτερη ποιότητά του να λέει άβολες αλήθειες με μια αφοπλιστική αμεσότητα και μπόλικο μαύρο χιούμορ, με τον ίδιο τρόπο πάνω κάτω που στις πετάει στη μούρη η ζωή. 

Λίγο πριν ακούσουμε τα νέα κομμάτια του ζωντανά, στην παρουσίαση δίσκου που θα πραγματοποιηθεί στο "Gagarin" το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου αναζητήσαμε τον Tsaki για να μάθουμε περισσότερα σχετικά με τον δίσκο, την δική του οπτική πάνω στα ελληνικά ραπ πράγματα και το "Malibu", μεταξύ άλλων.

Πώς είσαι εσύ λίγες  μέρες μετά το release;
Πολύ χαρούμενος. Ο δίσκος έχει πάει πολύ καλά για τα νούμερά μου. Το ωραίο είναι όταν περιμένεις να βγει ο δίσκος. Μόλις βγει σκέφτεσαι "τι κάνουμε από εδώ και πέρα;". Είναι ένα τρομακτικό παιχνίδι αυτό της δημιουργίας. Αλλιώς ήμουν στα 20 χρονών, αλλιώς στα 25 και αλλιώς γράφω τώρα. Σε κάποια φάση τελειώνει η έμπνευση, νιώθεις ότι τα έχει πει όλα.

Τι είναι όμως αυτό που νικά αυτή την αμηχανία και θα σε βάλει να γράψεις πάλι;
Πριν δέκα χρόνια θα σου έλεγα ότι θέλω να αποδείξω κάτι στον εαυτό μου, στους γύρω μου, στη σκηνή. Τώρα για να είμαι ειλικρινής προσπαθώ να διατηρήσω αυτό που έχω χτίσει και να το φτάσω ακόμα παραπάνω. Από αυτό βιοπορίζομαι, δεν μπορώ να το αφήσω να κατρακυλήσει. Ξεκίνησε από κάτι που ήταν για "την καύλα" και έχει γίνει επαγγελματικό. Οπότε όταν μπαίνω στο στούντιο υπάρχει συγκεκριμένη προοπτική για το τι πρέπει γράψω. Θέλει πάντα προσπάθεια όμως. Η έμπνευση δεν θα έρθει αν δεν κάτσεις  να γράψεις. Υπήρχαν μέρες που δεν ήθελα καθόλου κι έγραψα το "Καληνύχτα" κι’ άλλες που ήθελα να γράψω και δεν έκανα τίποτα. Μόνο η προπόνηση σε κάνει καλύτερο.

Σου έχουν λείψει οι πιο DIY φάσεις και αυτό το αυθόρμητο που μπορεί να δώσουν στο αποτέλεσμα;
Όχι, δεν μου έχει λείψει να σου πω την αλήθεια. Όταν έχεις δει τι είναι αυτό που δουλεύει και τι είναι αυτό που δεν δουλεύει ξέρεις ποιο είναι το process σου. Όταν μπαίνεις να γράψεις κάτι random καταλήγει αλλού και όταν μπαίνεις με έναν συγκεκριμένο στόχο καταλήγει κάπου διαφορετικά. Ανάλογα και με το πού θες να το στρέψεις. Έχω κάνει τόση εξάσκηση όμως μέσα στα χρόνια που γνωρίζω πώς θα χειριστώ κάθε κομμάτι.

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από το "Year One" (2018), με ενδιάμεσες στάσεις πολλά συνεργατικά πρότζεκτ, με πιο πρόσφατο το "Cash Out” με τον Μικρό Κλέφτη. Πώς ήταν η διαδικασία να γράφεις και να επιμελείσαι ένα σόλο πρότζεκτ  ξανά;
Στην ουσία δεν άλλαξε κάτι. Η μόνη διαφορά είναι ότι έπρεπε να γράψω ένα δεύτερο κουπλέ και ένα ρεφρέν. Η διαδικασία που ακολουθώ – είτε με το "Cash Out" είτε για το J2F είτε για το Bong είτε μόνος μου -είναι ότι πάντα παίρνω το instrumental και πηγαίνω σε έναν χώρο για να γράψω απομονωμένος. Μετά το μοιράζομαι με τους συνεργάτες μου αλλά όταν δημιουργώ κάτι θέλω να είμαι μόνος μου, χωρίς αντιπερισπασμούς.

Και στο stage προτιμάς το ίδιο;
Είναι αυτό που έχω πει ξανά: μόνος σου πας γρήγορα, μαζί με άλλους πας μακριά. Προτιμώ να είμαι με άλλους γιατί δεν μπορώ ακριβώς να ακούω τον εαυτό μου, κριντζάρω. Αν είναι να ακούσω κάποιο δικό μου κομμάτι θα είναι από κάποιο κοινό πρότζεκτ κι’ αυτό για να ακούσω περισσότερο τα κουπλέ των άλλων. Αυτό μου αρέσει περισσότερο.

Πώς το "Year Two" πιάνει το νήμα από εκεί που το έχει αφήσει η πρώτη σου σόλο δουλειά;
Όλο το "Year One" και "Year Two" concept περιστρέφεται γύρω από το σύμπαν του Batman. Μια αναφορά που υπάρχει πολύ έντονα και σε δουλειές των BDC και J2F. Το "Year One" ακόμα και όταν το έγραφα, ως πρώτη επίσημη σόλο δουλειά, ήξερα ότι δεν είναι κάτι που θα πάει καλά αν και τελικά πήγε. Αντίστοιχα, το "Year One" ήταν η πρώτη χρονιά του Batman, όταν δεν γνώριζε τόσα πολλά ούτε ήταν αρκετά καλός: τον δέρνανε, έσπαγε τα χέρια του κ.λπ. Στο "Year Two" τον βλέπουμε στο ultimate form του, στην καλύτερη φάση του. Από την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ μου, τώρα ένιωσα ότι ξέρω τι κάνω και ότι μπαίνω στο "Year Two". Γι’ αυτό και είναι μια δουλειά που πιστεύω ότι με αντιπροσωπεύει σαν καλλιτέχνη. Γιατί το λέω αυτό τώρα; 1) γιατί δεν μου αρέσει το "Year One" (γέλια) - με του οποίου τα κομμάτια δεν βαιμπάρω πλέον, δεν θέλω να τα λέω στα live μας κ.λπ.– και 2) γιατί αυτό που έχω γράψει τώρα νιώθω ότι το έχω φτάσει 10/10. Είναι ένα πρότζεκτ το οποίο ανυπομονούσα να βγει γιατί ήθελα πολύ να το μοιραστώ με τον κόσμο και είναι κομμάτια που μπορώ να τα παίξω στο repeat είτε σε live είτε στο σπίτι μου. Νιώθω ωραία που έχω ένα τέτοιο άλμπουμ και έχω δουλέψει πάρα πολύ επίσης γι’ αυτό το αποτέλεσμα. 

Υπάρχουν στιγμές του δίσκου που ξεχωρίζεις;
Όλα μου αρέσουν προφανώς. Ξεχωρίζω το "Holy Trinity" γιατί φτιάχτηκε με ένα διαφορετικό process. Είχα ήδη το κομμάτι και φτιάξαμε το beat με τον ΜΚ από την αρχή μαζί. Ήταν πιο ομαδικό… Είναι όμως και το "Signed Up". Αυτά τα δύο κομμάτια, βέβαια, είναι και τα τελευταία που ηχογράφησα. Γράφτηκαν δηλαδή ένα μήνα πριν παραδώσω το CD. Τα άλλα είναι πιο παλιά και αναγκαστικά τα έχω χιλιοακούσει. Σε όλα όμως τα κομμάτια του δίσκου νιώθω ότι κατάφερα να πω αυτό που ήθελα. Για παράδειγμα το "Year Two" είναι πιο Bong Da City, το "Ghost Town" φέρνει σε Dof Session, το "Ευχή" είναι τέρμα random (γέλια). Να σου πω την αλήθεια, είχα τα πρώτα οχτώ κομμάτια του δίσκου και μου λέει τότε ο Στέλιος, ο Μικρός Κλέφτης, "πρέπει να έχεις όμως και ένα κομμάτι που θα ‘κλωτσάει’". Είχα δύο πλάνα: ή που θα έγραφα ένα κομμάτι πιο κοινωνικό, story telling - τύπου Bloody Hawk, Λόγος Τιμής – ή που θα πήγαινα σε κάτι πιο "Μέρες Άρρωστες", πιο τραγουδιστό, πιο δικό μου… Έτσι, ξεκίνησα να γράφω πιο catchy πράγματα, ατάκες που θα μπορούσε να πει κάποιος και βγήκε το "Ευχή". Μπήκα στούντιο με το σκεπτικό ότι αν έβγαινε ωραίο θα το κρατούσα στον δίσκο. Αν πάλι δεν μου ταίριαζε θα το έδινα στη Marseaux ή κάπου αλλού (γέλια). Νιώσαμε λίγο περίεργα όταν το ηχογραφήσαμε και μετά θέλησα να το κάνω ακόμα πιο περίεργο. Έτσι, το γράψαμε ξανά με τρόπο που να μπορεί να δουλέψει το auto tune από πάνω. 

Μουσικά τι νέο φέρνει ο δίσκος και οι producers που υπογράφουν τις παραγωγές του;
Όλοι οι producers είναι άτομα που εκτιμώ και πιστεύω ότι έχουν τρομερές δουλειές. Συνεργαστήκαμε τώρα γιατί βρίσκονται στη "λωρίδα" που πάει εκεί που θα ήθελα να βρεθώ κι εγώ, από άποψη ήχου. Όταν γράφω έναν δίσκο σκέφτομαι που θα ήθελα να παίζει. Εκεί που στοχεύω είναι σε έναν ήχο που να μπορεί να παίξει σε κάποιο club μετά από κομμάτια του Drake ή του Kendrick και πιστεύω ότι το έχω καταφέρει. Είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελα να ακούσω και όταν έχω βγει κάπου έξω.

Τι κρατάς περισσότερο από όσα έχει κάνει μέσα σε αυτή τη δεκαπενταετία;
Έχω καταφέρει ό,τι έχω κάνει να έχει πικάρει, να θεωρείται ακόμα και κλασικό. Όπως είναι οι Bong Da City, οι Yonka Mayonka, το Joker/Two Face… Και όχι μόνο σε αριθμούς αλλά να έχουν μια πραγματική απήχηση στους γύρω μου, στην κοινότητα που θέλω να με περιτριγυρίζει.

Πώς νιώθεις για το μέγεθος και την αναγνώριση που έχει πάρει η σκηνή;
Μόνο περήφανος. Γι’ αυτό παλεύαμε όλοι - οι FFC, οι ΖΝ, οι BDC, τα Βόρεια Αστέρια – όλοι έβαλαν το λιθαράκι τους. Αυτή τη στιγμή το ραπ είναι το λαϊκό της Ελλάδας, οι εταιρείες επιτέλους μας κοιτάνε σοβαρά και μας πληρώνουν, οι χορηγοί θέλουν τα μούτρα μας…

Εσύ γιατί επέλεξες τη ραπ έκφραση;
Άκουγα για παράδειγμα ΔΠΘ γιατί αυτός ο άνθρωπος πάλευε με κάποια συναισθήματα, με κάποιες καταστάσεις και αυτά που έλεγε εγώ τα μετέφραζα με τον τρόπο μου. Αντίστοιχα, σε ένα δικό μου κομμάτι, το "Καληνύχτα", άλλοι λένε ότι μιλάω για τη νύχτα, άλλοι ότι μιλάω για τα ναρκωτικά, και άλλοι ότι μιλάω στον εαυτό μου. Αυτό είναι όμως η ραπ έκφραση: ο καθένας κάνει τις δικές του συνδέσεις. Είναι ο πιο άμεσος τρόπος έκφρασης

Τι ετοιμάζεις για την παρουσίαση δίσκου στο "Gagarin" (14/12);
Είμαι αρκετά αγχωμένος γιατί το year one το είχαμε παρουσιάσει σαν j2f, οπότε δεν έχω ξανακάνει παρουσίαση μόνος μου. Ελπίζω ότι θα πάει ωραία

Προτιμάς το στούντιο ή τη σκηνή;
Σίγουρα τη σκηνή. Ακόμα και όταν γράφω τα κομμάτια μου στο στούντιο σκέφτομαι πώς θα είναι να τα λέω live.

Και με ποιον έχει την καλύτερη χημεία on stage;
Σίγουρα με τον Μο [σ.σ. J2F]. Έχουμε κάνει άπειρα live μαζί και ξέρουμε ακριβώς ποια είναι τα κενά του καθενός. Με καλύπτει και τον καλύπτω. Αλλά και με τον ΜΚ αν κάναμε ακόμα δέκα live μαζί θα το βρίσκαμε ακόμα περισσότερο. Είναι και θέμα εξάσκησης.
Ποια είναι τα συστατικά ενός ακραίου live;
Είναι το πάρε δώσε με το κοινό. Να χορεύουν, να χοροπηδάνε, να δίνουν ενέργεια. Σίγουρα υπάρχουν κι αυτοί που θα είναι ακίνητοι αλλά θα περνάνε επίσης τέλεια με τον τρόπο τους. Όσο πιο κοντά είσαι στο κοινό τόσο πιο δυνατό θα βγει και το live.

Τι προετοιμασία θα κάνεις;
Προσπαθώ να έχω κοιμηθεί από νωρίς το προηγούμενο βράδυ αν και δεν το έχω καταφέρει αυτό ακόμα. Θα πρέπει να φάω ένα καλό πρωινό γιατί λογικά θα είναι το μοναδικό γεύμα μου, να μην καπνίσω και γενικά να κρατάω χαμηλά τους τόνους μέχρι να βγω στη σκηνή για να έχω ενέργεια.

Προτιμάς να παίζεις Αθήνα ή Θεσσαλονίκη;
Κοίτα, στο παρελθόν στη Θεσσαλονίκη τα έσπαγαν, χόρευαν σαν τρελοί, πηδούσαν πάνω στη σκηνή… Πλέον, η Αθήνα είναι πιο hot. Είμαι πιο ξεκούραστος όμως όταν παίζω στη Θεσσαλονίκη γιατί απλά βγαίνω από το σπίτι μου, περπατάω ένα χιλιόμετρο και φτάνω στο venue. 

Θα μου πεις πώς γράφτηκε το "Malibu"; 
Το "Malibu" γράφτηκε σε μια από τις πιο αλκοολικές περιόδους μας. Επηρεασμένος από το "Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας" εξιστορώ στο κουπλέ μου μια νύχτα μας – ή καλύτερα μια σειρά από νύχτες μας – περιγράφοντας αυτή την εμπειρία όσο πιο ζωντανά γίνεται. 

Και ποιος έφταιγε τελικά; [σ.σ. από τη στιχομυθία στο "Malibu"]
Ε, ο Μο έφταιγε! (γέλια)