Άγχη, αγωνίες, προσδοκίες (μεγάλες, συνήθως), αλλά κι επίπεδα ενέργειας ζηλευτά, που μπορεί να σε κάνουν να αισθανθείς τι σημαίνει να τρως τη ζωή και να φτύνεις και το κουκούτσι –έτσι ακριβώς όπως το έθεσε κάποτε και η Σώτη Τριανταφύλλου. Τα πρώτα ραντεβού είναι ένας ολόκληρος (μικρο)κόσμος σε κίνηση· κι αυτό των Amyl & The Sniffers με το ελληνικό κοινό δεν θα μπορούσε να διαφέρει.
Ταυτόχρονα, πάντως, η πρώτη συναυλία των Αυστραλών στην Αθήνα έρχεται ν' απαντήσει σε μια γνωστή εγχώρια γκρίνια, αλλά να θέσει κι ένα ενδιαφέρον στοίχημα για το μέλλον. Το οποίο αποβαίνει ακόμα πιο ιντριγκαδόρικο, με δεδομένο ότι η βραδιά έγινε ήδη sold out, καθώς γράφονταν τούτες οι γραμμές.
Για τη γκρίνια, δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά: είναι παλιά και παγίως περιστρεφόμενη γύρω από το επιχείρημα ότι στην Ελλάδα δεν βλέπουμε αρκετά νέα ονόματα όταν συμβαίνουν και "καίνε" (ή δεν τα στηρίζουμε, όταν τελικά έρχονται), προτιμώντας τους δοκιμασμένους και τους βετεράνους. Δεν είναι τόσο απλή, όσο ίσως φαίνεται (υπάρχει, π.χ., κι ένα ακανθώδες θέμα για τις τιμές των εισιτηρίων), μα δεν είναι και η ώρα να τη συζητήσουμε. Σε κάθε περίπτωση, η έλευση συγκροτημάτων με λιγότερα από δέκα χρόνια ζωής σαν τους Amyl & The Sniffers, τώρα ακριβώς που εδραιώνονται σε καθοριστικές μουσικές αγορές, σίγουρα προσφέρει αυτό ακριβώς που ζητείται.
Ποιοι είναι, όμως, οι Amyl & The Sniffers; Και σε τι χρωστάνε την τόση "φασαρία" γύρω από το όνομά τους; Αν δεν τους έχετε ξανακούσει, ίσως αρκεί να κοιτάξετε το εξώφυλλο του φετινού άλμπουμ "Cartoon Darkness", το οποίο εισέβαλλε θεαματικά στα 10 πρώτα της Βρετανίας κι έσπασε το φράγμα του εθνικού top-200 στις Ηνωμένες Πολιτείες: θα καταλάβετε αρκετά, ιδίως βλέποντας την τραγουδίστρια κι αρχηγό Amy Taylor να τρέχει ενθουσιωδώς μπροστά από τους Declan Mehrtens (κιθάρα), Gus Romer (μπάσο) & Bryce Wilson (ντραμς), αποκαλύπτοντας τα γυμνά της στήθη, έστω κι αν δεν διακρίνονται στο τελικό εικαστικό. Το σκόντο, βέβαια, πέρα από εμφανές, είναι και συζητήσιμο, ειδικά αν μιλάμε για μια μπάντα που διεκδικεί τις δάφνες του punk, οπότε το ερώτημα "τι το κάνεις, αν δεν γίνεται να το υποστηρίξεις;" προκύπτει αβίαστα. Ωστόσο, το γκρουπ δίνει την απάντησή του εκεί όπου υπάρχει περισσότερη ελευθερία κινήσεων, με τη σαρκική γύμνια να προβάλλει σε πρώτο πλάνο στο βιντεοκλίπ για το single "Jerkin".
Βέβαια, κάποιοι από όσους τους πρόσεξαν από τα EP του 2016-2017 ή από το ντεμπούτο τους (2019), λένε ότι σε τούτο το τρίτο πλήρες άλμπουμ λίγο τα έχουν καλογυαλίσει, πια, τα πράγματα: ίσως ένα τσικ περισσότερο απ' όσο αρμόζει σε ένα punk συγκρότημα που θέλει να μιλήσει για τον πόλεμο, την κλιματική αλλαγή και τον ερχομό των σκεπτόμενων μηχανών. Προσωπικά, επίσης, δηλώνω σκεπτικός για το αν οι στίχοι καταφέρνουν να ανταποκριθούν στο φιλόδοξο αυτό ζητούμενο. Θεωρώ ότι πελαγοδρομούν στη γενικολογία και ότι θα κέρδιζαν περισσότερα, εάν επικέντρωναν πιο συγκεκριμένα.
Από τη στιγμή, πάντως, που ο δίσκος περιέχει δυναμίτες σαν το "Doing In Me Head" ή τραγούδια σαν τα "Big Dreams" και "Chewing Gum", τα οποία εύκολα τα φαντάζεσαι ν' ανάβουν φωτιές στις απανταχού εμφανίσεις, κανείς δεν ανησυχεί. Άλλωστε, τα διεθνή δημοσιεύματα της τελευταίας πενταετίας επαινούν πρωτίστως τις ηλεκτρισμένες συναυλίες της μπάντας και δευτερευόντως τη σπουδαιότητα των στούντιο δουλειών τους. Κι αυτό είναι σωστό, όσο κι αν ξεβολεύει εκείνους που ψάχνουν διαρκώς για φρέσκους rock 'n' roll ήρωες, σε βάρος της πολιτισμικής παρακαταθήκης της ίδιας της κουλτούρας. Γιατί, όσο τσαγανό κι αν έχει η Amy Taylor, οι Sniffers της έρχονται –αναγκαστικά– να αναπαράγουν πράγματα που τα έχουμε ακούσει πολλές φορές. Αν πρόκειται να μας εκπλήξουν, λοιπόν, θα το κάνουν με τον τρόπο με τον οποίον τους αφορούν και όχι με την έμπνευσή τους πάνω σε μια ηχητική φόρμα λιγότερο ή περισσότερο δεδομένη.
Και είναι εδώ όπου φτάνει η ώρα να κυκλωθεί και η δική μας κουβέντα, θίγοντας το στοίχημα που αναφέρθηκε πιο πάνω. Γιατί δεν είναι μόνο ο κόσμος που αναζητά καινούρια ινδάλματα, αλλά και οι εγχώριες διοργανώσεις, οι οποίες οφείλουν να ψάξουν απαντήσεις για την "επόμενη μέρα", όταν τα μεγάλα pop/rock ονόματα που μονοπωλούν το ενδιαφέρον των καιρών μας θα αποσυρθούν υποχρεωτικά από την ενεργό δράση και θα χρειάζονται, πια, νέοι επικεφαλής, ικανοί να συγκεντρώνουν πλήθη χιλιάδων στα καλοκαιρινά φεστιβάλ. Ήδη, γκρουπ σαν τους Idles ή τους Fontaines D.C. δείχνουν να κερδίζουν έναν δικό τους χώρο στην Ελλάδα. Μήπως, λοιπόν, είναι και οι Amyl & The Sniffers μια τέτοια περίπτωση; Θα το δούμε στο σανίδι του "Floyd", την Παρασκευή 29/11.
Διαβάστε Επίσης
