Πέρυσι καταγράφηκε μια γκρίνια, ότι η χρονιά δεν ήταν καλή όσον αφορά τις διεθνείς κυκλοφορίες, από την οποία τηρήσαμε ωστόσο τις αποστάσεις μας εδώ στο "α". Το 2022, αντιθέτως, φάνηκε να μπαίνει φουριόζικα.
Το αδικαιολόγητο hype, βέβαια, έδωσε και πάλι ηχηρό παρών: η Beyoncé έχει βγάλει πολύ καλύτερα πράγματα, ας πούμε, ενώ η Taylor Swift δεν γίνεται να βρει αυτό που δεν έχει, όση επιτυχία κι αν απολαμβάνει. Οι ρυθμοί, επίσης, κάπως κόπασαν σε κάποιο σημείο. Ωστόσο το έτος συνέχισε να παράγει καλές δουλειές σε όλη τη διάρκειά του. Είναι χαρακτηριστικό, ας πούμε, ότι η Little Simz –καλλιτέχνιδα που απασχολεί ευρύ φάσμα ακροατών– κυκλοφόρησε το καινούριο της άλμπουμ μέσα στον Δεκέμβρη, "τιμωρώντας" έτσι όσους βιαστικούς βγάζουν λίστες με "καλύτερα" μεσούντος του Νοέμβρη.
Ανταποκρινόμενοι σε αυτό το κλίμα, διαλέγουμε φέτος 25 δίσκους από τη διεθνή σοδειά. Όχι με τη λογική των "καλύτερων", την οποία προσωπικά θεωρώ αβάσιμη: τέτοιες λίστες, όσο πιασάρικες κι αν παραμένουν, δεν αντιπροσωπεύουν παρά τα "καλύτερα" από όσα πρόλαβε καθένας να ακούσει –και όχι την πραγματική ανθολόγηση μιας ογκώδους καλλιτεχνικής παραγωγής. Η δική μας συλλογιστική επικεντρώνει λοιπόν σε δουλειές στις οποίες θα έχουμε λόγους να επιστρέψουμε και στο μέλλον. Πάμε να τις δούμε επιγραμματικά, ξετυλίγοντάς τις με το "σασπένς" της αντίστροφης μέτρησης.
25. Fontaines D.C.: Skinty Fia [Partisan/Rough Trade]
Δεν γίνεται να αρνηθείς σε αυτούς τους Ιρλανδούς ότι άφησαν το αποτύπωμά τους στο 2022: ο τρίτος τους δίσκος κατέκτησε το νούμερο 1 της Βρετανίας, κουβεντιάστηκε ευρέως και τους παγίωσε ως τους σημαντικότερους νεαρούς ήρωες μιας επίμονης αναβίωσης παλιών εναλλακτικών ήχων με post-punk πρόσοψη. Αλλά από το αντικειμενικό γκελ εντός των εν λόγω συνόρων μέχρι την εκτίμηση "θα αφήσει ιστορία", υπάρχει αξιοσημείωτη απόσταση, με τη δεύτερη παράμετρο της εξίσωσης να παραμένει συζητήσιμη. Εκτός απροόπτου, άλλωστε, τα πιθανά όρια της όλης ιστορίας μάλλον τα είδαμε και το καλοκαίρι στην Πλατεία Νερού. Όπου ναι μεν άξιοι και μια χαρά οι Fontaines D.C., όχι όμως και ανάλογου διαμετρήματος με τον Nick Cave.
24. Misþyrming: Með Hamri [Norma Evangelium Diaboli]
Άλλη μία κυκλοφορία που μας ήρθε στα μέσα του Δεκέμβρη. Λίγο-πολύ ό,τι είπαμε για τους Fontaines D.C. ισχύει και για αυτούς τους Ισλανδούς, απλά τοποθετημένο σε ένα black metal πλαίσιο. Διάφορα παλιά, οικεία, αγαπητά πράγματα, δηλαδή, βρίσκονται στα χέρια ορεξάτων νεαρών, πρόθυμων να τα μπολιάσουν με τον τσαμπουκά και την ενέργειά τους, πάντα βέβαια εντός των δεδομένων ορίων. Εν προκειμένω, σε τούτο τον τρίτο δίσκο, με την ωμή, κοχλάζουσα, εκρηκτική τους ενέργεια. Εκείνη που θαυμάσαμε και επί σκηνής τον Μάρτιο που μας πέρασε, στη συναυλία τους στο "Κύτταρο".
23. Iron Griffin: Storm Of Magic [ανεξάρτητη κυκλοφορία]
Ξέρουμε πλέον ότι αυτό το φινλανδικό δίδυμο είναι ικανό για έξυπνα ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα στο κλασικό heavy metal, το hard rock, τη doom αισθητική, τα σχεδόν dungeon synths και το progressive της δεκαετίας του 1970. Όμως οι κελαρυστές τους μελωδίες και η ατίθαση επική δύναμη των φωνητικών της Maija Tiljander έκαναν ξανά το μικρό τους θαύμα.
22. Brutus: Unison Life [Hassle]
Γύρω στα 10 χρόνια από τότε που ξεκίνησαν, οι Βέλγοι φαίνεται να βρίσκουν επιτέλους τις ζητούμενες ισορροπίες στην εξερεύνηση ενός φάσματος που περιγράφεται συνήθως με το άχαρο post- πρόθεμα. Λίγο από τη hardcore πλευρά της punk κληρονομιάς εδώ, κάποιες shoegaze συμπάθειες παρακεί, λίγο από τις alternative περιπέτειες του metal πιο κάτω, πλάθουν σφιχτές, καλοφτιαγμένες δομές, τις οποίες πραγματικά απογειώνουν οι ερμηνείες της Stefanie Mannaerts. Ο ήχος έχει ξαναπαιχτεί, μα η προσέγγιση διαθέτει φρεσκάδα. Η επικείμενη συναυλία τους, λοιπόν, λογίζεται δικαίως ως μία από τις πλέον αναμενόμενες για το 2023.
21. Magma: Kãrtëhl [Seventh]
Ηλεκτρικές rock κιθάρες με avant-garde προθέσεις, πιανιστικά θέματα με τζαζ ξανοίγματα, gospel/soul αναφορές και χορωδιακά φωνητικά. Μισό αιώνα (και κάτι) από όταν απεικόνισαν την Ανθρωπότητα να εγκαταλείπει μια οικολογικώς καταδικασμένη Γη ώστε να αναζητήσει το μέλλον της στο Διάστημα, οι Γάλλοι μάστορες της zeuhl σχολής του progressive στερεώματος παραμένουν απρόσμενα δημιουργικοί, παρά τον επί σειρά ετών σνομπισμό του αγγλοαμερικάνικου Τύπου ή τη διαφαινόμενη (2019) πρόθεσή τους να κλείσουν οι ίδιοι τον κύκλο τους.
20. Cat Power: Covers [Domino]
Αβίαστα και μάλλον αναπάντεχα, η Chan Marshall μας έπεισε να ξαναστρέψουμε το βλέμμα προς το μέρος της, αποδεικνύοντας γιατί κάνουμε πάντα λάθος όταν νομίζουμε ότι έχουμε τακτοποιήσει την όποια σχέση διατηρούμε μαζί της. Και το πέτυχε όχι με δικό της, καινούριο υλικό, μα με έναν δίσκο διασκευών –τον καλύτερο σε σύγκριση με ανάλογες απόπειρες του παρελθόντος (2000, 2008). Διασκευών ευφάνταστων και απολύτως προσωπικών, σαν εκείνες λ.χ. στο "I Had A Dream, Joe" των Nick Cave & The Bad Seeds ή στο "Bad Religion" του Frank Ocean.
19. Various Artists: A Crack In The Sky - A Tribute To William J Tsamis [Pitch Black]
Το ντεμπούτο των Warlord (1983) έπλασε έναν αστραφτερό heavy metal θρύλο αμερικάνικης κοπής, που μπορεί να κλυδωνίστηκε σε νεότερα χρόνια, μα εν τέλει τσιμεντώθηκε λόγω του θανάτου του William J Tsamis (2021). Κι εδώ, σε αυτό το tribute album 16 νέων ή νεότερων ονομάτων στην παρακαταθήκη του, καλπάζει με φλεγόμενο ενθουσιασμό χάρη στις εκπληκτικές επιδόσεις των Sumerlands, των Eternal Champion, των Mirror και των Arrayan Path.
18. Peter Brötzmann & Keiji Haino: The Intellect Given Birth To Here (Eternity) Is Too Young [Black Editions]
Δύο ολοκληρωμένες performances ηχογραφημένες στο Λος Άντζελες και στο Σαν Φρανσίσκο (2018), που όρισαν την πρώτη συνάντηση κορυφής μεταξύ του Peter Brötzmann και του Keiji Haino μετά το 1996. Δηλαδή δύο κολοσσών της πειραματικής έκφρασης, οι οποίοι επιμένουν στην εξερευνητική περιπέτεια της αυτοσχεδιαστικής πλευράς σε μια χρονική στιγμή δύσκολη για τον ευρύτερο χώρο τους, που βρίθει πλέον άτολμων επαναλήψεων και πληκτικών επιδείξεων βιρτουοζιτέ. Μια άγρια, οργιαστική εμπειρία, με ιλιγγιώδη free jazz σαξόφωνα και κοφτερά θραύσματα από το ηλεκτρικό παρελθόν του rock.
17. Little Simz: No Thank You [Forever Living Originals/AWAL]
Μόλις έναν χρόνο μετά το Sometimes I Might Be Introvert, το οποίο χαιρετίστηκε ως ένας από τους δίσκους του 2021, η Βρετανίδα ράπερ καταθέτει και πάλι κάτι ικανό να την τοποθετήσει ανάμεσα στους διακεκριμένους της φετινής σοδειάς. Έστω κι αν δεν είναι και η πιο συναρπαστική ράπερ εκεί έξω, αφού το flow της αδυνατεί να ξεφύγει από τη γραμμικότητα. Έστω κι αν δείχνει πια να κάνει τους δικούς της έντιμους(;) συμβιβασμούς με το αμερικάνικο mainstream, όπου ακόμα ψάχνει πατήματα. Τουτέστιν, εδώ οι στρογγυλές ρίμες και η σήμα κατατεθέν στιχουργική με τις πολιτικο-κοινωνικές ανησυχίες τοποθετούνται σε έναν καμβά με soul/gospel αναφορές και γυαλιστερά έγχορδα. Με έναν τρόπο που συχνά επισκιάζει το ραπ στοιχείο, χωρίς πάντως να το οδηγεί και σε ντελαπάρισμα.
16. Diamanda Galás: Broken Gargoyles [Intravenal Sound Operations]
Απόλυτη κάτοχος των εκφραστικών μέσων που πρωτοπαρουσίασε πριν 40 χρόνια με το The Litanies Οf Satan (1982) και κορύφωσε έπειτα με δουλειές σαν το οριακό The Divine Punishment (1986), η Diamanda Galás επιμένει να ψαχουλεύει τις υπάρχουσες γωνιές αυτής της τόσο προσωπικής μουσικής "γλώσσας". Φαινομενικά, βέβαια, (δείχνει να) επαναλαμβάνεται. Στα επί της ουσίας, όμως, τα σκοτάδια της παραμένουν εφιαλτικά, τα ουρλιαχτά της κουβαλάνε όλη εκείνη την τρέλα που δεν πάψαμε να θαυμάζουμε, ενώ η χρήση της γερμανικής γλώσσας προσφέρει μια διακριτή πτύχωση, υπογραμμίζοντας το καλλιτεχνικό βένθος της όλης προσπάθειας.
15. Wet Leg: Wet Leg [Domino]
Επιτέλους, να κι ένα δίδυμο που επανέφερε μαχητικά στην επικαιρότητα την τιμή των εναλλακτικών κιθάρων –που όσοι δεν βαυκαλίζονται με ψευδαισθήσεις ξέρουν ότι έχει θαμπώσει εδώ και κάμποσα χρόνια, παρά τα πανηγύρια του αγγλοαμερικάνικου Τύπου, ο οποίος κάθε χρόνο παρουσιάζει τον χώρο ως ανθηρό και γεμάτο καινούριους ήρωες. Η Rhian Teasdale και η Hester Chambers από το Isle Of Wight της Βρετανίας έχτισαν ωραία πάνω στο αυθεντικό γκελ του "Chaise Longue", διατηρώντας στο προσκήνιο και την κοριτσίστικη ματιά τους, αλλά και τις ανόθευτα indie pop στοχεύσεις τους.
14. Perfume Genius: Ugly Season [Matador]
Χωρίς να είναι το καλύτερο άλμπουμ του Perfume Genius, το Ugly Season αναδεικνύεται σε μια πολύ ενδιαφέρουσα στιγμή στη μέχρι σήμερα πορεία του, χάρη στις χαλαρές συνθετικές δομές και τη συμπερίληψη της γνώριμης indie αισθητικής του σε ενορχηστρώσεις με σαφώς λόγιο χαρακτήρα. Άλλωστε δεν παύει να λειτουργεί, πρωτίστως, ως soundtrack για μια παράσταση μοντέρνου χορού. Ταυτόχρονα, όμως, αποτελεί και γενναίο βήμα μπροστά, συγκριτικά με υπερεκτιμημένους πρόσφατους δίσκους του σαν π.χ. το Set My Heart On Fire Immediately (2020).
13. Current 93: If A City Is Set Upon A Hill [HomAleph]
Δίχως καμία έγνοια περί επανεφεύρεσης του (όποιου) τροχού, ο David Tibet επιστρέφει ως μελαγχολικός κήρυκας neo-folk ευαγγελίων. Και, όσο παίζουν τα βιολιά, οι ακουστικές κιθάρες, το πιάνο και διάφορα άλλα όργανα, σε καθίζει κάτω και σε γ(ο)ητεύει με τις ιστορίες τις οποίες ξεδιπλώνει. Κάνοντάς σε κοινωνό σε μια αργόσυρτη, οικεία, αληθώς λεπτοϋφασμένη θλίψη, που από ένα σημείο και μετά δεν ξέρεις πια αν πηγάζει από τις ερμηνείες ή από τα δικά σου απραγματοποίητα. Φυσικά, κάπου στη μέση μπλέκονται και διάφορα μυστικιστικά, τα οποία έχουμε μάθει πια να θεωρούμε ως αναπόσπαστο τμήμα των Current 93 κυκλοφοριών.
12. The Cult: Under The Midnight Sun [Black Hill]
Το αγγλικό γκρουπ κοντεύει πια 40 έτη ζωής, αλλά η θέση του στη rock ιστορία παραμένει μη συγκεκριμένη: παρά τις ευδιάκριτες mainstream επιτυχίες ή την εκτίμηση των εναλλακτικών στα φωνητικά προσόντα του Ian Astbury, η ηχητική τους ταυτότητα πήγαινε κι ερχόταν κατά το δοκούν –και μάλιστα σε εποχές που δεν σήκωναν πολλά τέτοια. Πλέον, όμως, στο τερέν μιας μεσοβέζικης και εν πολλοίς ξενέρωτης indie εποχής, το rock του νέου τους άλμπουμ, αν και κατά βάση παλιό, ηχεί ως αειθαλές, καθηλωτικό και απέριττα ηλεκτρισμένο. Ως κάτι, δηλαδή, που έρχεται να βάλει βασικά πράγματα στη θέση τους, προσφέροντας πολύτιμες διακρίσεις ανάμεσα στην ήρα και το στάρι. Σε όσους, τέλος πάντων, εξακολουθούν να ενδιαφέρονται.
11. Rosalía: Motomami [Columbia]
Δίχως να είναι δισκάρα ή απόλυτα συνεκτικό ως σύνολο, το Motomami απέχει μίλια από τις ισπανόφωνες κυκλοφορίες που φτάνουν ως το παγκόσμιο mainstream του 21ου αιώνα. Διατηρώντας την επαφή της με το latin στοιχείο, αλλά θέτοντας στο προσκήνιο καλλιτεχνικά αιτήματα με σαφέστατη pop (έστω, alternative pop) ταυτότητα, η Ισπανίδα τραγουδίστρια πετυχαίνει διάνα σε αρκετές "χρυσές τομές", βγάζοντας ένα φρέσκο, επίκαιρο αποτέλεσμα, στηριγμένο σε κάμποσα γερά τραγούδια. Επιστέγασμα όλων, βέβαια, παραμένουν οι θαυμάσιες της ερμηνείες. Εγχώριες περιπτώσεις σαν τη Μαρίνα Σάττι έχουν μόνο να κερδίσουν μελετώντας πώς οικοδομείται ένα τέτοιο άλμπουμ, ώστε να γλιτώνουν από απογοητεύσεις τύπου Yenna.
10. Te Ruki: Marako Te Ruki [Vana Marga Productions]
Παγοθραυστικό black metal ντεμπούτο από τα νησιά Τουαμότου στον νότιο Ειρηνικό, βαφτισμένο στις διδαχές των Νορβηγών σιδηρουργών αλλά και των δικών μας Rotting Christ. Πολυνησιακά τύμπανα και ταϊτινό φλάουτο μύτης, συν τους φωνητικούς κυματισμούς της ντόπιας γλώσσας Pa'umotu, διανθίζουν το πηχτό, οργισμένο σκοτάδι, προσφέροντας και την απαραίτητη νότα πρωτοτυπίας.
9. Sélébéyone: Xaybu - The Unseen [Pi Recordings]
Το σεπτέτο του 2016 ξαναγυρνά ως κουιντέτο, πάντα υπό την ηγεσία του (άλτο) σαξοφωνίστα Steve Lehman, σταθερά προσανατολισμένο στο μεσοδιάστημα μεταξύ της αυτοσχεδιαστικής πλευράς της τζαζ και του επίκαιρου χιπ χοπ –διόλου τυχαία η συμμετοχή στο σχήμα του HPrizm aka High Priest, ιδρυτή των Antipop Consortium. Ο δίσκος ανοίγει έναν απαιτητικό μα πλούσιο διάλογο: κοιτάει μεν στα βάθη της αφροαμερικανικής κληρονομιάς, μα αναζητεί και το μέλλον των δεδομένων της ηχητικών εκφράσεων, μέσα από δοκιμές, κράματα και μανούβρες που προαπαιτούν κάποια εκπληκτικά παιξίματα. Προορισμός δεν υπάρχει, αλλά το ταξίδι αποδεικνύεται ανά περιστάσεις συναρπαστικό.
8. Avalanche Kaito: Avalanche Kaito [Glitterbeat]
Τι παίρνεις αν βάλεις στο στούντιο έναν τραγουδιστή από τη Μπουρκίνα Φάσο (Kaito Winse), ειδικευμένο στα παραδοσιακά griot της Δυτικής Αφρικής, παρέα με ένα βέλγικο δίδυμο (Benjamin Chaval & Nico Gitto) που αρέσκεται σε noise rock διαδρομές με άξονα τις κιθάρες των Fugazi; Εν προκειμένω, κερδίζεις κάτι πολυδιάστατο και περιπετειώδες: έναν δίσκο με προκλήσεις και γωνίες, όπου δημιουργούνται κάποιες ιδιαίτερες γκρούβες, θυμίζοντας ανά σημεία τα καλύτερα κατορθώματα των Ολλανδών The Ex. Οι Black Midi θα ωφεληθούν πολύ ακούγοντας αυτό το άλμπουμ, αφού πετυχαίνει σε πολλούς από τους τομείς όπου εκείνοι δείχνουν να μένουν από καύσιμα έμπνευσης.
7. Pusha T: It’s Almost Dry [GOOD Music/Def Jam Recordings]
Στα 45 του, ο Νεοϋορκέζος ράπερ αναδεικνύεται σε μία από τις πιο αξιόπιστες χιπ χοπ δυνάμεις των Η.Π.Α., συνδυάζoντας το καλλιτεχνικό εκτόπισμα με τη σοβαρή mainstream αποδοχή. Samples από Donny Hathaway και Jerry Butler και ηχηρές συμμετοχές (Jay-Z, Pharrell Williams, Kanye West), λαμπραίνουν ένα σύνολο που θα πάταγε γερά στα πόδια του και δίχως όλα αυτά. Το οποίο διατηρεί έναν gangsta χαρακτήρα, χωρίς όμως τα συνήθη υπερφίαλα: οι διηγήσεις απηχούν μεν τη σκληρή πλευρά των αμερικάνικων μεγαλουπόλεων, όμως ο Pusha T αποφεύγει σοφά τις αυτάρεσκες επιδειξιομανίες, διατηρώντας τον ψύχραιμο τόνο κάποιου που έχει σκεφτεί πολύ για τα όσα λέει.
6. Messa: Close [Svart]
Υπερβαίνοντας τον ορίζοντα που χάραξε το Feast Of Water (2018), οι Ιταλοί αναδεικνύονται σε μεγάλους μάστορες για το πώς το ένα μπορεί να μπει στο άλλο, δημιουργώντας μια νέα ταυτότητα. Εν προκειμένω, είναι τα δάνειά τους από το progressive rock, το metal και την τζαζ που ανακατεύονται με world επιρροές και με τον "αέρα" της Μεσογείου, οδηγώντας σε ένα μαγευτικό αποτέλεσμα, με πιασάρικες μελωδίες και αριστοτεχνικά (γυναικεία) φωνητικά. Καταφτάνουν στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2023, σε ένα από τα πρώτα σπουδαία συναυλιακά ραντεβού του Καινούριου Χρόνου.
5. Kendrick Lamar: Mr. Morale & The Big Steppers [PGLang / Top Dawg / Aftermath / Interscope]
Ο Kendrick Lamar είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του αμερικάνικου χιπ χοπ των ημερών μας, ακόμα κι αν δεν αγγίζει πια τις κορυφές των δίσκων της προηγούμενης δεκαετίας, όσων τον έκαναν όνομα αναφοράς. Εδώ, ας πούμε, φλυαρεί αναίτια, καταθέτοντας μια δουλειά που αγγίζει τα 80 λεπτά διάρκειας. Τα καλύτερά της τραγούδια, όμως, πολλοί σύγχρονοι ράπερ τα βλέπουν μόνο στα όνειρά τους. Και δεν μιλάμε μόνο για τα beats και τις παραγωγές, φυσικά, μα και για την κοινωνική όψη της στιχουργικής του Lamar, όπως και για τις ρητορικές του στρατηγικές, οι οποίες παραμένουν απαράμιλλες.
4. Kronos Quartet, Vân-Ánh Vanessa Võ & Rinde Eckert: Jonathan Berger's Mỹ Lai [Smithsonian Folkways]
Βγαλμένη από τις πιο μαύρες σελίδες του Πολέμου του Βιετνάμ, η σφαγή στο Mỹ Lai (1968) υπήρξε μνημείο βαρβαρότητας, σε βαθμό που ώθησε στρατιώτες των Η.Π.Α. να παρέμβουν ώστε να προστατέψουν τους Βιετναμέζους. Όπως συνέβη λ.χ. με τον Hugh Thompson, ο οποίος γίνεται τώρα πρωταγωνιστική φιγούρα σε μια σύγχρονη όπερα. Τη δε εκτέλεση αναλαμβάνουν οι θρυλικοί Kronos Quartet, συμπράττοντας με τον Αμερικανό τενόρο Rinde Eckert και τη Βιετναμέζα πολυοργανίστρια Vân-Ánh Vanessa Võ. Η τελευταία συνεισφέρει τις folk παραδόσεις της πατρίδας της (ακούστε τη λ.χ. να παίζει ένα όργανο ονόματι dan bau), που ενώνονται με τον Δυτικό, λόγιο κόσμο, επιτρέποντας παράλληλα στους Kronos να δείξουν την κλάση τους, αλλά και να ανατρέξουν στην καταλυτική ηχογράφηση του "Black Angels: Thirteen Images From The Dark Land" του George Crumb (1990).
3. Moor Mother: Jazz Codes [Anti-]
Βαδίζοντας με συνέπεια σε ένα δύσκολο μονοπάτι, που εκ των πραγμάτων δεν είναι για όλους, η Moor Mother δείχνει να τολμά όλο και πιο πολύ, ανακατεύοντας διαρκώς ήχο, κοινωνικές ανησυχίες και την ποιητικότητα που τη διακρίνει ως δημιουργό. Το τερέν, βέβαια, τείνει μερικές φορές στο δυσθεόρατα ακαδημαϊκό. Πίσω όμως από αυτή τη μη-βατή πρόσοψη η βουτιά στα βάθη της μαύρης μουσικής έκφρασης αποδεικνύεται πολύ ουσιαστική, διατηρώντας και μια καίρια βιωματική χροιά. Είναι επίπονη η διαδρομή του Jazz Codes, με "ανηφόρες" ακόμα και για μυημένα αφτιά. Όμως, για ακόμα μία φορά, αξίζει τον κόπο και με το παραπάνω.
2. Ashenspire: Hostile Architecture [Code666]
Ένας δίσκος με αληθώς εχθρική αρχιτεκτονική για το μέσο κιθαριστικό γούστο των ημερών μας, που σε προσκαλεί για βουτιά στο έρεβος των απανταχού κατατρεγμένων. Ψυχοβγαλτική πορεία, με τρικυμιώδεις λοξοδρομήσεις μεταξύ black metal καταβολών, punk αναμνήσεων, alternative rock ανησυχιών και avant-garde στοχεύσεων (που θυμίζουν τη φούρια των Naked City), με φωνητικά (συχνά) κτηνώδους βαρύτητας, με στίχους εμπρηστικούς, γεννημένους στον ίλιγγο του επίκαιρου Δυτικού περιθωρίου. Δεν προσεγγίζεται εύκολα ο κόσμος αυτών των Σκωτσέζων, μα, αν επιτύχετε την επαφή, θα ταραχθείτε συθέμελα, με έναν τρόπο που δεν θα μπορέσουν ποτέ να πετύχουν οι όποιοι Idles και Sleaford Mods. Η πιο περιπετειώδης και κοφτερή όψη του ηλεκτρισμού στους μη rock καιρούς μας.
1. Billy Woods: Aethiopes [Backwoodz Studioz]
Γεννημένο στην πειραματική όχθη των χιπ χοπ αναζητήσεων, θα βάλει δύσκολα σε όσους δεν είναι μαθημένοι σε τέτοιες κατευθύνσεις. Εκείνοι όμως που θα μπορέσουν να περπατήσουν μαζί του θα γνωρίσουν έναν υπέροχο δίσκο. Με μινιμαλιστική αισθητική, με φανταστική παραγωγή εκ μέρους του Preservation (υποκλίνομαι για ακόμα μία φορά στα σπάνια samples που εντοπίζει και στο πόσο λειτουργικά τα τοποθετεί), με προσεγμένους στίχους, με καλοβαλμένες συμμετοχές (π.χ. Shinehead, Fatboi Sharif) και με εξέχουσες ερμηνείες εκ μέρους του Αμερικανο-τζαμαϊκανού ράπερ. Το Aethiopes μοιάζει με λεπτοϋφασμένο κέντημα, αποκαλύπτοντας ολοένα και περισσότερες πτυχές, ακρόαση την ακρόαση. Και επικοινωνεί μαζί σου με έναν τρόπο εγκεφαλικά διεγερτικό.
