© Θάνος Λαΐνας
Με τη γνωστή αίσθηση χιούμορ που τη διακατέχει, η Μάρθα Φριντζήλα διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια πώς γνώρισε τον Ορέστη Ντάντο, καθώς στεκόταν πλάι του στην club εκδοχή του "Σταυρού Του Νότου": ξεκίνησε από το τηλεφώνημα που δέχτηκε ένα βράδυ, περιέγραψε έπειτα τον διάλογό τους για το πώς γράφει το e-mail της, φτάνοντας τέλος στη συνεργασία τους για το τραγούδι "Νερό Στη Βάρκα". Αυτό που, εν τέλει, γέννησε και την πρώτη τους ζωντανή σύμπραξη, για την παράσταση "Στα Βαθιά".
Ταιριάζουν με έναν τρόπο κάπως ...αταίριαστο η Φριντζήλα με τον Ντάντο. Αναγνωρίζω ότι η συγκεκριμένη πρόταση πάσχει σε σαφήνεια, όμως εξίσου ασαφές είναι νομίζω και το δικό τους "πώς" πάνω στη σκηνή. Δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα, δηλαδή. Eκείνη είναι πληθωρική, με μια ευρύτερη ματιά στο τραγούδι, αυτός πιο μαζεμένος και πιο τραγουδοποιός, με πιο ξεκάθαρες ρίζες στο rock. Εντούτοις συνεννοούνται.
Κι έτσι συνυπάρχουν ωραία –όχι μόνο με σεβασμό ο ένας για τον κόσμο του άλλου, δηλαδή, όχι ακριβώς με "χημεία" (όπως λέμε συνήθως), σίγουρα όμως με μια πολύτιμη αίσθηση αλληλοσυμπλήρωσης. Την οποία ενισχύουν με θαυμάσια παιξίματα οι άξιοι μουσικοί που τους συνοδεύουν στον "Σταυρό": ο Γιώργος Καρδιανός στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Λεωνίδας Πετρόπουλος στο μπάσο, ο Γιάννης Ριζόπουλος στα ντραμς και ο Μιχάλης Βρέττας στο βιολί.
Ως λογική συνέπεια μιας τέτοιας αλληλοσυμπλήρωσης, τώρα, το "Στα Βαθιά" προκύπτει ως πολυπρόσωπη παράσταση. Και δεν το κρύβει, αν σκεφτεί κανείς ότι εκκινήσαμε με κάτι που έμοιαζε με έξοχο δείγμα anadolu rock και κλείσαμε στο άτυπο encore με τη Φριντζήλα να τραγουδάει "Παναγιά Μου, Παναγιά Μου", αφήνοντας σταδιακά μονάχα τη φωνή της να γεμίζει τον χώρο. Παρ' όλα αυτά δεν χάθηκε στιγμή η συνοχή ή ο βηματισμός, ούτε και η επικοινωνία με τον κόσμο: οι παριστάμενοι στο club του "Σταυρού Του Νότου" τραγούδησαν παρέα με τη Φριντζήλα και τον Ντάντο, γέλασαν και χειροκρότησαν θερμά. Είτε όρθιοι, προς τα πίσω, είτε καθισμένοι στα πάσα και στα τραπέζια με τις παρέες τους, κράτησαν την επαφή με τη σκηνή.
Μεταξύ anadolu rock και "Παναγιά Μου, Παναγιά Μου", τώρα, παρέλασαν πολλά πράγματα, από την άποψη του επιλεγμένου ρεπερτορίου. Μεταξύ άλλων, το "Δεν Με Θέλεις Πια" της Ρόζας Εσκενάζυ σε μια ηλεκτρισμένη διασκευή, ο "Διάφανος" του Θανάση Παπακωνσταντίνου σε μια ζηλευτή εκτέλεση (όπου ανακατεύτηκε και απόσπασμα από το "Heart-Shaped Box" των Nirvana), η μαύρη πεταλούδα "Brenthis" της Λένας Πλάτωνος, το "Εγώ" των Μουσικών Ταξιαρχιών, το "Ρώτα" του Δημήτρη Μητσοτάκη (το είχε πει η Φριντζήλα σε δικό του δίσκο, το 2012) ή το "Dedication" από την αγγλόφωνη παρακαταθήκη του Μάνου Χατζιδάκι.
Ασφαλώς, ακούσαμε και τραγούδια του Ορέστη Ντάντου, τα οποία κάλυψαν όλη τη μέχρι τώρα διαδρομή του: από το "Θα Πάω Όταν Γουστάρω", με το οποίο τον μάθαμε πίσω στο 2009, μέχρι το φετινό "Τακούνια Για Καρφιά", που ερμήνευσε η Φριντζήλα (στον ομώνυμο δίσκο το λέει η Ιουλία Καραπατάκη), μαζί με παραινέσεις για τη λήξη της πατριαρχίας με ειρηνικά μέσα. Ο Ντάντος μας είπε φυσικά και το "Σινανάι", κάνοντας και τα απαραίτητα χορευτικά με τα χέρια του, αλλά και το "Έχω Χάρτες", συμβουλεύοντας όσους δεν το γνώριζαν να ρωτήσουν εκείνους που το τραγουδούσαν, προκειμένου να το ανακαλύψουν.
Η συμβουλή αυτή, βέβαια, είχε τόνο χιουμοριστικό, απηχούσε όμως και μια γερή αλήθεια για τη βραδιά. Αναζητώντας το πηλίκο της, δηλαδή, σκέφτηκα ότι η Φριντζήλα πέτυχε πάλι –για ακόμα μία φορά– να συνδεθεί με μια παράσταση που δεν μοιάζει με τις προηγούμενές της, την οποία υπηρέτησε ωραιότατα, ξετυλίγοντας τα χαρίσματά της ως ερμηνεύτρια και performer. Ακόμα κι αν δεν άγγιξε (κατ’ εμέ, τουλάχιστον) τα επίπεδα των "Εξομολογήσεων" (2018/2019). Όμως το μεγάλο κέρδος, τελικά, είναι η ανακάλυψη του Ορέστη Ντάντου.
Θα μου πείτε, ασφαλώς, τώρα συστήθηκες εσύ με τον Ντάντο; Αλίμονο, όχι. Το γράφω όμως με την έννοια μιας πιο ολοκληρωμένης άποψης για το ποιος είναι, τι ποιεί και τι θέλει ίσως να κάνει, η οποία υπερβαίνει τα συνήθη ζητήματα γούστου και προτιμήσεων.
Βλέποντάς τον δηλαδή να φλέγεται εκεί πάνω στη σκηνή του "Σταυρού Του Νότου", τα τραγούδια του πυρακτώθηκαν κι εκείνα αναλόγως. Φωτίστηκαν λοιπόν διαφορετικά και αποτυπώθηκαν με μια ενάργεια και με μια πειθώ που δεν θα πω ότι δεν γίνεται ορατή και στη δισκογραφία, μπορεί όμως να μη γίνεται πάντα τόσο ορατή. Ουσιαστικά, λοιπόν, τον ανακαλύπτουμε κι εμείς χάρη σε αυτές τις Δευτέρες "Στα Βαθιά". Ίσως με τον ίδιο τρόπο με τον οποίον τον ανακάλυψε και η Μάρθα Φριντζήλα.
Διαβάστε Επίσης
