Περισσότερο ίσως και από τους Queen, οι Jethro Tull κατέχουν μια ιδιότυπη θέση στο ροκ πάνθεον: ναι μεν αναγνωρίζονται ανάμεσα στα κλασικά ονόματα, έχοντας όμως κι ένα ισχυρό ρεύμα "αντιπολίτευσης", από ακροατές οι οποίοι τους αντιμετώπισαν εξαρχής σαν μια παραφουσκωμένη ιδιαιτερότητα με αρκετά δήθεν προφίλ, σπεύδοντας αργότερα να τους θεωρήσουν αρχετυπικούς μουσικούς δεινόσαυρους –από τη δεκαετία του 1980, τότε που γιόρταζαν τα 20χρονά τους, όπως διαβεβαιώνει ένα κείμενο του Duncan Strauss για τους "Los Angeles Times".
Εκείνοι, βέβαια, πρώτοι και καλύτεροι είχαν προβλέψει τέτοιες αντιδράσεις ήδη από το 1976, όταν το "Too Old To Rock 'N' Roll: Too Young Τo Die" –από τα πιο γνωστά και δημοφιλή τους τραγούδια, παρά την αποτυχία του στα charts της εποχής– διακήρυσσε ότι θα συνέχιζαν να υπάρχουν ανεξάρτητα από ηχητικές μόδες και το αν τους θεωρούσαν (ή όχι) σχετικούς. Μια άτυπη υπόσχεση που γενικά τηρήθηκε, αφού από το 1967 που πρωτοφάνηκαν στο Blackpool της Αγγλίας δεν απενεργοποιήθηκαν παρά για ένα μικρό διάστημα, από το 2012 έως το 2017.
Φτάνοντας λοιπόν στο 2022, το βρετανικό συγκρότημα συμπληρώνει 55 χρόνια πορείας, ενώ οι παλιές επικριτικές φωνές μοιάζουν πιο περιθωριοποιημένες από ποτέ. Οι Jethro Tull όχι μόνο επιβίωσαν από την επέλαση κάμποσων μοδάτων τάσεων, μα χαίρουν πλέον μιας εκτίμησης που υπερβαίνει είδη και μουσικές "φυλές", αφού ανάμεσα στους δηλωμένους fans μετράνε τόσο τον Eddie Vedder και τον Nick Cave –ο οποίος διασκεύασε και το "Locomotive Breath" τους στα χρόνια των Grinderman– όσο και τους Iron Maiden και τους Blind Guardian. Και είναι με αυτό ακριβώς το στάτους που έρχονται για ακόμα μία φορά στην Ελλάδα, για δύο συναυλίες σε Θεσσαλονίκη (Πέμπτη 22/9, Μονή Λαζαριστών) και Αθήνα (Παρασκευή 23/9, Θέατρο Βράχων "Μελίνα Μερκούρη").
Έρχονται όμως οι Jethro Tull; Ή ο Ian Anderson, παρέα με τους μουσικούς που τον πλαισιώνουν στην παρούσα φάση σε κιθάρα, μπάσο, ντραμς και πλήκτρα; Πρόκειται για παλιά συζήτηση, η οποία μπορεί να επιστρέφει κατά καιρούς στο προσκήνιο, μα στα θεμελιώδη της έχει κριθεί, τουλάχιστον για την πλειονότητα όσων ακολουθούν πιστά το γκρουπ.
Παρά την κατά καιρούς ανάδειξη πολύτιμων συνοδοιπόρων, σαν τον Martin Barre (ο οποίος έμεινε στο γκρουπ από το 1968 ως το 2012) ή τον Dave Pegg (μέλος από το 1979 ως το 1995), οι Jethro Tull ήταν και παραμένουν όχημα του Ian Anderson. Είναι η φωνή του, το progressive/folk όραμά του και πάνω απ’ όλα το φλάουτό του –το πιο διάσημο φλάουτο στο rock 'n' roll– που τους σμίλεψαν και τους καθόρισαν, χαρίζοντάς τους διακριτή θέση στα ηλεκτρικά πράγματα. Ακόμα και στις δικές μας ημέρες, μάλιστα, είναι η ανάκαμψη της δικής του δημιουργικής ευφυΐας που οδήγησε στο "The Zealot Gene": το 22ο στούντιο άλμπουμ της μακράς τους ιστορίας, το οποίο ήρθε 19 ολόκληρα χρόνια μετά το τελευταίο.
Φυσικά, ο θρύλος των Jethro Tull λίγη ανάγκη είχε από έναν καινούργιο δίσκο ώστε να ξαναθέσει σε κίνηση όσους τιμούν τις συναυλίες τους κάθε φορά που βγαίνουν σε περιοδεία. Είναι καλοδεχούμενος, ασφαλώς, συμπληρωματικά όμως σε συζητημένα άλμπουμ σαν το "Aqualung" (1971), το "Thick As A Brick" (1972) και το "Songs From The Wood" (1977) ή σε υποφωτισμένες δουλειές σαν το "A Passion Play" (1973) και το "Heavy Horses" (1978). Σε αυτές, πρωτίστως, έλαμψε το φλάουτο του Anderson και η ευρηματική του σύνδεση με την έκρηξη του rock. Αρκετά χρόνια πριν, μπορεί να παρατηρήσει κανείς. Μπαίνοντας όμως στα 10 πρώτα της Βρετανίας, το "The Zealot Gene" αποδεικνύει ότι υπάρχει κραταιά εκτίμηση για τη μουσική τους, ακόμα και στην εποχή της Billie Eilish και των Fontaines D.C.
Διαβάστε Επίσης
