Pet Shop Boys: Οι μάστορες της Pop Art

Πάνε 40 χρόνια-και-κάτι από όταν ο Neil Tennant μπήκε σε κάποιο μαγαζί του Τσέλσι ώστε να αγοράσει ένα συνθεσάιζερ, πιάνοντας κουβέντα με τον Chris Lowe για μηχανήματα και μουσική. Ήταν το ξεκίνημα μιας κραταιάς φιλίας μεταξύ δύο πολύ διαφορετικών ανθρώπων, αλλά και η βάση δημιουργίας των Pet Shop Boys. Οι οποίοι στέκουν πια ευρέως αναγνωρισμένοι ως οι μεγαλύτεροι μάστορες της pop μετά τους Abba και τους Bee Gees (τους Beatles τους αφήνουμε εκτός, γιατί για τα δεδομένα των 1960s ήταν rock).

Η ιστορία έχει κατατάξει το δίδυμο ως αρχετυπικά "βρετανικό" –και τα υπέροχα, στρογγυλά αγγλικά του Neil Tennant δείχνουν να το επιβεβαιώνουν κάθε φορά που τον ακούς να τραγουδά. Γι’ αυτό και φαντάζει παράδοξο ότι όλα ξεκίνησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, αφού ήταν εκεί όπου εκδόθηκε η πρωτότυπη ηχογράφηση του "West End Girls", με τον Bobby Orlando ως παραγωγό (1984). Στην πατρίδα τους θα περνούσε απαρατήρητο μέχρι να φτιαχτεί μια νέα εκδοχή (1985), που βρέθηκε στο νούμερο 1, πυροδοτώντας την κούρσα της μακράς τους καριέρας. 

Όπως δείχνει και ο τίτλος της, η περιοδεία "Dreamworld: The Greatest Hits Live" είναι αφιερωμένη στις πιο κοσμαγάπητες στιγμές αυτής της πορείας. Οι μέχρι τώρα εμφανίσεις καταγράφουν ένα οπτικοακουστικό θέαμα εξοπλισμένο με 26 τραγούδια, που έχει λατρευτεί τόσο από τους fans, όσο και από τους κριτικούς, οι οποίοι κάνουν λόγο για τους πιο φορμαρισμένους Pet Shop Boys των τελευταίων ετών. Έστω κι αν δεν παίζουν ούτε τώρα το "Paninaro" (1986), που αποτελεί σταθερό απωθημένο των οπαδών.

Κρίνεται λοιπόν ως ευτύχημα ότι είναι αυτή η τουρνέ που τους ξαναφέρνει στην Ελλάδα (Πέμπτη 30/6, Πλατεία Νερού), στα πλαίσια του Release Athens. Άλλωστε μας "χρωστάνε" μια ωραία φεστιβαλική βραδιά, γιατί το 2013 στον ίδιο χώρο τα πράγματα αποτυπώθηκαν κάπως πλαδαρά –ακόμα κι αν το χρεώσουμε στην κόπωση που δημιούργησε η καθυστέρηση της εμφάνισής τους και στο ξενέρωμα που προξένησε το αταίριαστο πρόγραμμα το οποίο είχε προηγηθεί. Τώρα, αντιθέτως, όλοι προετοιμάζονται για κάτι το ξεχωριστό και η πρόβλεψη θέλει τη συναυλία να μετριέται στις πιο επιτυχημένες (εισπρακτικά και ποιοτικά) του καλοκαιριού.

Τι είναι όμως αυτό που αναγόρευσε τους Tennant & Lowe σε μάστορες της Pop Art; Ποιο είναι το "μυστικό" πίσω από τραγούδια-σταθμούς σαν το "It's A Sin" (1987), το "Domino Dancing" (1988), το "Being Boring" (1990) ή τη θεαματική διασκευή στο "Go West" των Village People, με την οποία εκτόξευσαν έναν gay ύμνο των 1970s στο ηλεκτρονικό πάνθεο των 1990s, ανακατεύοντάς τον με οπτικές αναφορές στην πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και στη θέση των Αφροαμερικάνων στην κοινωνία των Η.Π.Α.; Η απάντηση δεν είναι απλή. Αλλά ένα μέρος της φαίνεται να βρίσκεται στην επισήμανση ότι δεν ξέχασαν ποτέ τον παράγοντα art όσο ποιούσαν pop, μα δεν τον άφησαν κιόλας να τσαλακώσει τα πάγια χαρακτηριστικά της τελευταίας.

Οι ισορροπίες στις οποίες βάδισε η καριέρα των Pet Shop Boys υπήρξαν λοιπόν αρκετά λεπτές. Τα δε τραγούδια είναι πάντα εύληπτα και μιλούν για προφανείς καταστάσεις, όχι όμως και με τον προφανέστερο τρόπο: για όσους επιθυμούσαν να κοιτάξουν, εμπεριείχαν συχνά κι άλλα πράγματα πέρα από όσα υποδήλωναν οι επιφάνειές τους.  

Κάπως έτσι, λ.χ., μπορείς να απολαύσεις το "Being Boring" σαν μια νωχελικώς μελαγχολική μελωδία, αλλά και σαν ένα πετράδι στο στέμμα της pop, αέναα αφιερωμένο σε όσους αποχαιρέτησαν όνειρα και φίλους στο διάβα της ζωής: έναν στοχασμό πάνω στη λάμψη και στην ανεμελιά της νιότης, μα και στην πίκρα συνάμα που συνοδεύει το μη αναστρέψιμο πέρασμά της, διασυνδεόμενο με τη Belle Époque των λογοτεχνικών σελίδων του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Αντίστοιχα, κανείς δεν περίμενε τη συνέντευξη του Neil Tennant στο Attitude (1994) για να ανακαλύψει τη σεξουαλικότητά του –τα πάντα σχεδόν είχαν ήδη ειπωθεί με τις εικόνες που συνόδευσαν την καταιγιστική επιτυχία του "Domino Dancing", ωθώντας το Rolling Stone να γράψει για "το πιο ομοερωτικό βιντεοκλίπ που γυρίστηκε ποτέ". Από την άλλη, βέβαια, οι Pet Shop Boys αρνήθηκαν συνειδητά να εμπλέξουν τις ερωτικές τους προτιμήσεις με τους στίχους τους: συστηματικά η γλώσσα ήταν τέτοια, ώστε να αφορά τους πάντες. 

Ίσως λοιπόν να είναι χάρη σε αυτήν τη στόχευση "προς όλους" που τρέχουν να τους δουν και όσοι μεγάλωσαν με τη μουσική τους, μα κι ένα πλήθος νεότερων ατόμων. Η ενατένιση της ύπαρξης μέσα από το φάσμα της φετινής σύμπραξης-έκπληξης με τους Soft Cell για το συγκινητικό "Purple Zone" προσφέρει μάλλον το καλύτερο κλειδί για το σύμπαν των Tennant & Lowe. Οι οποίοι πάντα αντιλαμβάνονται πού έχει φως στη ζωή και πού έχει σκιές, μα έρχονται να σου επισημάνουν ότι πάντα υπάρχουν τα περιθώρια για διασκέδαση και πάθος. Αρκεί να πορεύεσαι κι εσύ με την αλήθεια σου, όπως ακριβώς έπραξαν κι εκείνοι στην εντυπωσιακή τους καριέρα.