Μια ανταλλαγή μερικών e-mail ήταν αρκετή για να βρεθώ στα παρασκήνια του Roskilde Festival στη Δανία, όπου με περίμενε ευδιάθετη η μουσικός Sharon Van Etten. Ελάχιστες ώρες νωρίτερα την είχα παρακολουθήσει στη σκηνή, απέναντι σε ένα πολυάριθμο ενθουσιώδες κοινό να δίνει μια συναισθηματικά φορτισμένη εμφάνιση με γερές δόσεις του πρόσφατου δίσκου της «Remind Me Tomorrow». Έτσι λοιπόν είχα την ευκαιρία να μάθω λεπτομέρειες για τη νέα της κυκλοφορία, αλλά και τη συμμετοχή της στη ριζοσπαστική τρίτη σεζόν της σειράς «Twin Peaks» του αμίμητου Ντέιβιντ Λιντς.
Στον καινούριο σας δίσκο δοκιμάσατε αρκετά νέα πράγματα και ο ήχος του ακούγεται πιο τολμηρός. Σας είχε προβληματίσει καθόλου ποια θα ήταν η αντίδραση του κόσμου απέναντί του;
Από τη στιγμή που ξεκίνησα να δουλεύω πάνω στο δίσκο ήμουν ενθουσιασμένη και το αποτέλεσμα ακούγεται όπως ακριβώς ήθελα, το καταδιασκέδασα! Βέβαια υπήρξε μια περίοδος που σκεφτόμουν ότι θα υπάρξουν σίγουρα κάποιοι που θα φρικάρουν με το άλμπουμ. Εν τέλει αυτό συνέβη σε ένα βαθμό, μου φαίνεται πως πολλούς τους δυσκολεύει σαν άκουσμα, αλλά αν του δώσουν μια ευκαιρία βρίσκουν στοιχεία να κρατήσουν μέσα τους. Από την άλλη, πάντα υπάρχουν εκείνοι που μου λένε: «Μα καλά, τι σ’ έπιασε και άλλαξες τόσο; Παίξε αυτά που μας αρέσουν». Ε οκ, ακούστε το παλιά μου τραγούδια τότε. Ξέρεις, η ιδέα του καλλιτέχνη που δε δοκιμάζει πράγματα και βολεύεται στο οικείο ύφος του δε με ελκύει. Συγκεκριμένα βρίσκω βαρετή την ιδέα του να ηχογραφώ ξανά και ξανά τον ίδιο δίσκο. Οπότε αντιδράσεις σαν την τελευταία μου φαίνονται εντελώς άδικες.
«Ξέρεις, η ιδέα του καλλιτέχνη που δε δοκιμάζει πράγματα και βολεύεται στο οικείο ύφος του δε με ελκύει. Συγκεκριμένα βρίσκω βαρετή την ιδέα του να ηχογραφώ ξανά και ξανά τον ίδιο δίσκο».
Ο εξομολογητικός χαρακτήρας των τραγουδιών σας επιτρέπει εύκολα σε όσους τα ακούν να δημιουργούν δικούς τους μικρόκοσμους. Πιστεύετε πως τελευταία αναζητούμε περισσότερο χρόνο στη θαλπωρή των οικείων καταστάσεων για να προστατευτούμε από όσα συμβαίνουν τριγύρω μας;
Αυτό που ξέρω είναι ότι όταν θέλω να δραπετεύσω από την πραγματικότητα βάζω αμέσως τα ακουστικά μου και πατάω «play». Υπάρχουν κάποιοι μουσικοί που μπορούν να εκφράσουν συναισθήματα για τα οποία εγώ δεν είμαι σε θέση να μιλήσω. Γι’ αυτό ακούμε όσα λένε και τα κομμάτια τους μας ταξιδεύουν αλλού, είναι τα υλικά για να φτιάξουμε τις φούσκες μας. Αλλά το σημαντικότερο που πετυχαίνει νομίζω η μουσική είναι να μας συνδέει με ανθρώπους και έτσι να βγαίνουμε έξω από τη βόλη του μικρόκοσμού μας.
Μιας και κατά τη διάρκεια του set αναφερθήκατε στον Ντόναλντ Τραμπ, ποιο είναι το κλίμα που επικρατεί μεταξύ των μουσικών; Οι φωνές καλλιτχενών εναντίον του έχουν αυξηθεί τρομερά από τη μέρα που βρέθηκε στην εξουσία.
Πολλοί φίλοι μου αλλά και άλλοι έχουν αναλάβει πολιτική δράση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όχι μόνο μέσω της μουσικής, τα τελευταία χρόνια. Προσωπικά, έχω παίξει σε συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης σκοπών που υποστηρίζω, όπως τις δράσεις για τον περιορισμό της οπλοκατοχής, προσπαθώντας να βοηθάω τουλάχιστον σε επίπεδο κοινότητας. Για αυτό θεωρώ ότι η μουσική μου μπορεί να αποτελέσει αφορμή για την ευαισθητοποίηση γύρω από ένα ζήτημα. Όσον αφορά όμως τις συνθετικές μου ικανόητες δεν πιστεύω πως είμαι καλή στο να γράφω πολιτικά φορτισμένο υλικό. Το μόνο κομμάτι σε αυτό το ύφος που έχω ολοκληρώσει είναι το «Not Myself», το οποίο και αφιέρωσα στα θύματα της επίθεσης στο κλαμπ Pulse του Ορλάντο, με όλα τα έσοδα να προσφέρονται σε οργάνωση ενάντια στην οπλοκατοχή.
Εκτός από τη μουσική, τελευταία ασχολείστε ενεργά και με την υποκριτική. Αν και ο γνωστότερος ρόλος σας ήταν στο «OA», θα 'θελα πολύ να μάθω πώς ήταν η εμπειρία της συνεργασίας σας με τον Ντέιβιντ Λιντς για το «Twin Peaks».
Ήταν πραγματικά εξαίσιος... Όσα ζήσαμε μέχρι να φτάσουμε στο γύρισμα ήταν πολύ μυστήρια. Καταρχάς δεν είχαμε ιδέα τι ακριβώς θα κάναμε, δε γνωρίζαμε τίποτα περισσότερο από το ότι ο Ντέιβιντ μας ήθελε για να παίξουμε το «Tarifa» στο Road House. Θυμάμαι έντονα πως επειδή εκείνη την περίοδο είχα ταυτόχρονα τα γυρίσματα του «OA», χρειάστηκε να ταξιδέψω όλη νύχτα για να φτάσω το πρωί στο Λος Άντζελες, στις 6 το ξημέρωμα. Έπειτα ενώ περιμέναμε για ώρες να μας καλέσουν για γύρισμα, ξαφνικά το μεσημέρι λάβαμε ένα τηλεφώνημα όπου μας είπαν μόνο μια διεύθυνση και τέλος. Ήταν στην Πασαντίνα αν δεν κάνω λάθος.
Δηλαδή το Road House υπάρχει; Δεν πήγατε σε στούντιο;
Όχι, είναι αληθινό μπαρ! Πολύ άγριο μέρος... Φαντάσου μια ήσυχη γειτονιά στην οποία ξαφνικά ξεπροβάλλει το Road House και απ' έξω βρίσκεται ένα συνεργείο με δεκάδες ανθρώπους. Μερικοί από αυτούς μας οδήγησαν στο εσωτερικό όπου τα πάντα είχαν ήδη στηθεί, ακόμα και οι κομπάρσοι ήταν έτοιμοι. Εκείνη τη στιγμή τελείωνε τη λήψη του ο Eddie Vedder και τότε συνειδητοποιήσαμε πως ο Ντέιβιντ γύριζε όλα τα πλάνα των συγκροτημάτων του Road House την ίδια μέρα. Μετά από εμάς ήταν ο Trent Reznor και αργότερα οι Chromatics. Το φοβερό ήταν πως είχαν βάλει όλα τα συγκροτήματα να περιμένουν στη σειρά και όλοι κοιτούσαν με τρομερή ταπεινότητα τον Ντέιβιντ περιμένοντας τις εντολές του. Δυστυχώς δεν είχα ιδιαίτερη επαφή μαζί του, αλλά ήταν εντυπωσιακό να τον βλέπεις να δουλεύει από κοντά.
Άρα δε μάθατε γιατί σας επέλεξε;
Όχι δυστυχώς... Ξέρω όμως ότι δεν ήθελε τα πνευστά στην εκτέλεσή μας. Η θεωρία μου σχετικά με την επιλογή του είναι ότι μας άκουσε μέσω του γιου του Ράιλι ο οποίος είναι μουσικός. Έχουμε μερικούς κοινούς φίλους, γι' αυτό δε θα μου έκανε εντύπωση να μας είχε ακούσει με κάποιον τρόπο και να μας έβαλε κάποια στιγμή στον πατέρα του. Αλλά ειλικρινά δεν έχω την παραμικρή ιδέα!
Ευχαριστούμε την KLM για τη βοήθειά της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.
