Θα είμαι ειλικρινής. Μέχρι σήμερα οι μόνοι συνειρμοί που δημιουργούνταν στο μυαλό μου σε οποιαδήποτε αναφορά στη Δανία, περιορίζονταν σε ένα ανακάτεμα των λέξεων Λαρς φον Τρίερ, Λαρς Ούλριχ , Iceage και τελικός του Euro 1992. Τα μόνα κοινά που έχουν όλα αυτά με το φεστιβάλ του Roskilde είναι πως ο ιστορικός νικητήριος για τους Δανούς ευρωπαϊκός τελικός προβλήθηκε ζωντανά στους χώρους της διοργάνωσης, διακόπτοντας τις συναυλίες και προκαλώντας άκρατο ενθουσιασμό στα πλήθη, απασφαλίζοντας όλες τις εναπομείνασες διαθέσιμες φιάλες μπύρας μέσα σε λίγες ώρες.
Το πραγματικά εντυπωσιακό βεβαία εντοπίζεται στην ίδια την ανθρωπογεωγραφία του Roskilde: ο μέσος όρος ηλικίας του κοινού είναι καρφωμένος στα 25 ενώ οι παρέες σχηματίζονται με ανθρώπους από όλο τον κόσμο. Η ενέργειά τους δε αναβλύζει σε κάθε σπιθαμή του φεστιβάλ όπως τα κουτάκια από μπύρας που πλημμυρίζουν όλους τους δρόμους, δημιουργώντας την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε ένα μετα-αποκαλυπτικό πάρτι των young adults με θέμα το «Mad Max». Και όλοι περνούν φανταστικά.
Μετά από αυτό το ευχάριστο μίνι πολιτισμικό σοκ μόλις βγήκα από τη σκηνή μου, κατευθύνθηκα στο stage όπου ακουγόταν ρυθμικά το σύνθημα «f**k Morrissey». Αυτό δεν μπορούσε να σημαίνει παρά ένα πράγμα, πως σε λίγο θα εμφανιζόταν ενώπιον ενός ήδη ηλεκτρισμένου κοινού ο JPEGMAFIA. Ο Αμερικάνος ράπερ ο οποίος έχει εκφράσει την «αγάπη» του για τον Βρετανό πρώην τραγουδιστή των Smiths στο κομμάτι «I Cannot F*****g Wait Until Morrissey Dies», από τον περσινό καταπληκτικό δίσκο «Veteran» (στα καλύτερα άλμπουμ του ’18 για το «α»), βγήκε χαμογελαστός στη σκηνή αν και ελαφρώς κουρασμένος.
«Δεν έχω καπνίσει κανένα τσιγάρο σήμερα, γι’ αυτό συγχωρέστε με που δεν έχω την ίδια ενέργεια με εσάς», ήταν το πρώτο πράγμα που είπε στο μικρόφωνο ο JP, προτού ξεφορτωθεί το αθλητικό τζάκετ του για να επιτεθεί ανελέητα σε μικρόφωνο και κοινό για κάτι παραπάνω από μια ώρα. Επί σκηνής μόνο όταν χρειαζόταν να αλλάξει ρυθμίσεις στον υπολογιστή του, ο κατά κόσμον Μπάρινγκτον ΝτεΒον Χέντριξ είναι μια μηχανή παραγωγής ενέργειας από μόνος του, με τη δύναμη της φωνής του να χτυπά κόκκινα παρόλο που τρέχει ασταμάτητα καθώς ανεβοκατεβαίνει τη σκηνή. Φανταστείτε να μην ήταν και κουρασμένος...
Η ενέργειά τους, δε, αναβλύζει σε κάθε σπιθαμή του φεστιβάλ όπως τα κουτάκια από μπύρας που πλημμυρίζουν όλους τους δρόμους, δημιουργώντας την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε ένα μετα-αποκαλυπτικό πάρτι των young adults με θέμα το «Mad Max». Και όλοι περνούν φανταστικά.
Το κοινό απόλυτα εναρμονισμένο με το βάιμπ του Αμερικανού δε σταματούσε να τον αποθεώνει και εκείνος ανταπέδωσε με ένα freestyle στην αγκαλιά κάποιου από τις πρώτες σειρές. Προηγουμένως είχε εκτιναχθεί με stage dive στα χέρια των θεατών, το οποίο τον επανέφερε στη σκηνή μαζί με την μπαντάνα του... «Ξέρετε αυτό μάλλον δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ σε ράπερ, αν καβαντζωθεί η μπαντάνα σου στις ΗΠΑ δε στην επιστρέφουν με τίποτα. Ευτυχώς που το κάνατε γιατί είναι ακριβές και δεν έχω μία» είπε χαρακτηριστικά στο μικρόφωνο.
Μετά από ένα ισοπεδωτικό set ο JPEGMAFIA μας αποχαιρέτισε, αφήνοντάς με να αναρωτηθώ πόσο ακόμα καλύτερος θα ήταν εάν δεν τον προγραμμάτιζαν για νωρίς το απόγευμα. Με τον ήλιο ακόμα στον ουρανό και τους περισσότερους να προετοιμάζονται για τη μεγάλη σκηνή και τον Bob Dylan, ο JPEGMAFIA ίσως δεν πήρε το 100% από το Roskilde, αλλά αναμφισβήτητα το έδωσε εκείνος σ’ αυτό.
Σίγουρα σε πιάνει ένα δέος βλέποντας ζωντανά τον Bob Dylan στο πιάνο του ή παίζοντας φυσαρμόνικα στα κλασικά του κομμάτια, με σεβασμό στον νομπελίστα τραγουδοποιό όμως, εξαργύρωσα με τον καλύτερο τρόπο την επιλογή μου να τον αφήσω και να κατευθυνθώ στη σκηνή όπου θα εμφανιζόταν η Rosalia. Η 26χρονη τραγουδίστρια από τη Βαρκελώνη έκανε πολλά μάτια να γυρίσουν πάνω της πέρσι όταν κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ της «El Mal Querer», ένα avant-pop διαμάντι όπου οι λάτιν ήχοι παντρεύονται με μοντέρνες απολαυστικές μελωδίες, ανεβάζοντας στα ύψη τις προσδοκίες για την εξέλιξή της. Το σίγουρο είναι πως η Rosalia έχει πλήρη γνώση των δυνατοτήτων της, έτσι γεμάτη αυτοπεποίθηση και με αέρα ντίβας βγήκε στη σκηνή φορώντας ένα εντυπωσιακό κόκκινο παλτό, πλαισιωμένη από τις τρομερά ταλαντούχες χορεύτριές της.
Τη στιγμή που το λάτιν και οι μεταλλάξεις του σαρώνουν μουσικά τον ποπ κόσμο, η Rosalia παίρνει τη παράδοση του φλαμένκο και την εκμοντερνίζει αποστομωτικά, τόσο σε μουσικό όσο και χορευτικό επίπεδο. Τα πάντα στην αισθητική της είναι ένα βήμα μπροστά, ενώ το εύρος της φωνής της δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Σε μια ανατριχιαστική στιγμή του set της, ξεκίνησε να τραγουδά ένα παραδοσιακό ισπανικό τραγούδι γεμάτο καημό και με τόση ομορφιά, που για μια στιγμή νόμισα ότι μεταφέρθηκα στο κλαμπ Silencio του «Mulholland Drive». Ήταν απλώς η εισαγωγή του «Pienso En Tu Mira», αλλά η συναυλία της είχε αποκτήσει πια μεταφυσικό χαρακτήρα. Το μέλλον ανήκει δικαιωματικά στη Rosalia και είναι θέμα χρόνου να να κατακτήσει τον κόσμο.
Όλα αυτά λίγο πριν μεταφερθούμε στη μεγαλύτερη σκηνή του Roskilde, όπου κάτι παραπάνω από 60.000 κόσμου μετρούσε αντίστροφα για την έλευση της Cardi B. Η αγαπημένη και χιλιοακουσμένη ράπερ που προκαλεί ειδήσεις σχεδόν με κάθε δημοσίευσή της στο instagram, είχε έρθει η στιγμή να αποδείξει πως είναι εξίσου εκρηκτική και επί σκηνής. Ομολογώ πως το αποτέλεσμα είναι κάπως μοιρασμένο, σαν να βλέπεις στον κινηματογράφο ένα ομολογουμένως εντυπωσιακό blockbuster.
Πυροτεχνήματα, τεράστια video wall με εικαστικά, κομφετί, φλόγες και λοιπά παραφερνάλια είναι βεβαίως χορταστικά, όμως η ίδια η Cardi B φαινόταν διεκπεραιωτική. Αυτό φάνηκε να το καταλαβαίνει και το κοινό όταν δε χόρευε ή όταν δεν ξεσηκωνόταν από τις φιγούρες και το twerking της τραγουδίστριας, οι μόνες στιγμές πραγματικής αποθέωσής της. Μισογεμάτο λοιπόν το μπυροπότηρο μετά το set της Cardi B, η οποία αν μη τι άλλο έχει το τσαγανό να κάνει λάθος τη χώρα που επισκέπτεται και να το προσπερνά σαν να μην τρέχει τίποτα...
Ευχαριστούμε την KLM για τη βοήθειά της στην πραγματοποίηση του ταξιδιού.
