Η Courtney Barnett είναι η φωνή του καιρού μας

«I feel stupid, I feel useless, I feel insane», τραγουδάει στο τελευταίο της single με τον εύστοχο τίτλο «Everybody here hates you» η Courtney Barnett. Και συνεχίζει: «You say it’s only in your head / They’re probably thinking the same thing». Έτσι μιλάει στο μυαλό των περισσότερων τριαντάρηδων με οποιαδήποτε μορφή κοινωνικού άγχους: είμαι αποδεκτός ή μήπως όλοι με μισούν; «Όλα θα πάνε καλά», καταλήγει.

Αυτό είναι μόνο το πιο πρόσφατο δείγμα δουλειάς της, που επιβεβαιώνει ότι η τραγουδίστρια από τη Μελβούρνη είναι η πιο ειλικρινής φωνή της γενιάς της. Στους τρεις δίσκους και το διπλό EP που έχει κυκλοφορήσει από το 2013 μέχρι σήμερα μιλάει επανειλημμένα για τα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού της: άγχος, φοβίες «καταστροφική ανασφάλεια κι έλλειψη αυτοπεποίθησης» παίρνουν σάρκα και οστά μέσα από ένα πικρό χιούμορ και ντύνονται με σύγχρονη indie και στοιχεία ’60s ψυχεδέλειας. Τι παραπάνω χρειάζεται για να κερδίσει η Courtney Barnett τους εικοσάρηδες και τους τριαντάρηδες του σήμερα, που προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ οικονομικών, ερωτικών και ψυχολογικών προβλημάτων;

Υποψήφια για Grammy ήδη από τον πρώτο δίσκο της «Sometimes I sit and think and sometimes I just sit», η 30χρονη τραγουδίστρια τα λέει έξω απ’ τα δόντια, με απόλυτη συνείδηση του εαυτού της – και γίνεται παιδί του καιρού της. Στο δίσκο της «Tell me how you really feel», έναν από τους καλύτερους του 2018, ο λόγος της αρθρώνεται ακόμη πιο ξεκάθαρος απέναντι στους προβληματισμούς και στα αδιέξοδά της, ενώ η ενέργειά της δεν εξαντλείται, καθώς με τα singles «Small talk» και «Everybody hates you», που έβγαλε ύστερα από μερικούς μήνες, αποδεικνύει ότι έχει ακόμη πολλά να εξωτερικεύσει.

Και μαζί της κάνει την εμφάνισή του ένα ολόκληρο κύμα Αυστραλών ερμηνευτών (λέγε με Kurt Vile, Julia Jacklin κ.λπ.), οι οποίοι δίνουν φρέσκο αέρα στον πολυφορεμένο όρο «τραγουδιστής/τραγουδοποιός». Μια καθαρή d-i-y αισθητική, χαλαρές, αυθεντικές φωνές και, φυσικά, ένας μπασταρδεμένος κυνισμός, ανάμεικτος με δύσκολες παραδοχές για τη ζωή, οικοδομούν αυτό το φρέσκο και απόλυτα αναγκαίο ρεύμα καλλιτεχνών. Και κάπως έτσι βάζουμε μια πινέζα πάνω στη Μελβούρνη και περιστρέφουμε τον πλανήτη γύρω της. Από την άλλη πλευρά του Ειρηνικού μέχρι το «Fuzz», η απόσταση φαίνεται τελικά πολύ μικρή και τα σημεία σύγκλισης υπεραρκετά. Παρήγορο δεν είναι;

Ακούστε το best of μας εδώ: