Τελικά οι Calexico είναι ένα μεγάλο συγκρότημα

Τι σημαίνει σπουδαίο συγκρότημα – ή καλλιτέχνης; Πολύ απλά: συνέχεια, συνέπεια, υψηλή ποιότητα και διάρκεια στο καλλιτεχνικό output. Μετρώντας, λοιπόν, εννέα εξαιρετικότατα στούντιο άλμπουμ από το 1996 μέχρι σήμερα, οι Calexico πλασάρονται με άνεση στην κορυφή των αμερικανικών ροκ συγκροτημάτων. Και μάλλον θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται εκεί για αρκετά χρόνια, καθώς ο Joey Burns και ο John Convertino, οι δημιουργικοί εγκέφαλοι της έννοιας «Calexico», δίνουν υπέροχα­ δείγματα μιας τέχνης μοναδικής, ­μιας τραγουδοποιίας και μουσικής που μπορεί να υπερβαίνει τις ιδιω­ματικές ασκήσεις ύφους και να απευθύνεται πολύ απλά και άμεσα στις πραγματικές ανθρώπινες αξίες και ανάγκες.

Είκοσι δύο χρόνια χωρίζουν το πρώτο τους άλμπουμ «Spoke» από το πιο πρόσφατό τους «The thread that keeps us», όμως τότε οι Calexico δεν ήταν καν οι Calexico! Λέγονταν Spoke –και πιο πριν Giant Sand και Friends of Dean Martin(ez)– και προσπαθούσαν να βρουν (κυρίως) τη μουσική τους ταυτότητα μέσα στην indie ατμόσφαιρα που κυριαρχούσε στα mid ’90s. Γι’ αυτό αν ξανακούσουμε το πρώτο τους άλμπουμ, μπορεί και να μας φανεί συμπαθητικά αμήχανο μπροστά στην αισθητική πληρότητα και σαφήνεια του τελευταίου τους, που πραγματικά αντικατοπτρίζει το νήμα που (δια)συνδέει τους Calexico με τη (μουσική) κοινωνία στην πορεία τους.

Το «Thread...» είναι ένα άλμπουμ που συγκεντρώνει πολλά στοιχεία τα οποία μας έχουν παρουσιάσει οι Calexico σε προηγούμενες δουλειές τους, είναι όμως το πρώτο που δείχνει μια ξεκάθαρη πολιτική στάση στην τρέχουσα μεταναστευτική κατάσταση που επικρατεί στα σύνορα, τα οποία, έτσι κι αλλιώς, το γκρουπ έχει προσδιορίσει πολιτισμικά. Αυτό έγινε ήδη από το 1998, με την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ των Calexico «The Black Light». Ήταν μια εντελώς ώριμη και εις βάθος προσέγγιση των λατινογενών ιδιωμάτων της μεξικανο-αμερικανικής μεθορίου (μουσικές και ρυθμοί mariachi, conjunto, cumbia, tejano κ.λπ.) υπό το πρίσμα του post rock, της σύγχρονης τζαζ ή μιας εντελώς μοντέρνας και καινοφανούς country. Και με έναν τρόπο που μπορούσε να ξεφύγει εντελώς από οποιαδήποτε περιοριστικά αμερικανικά όρια και να κατακτήσει την Ευρώπη – πράγμα που έγινε χωρίς μεγάλη δυσκολία...

Το θετικό με τους Calexico ήταν ότι με κάθε άλμπουμ τους πήγαιναν όλο και πιο πέρα. Καλλιτεχνικά εμφανίζονταν άπαιχτοι, χωρίς πισωγυρίσματα, με μουσική πορεία ξεκάθαρη. Το «Hot rail» (2000) ήταν πολύ πιο πλούσιο μουσικά και το «Feast of wire» έδειξε πως οι Burns και Convertino μπορούσαν να δίνουν κομμάτια με δυναμική και αξία ανάλογες των κλασικών jazz standards. Εξάλλου, αυτό το άλμπουμ, του 2003, ήταν που έδειξε παντού το αδιαμφισβήτητο καλλιτεχνικό μέγεθος των Calexico.

Με μικρές διακοπές και με ιδιαίτερες προσωπικές ενασχολήσεις, οι Joey Burns και John Convertino προχώρησαν με τρόπο που καθιστά το όνομα «Calexico» εγγύηση. Το άλμπουμ «Garden ruin» (2006) δεν είχε πολλή σχέση με οτιδήποτε είχε κάνει το γκρουπ πιο πριν – ήταν όμως ένα πανέμορφο indie rock άλμπουμ (και τέτοιο ακούγεται­ ακόμη και σήμερα). Το «Carried to dust», ύστερα από δύο χρόνια, ήρθε να επιβεβαιώσει το γεγονός ότι οι Calexico μπορούσαν άνετα να φτιά­χνουν όμορφα άλμπουμ και να τα εμπλουτίζουν ακόμη πιο πολύ με την παρουσία φίλων – πράγμα που πέτυχαν ακόμη περισσότερο στο πιο πρόσφατο «Edge of the Sun» (2015), στο οποίο συμμετέχουν και μέλη των δικών μας Τακίμ.

Έτσι, περιμένοντας τις δύο συναυλίες των Calexico στο Ηρώδειο, την Τρίτη 3 και την Τετάρτη 4 Ιουλίου, ανατρέχουμε στην πλούσια πορεία τους, η οποία κρατάει πάνω από δυόμισι δεκαετίες, έχοντας στο νου μας ότι το (κάθε) παρόν αυτής της αγαπημένης μπάντας είναι και το πρακτικά πιο αξιόλογο. Για δύο βραδιές στο Ηρώδειο οι Calexico θα μας ανταμείψουν με τις σπουδαίες μουσικές τους, που δεν θα είναι ακριβώς πανομοιότυπες και αφήνουν το περιθώριο για ενδεχόμενες ευχάριστες εκπλήξεις. Βλέπετε, η σχέση του γκρουπ με το ελληνικό κοινό έχει καλλιεργηθεί πάνω σε βαθιές και ουσιαστικές βάσεις – πέρα από ετικέτες ή ευκαιριακές συναντήσεις... Όπως και η αίσθηση, που όλο κι εντείνεται, ότι έχουμε μπροστά μας ένα γκρουπ πραγματικά μεγάλο.

Τρία τop άλμπουμ των Calexico

The black light (1998)

Η πρωταρχική μουσική ταυτότητα των Calexico – μέσα από μια ιδιαίτερη και φυσική fusion της folk latin μεξικάνικης ιδιαιτερότητας και της αμερικανικής country.

Garden ruin (2006)

Το πιο straight rock άλμπουμ του γκρουπ – χωρίς instrumental ή άλλες μορφικές/αισθητικές παρεκτροπές. Αυστηρά μέσα σε πολύ όμορφο pop πλαίσιο.

Edge of the sun (2015)

Θα μπορούσε να είναι ένα άλμπουμ Calexico & Friends! Με Neko Case, Carla Morrison, Pieta Brown, Amparo Sanchez κ.ά. Και τους δικούς μας Τακιμ!