All star live για έναν σπουδαίο ροκ ποιητή

Μια βραδιά για να τιμήσουν τον Θάνο Ανεστόπουλο κάνουν οι φίλοι του στο «Κύτταρο» την Παρασκευή 13/4. Θα είναι εκεί όλοι οι συνεργάτες του που ο ίδιος είχε διαλέξει για να συνεχίσει μαζί τους την πορεία του, που κόπηκε με το θάνατό του πριν από ενάμιση χρόνο.

Πριν από μερικές εβδομάδες η Inner Ear εξέδωσε ένα άλμπουμ με ανέκδοτο υλικό και μουσική του Θάνου Ανεστόπουλου – δέκα κομμάτια με δικούς του στίχους καθώς και των Θανάση Γιαν­νακόπουλου, Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη, Γιώργου Μυλωνογιάννη και Ιωάννη Πολέμη. Τίτλος, απλώς, απλός: «Θάνος Ανεστόπουλος». Για να θυμίζει έτσι, αδρά, μια καλλιτεχνική οντότητα που σφράγισε την εγχώρια ροκ κουλτούρα την τελευταία 20ετία μέσα από την ποιητική του μουσική γραφή και παρουσία. Με την ανακοίνωση στα social media την άνοιξη του ’15 πως έπασχε από επιθετικό καρκίνο των οστών, ο Θάνος Ανεστόπουλος έστελνε ένα γενναίο μήνυμα πως η ζωή βιώνεται σε κάθε της στιγμή, δηλώνοντας με το μοναδικά δικό του τρόπο πώς τα blues της πραγματικής ζωής μπορούν να γίνουν κατανοητά, σε διαφορετικά επίπεδα, από ένα ευρύ κοινό.

Χωρίς τις συνήθεις ροκ μυθολογίες να παίζουν, ένας πραγματικός μουσικοποιητής –και αυθεντικός λάτρης της πραγματικής ποίησης– ξέφευγε από το δράμα παίρνοντας δύναμη από την τέχνη του. Αυτό έκανε ο Θάνος Ανεστόπουλος όλα τα χρόνια που ήταν με τα Διάφανα Κρίνα (από τα mid ’90s στα τέλη των ’00s), περνώντας ουσιαστικά τη μελοποίηση στο δικό­ μας ροκ – κάτι που μέχρι τότε ήταν στην αποκλειστική αρμοδιότητα του «έντεχνου», σύμφωνα με το κληρονομικό δίκαιο του Μίκη.

Τα Διάφανα, με τους ωραίους τους δίσκους, πλούτισαν τον μουσικό μας κόσμο σε μια περίοδο όπου αυτός γινόταν όλο και πιο άσχημος.
Η ποιητική διάσταση του Θάνου Ανεστόπουλου θα γινόταν ακόμη­ πιο ουσιαστική στη σόλο πορεία του – και ο δίσκος «Ως το τέλος­» είναι ένα εξαιρετικό δείγμα της. Επειδή όμως η ζωή τα φέρνει όπως θέλει αυτή, νιώθοντας (απόλυτα) τον προσωπικό αγώνα του Θάνου Ανεστόπουλου και την καλλιτεχνική αγωνία του να μιλήσει περισσότερο γι’ αυτήν, είδα τη μεγάλη του συναυλία στο Παλλάς –αλλά και στη Μονή των Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη– λίγους μήνες προτού φύγει, στις 3 Σεπτεμβρίου 2016, όντας «ένα πληγωμένο Κρίνο» που στρεφόταν προς τον Ήλιο της Ποίησης, σαν γιορτή με τους φίλους του. Τους ίδιους φίλους που θα μαζευτούν τώρα στο «Κύτταρο»: Γιάννης Αγγε­λάκας, Παύλος Παυλίδης, Υπόγεια Ρεύματα, The Boy, Λόλεκ, Alex & Stef (Last Drive), Edgar Alan Band, Nomik, Βάση Ντούλσι, Μανώλης Αγγελάκης & Στάθης Ιωάννου, Norma, Νίκος Πλάτανος & Ground Zero.

Μιλούν για τον Θάνο Ανεστόπουλο

Γιάννης Αγγελάκας
«Όταν πρωτογνωριστήκαμε, είμαστε μεθυσμένοι και βλέπαμε κάτι ακτινογραφίες του! Πριν αρρωστήσει. Μου άρεσε η τρέλα του – αυτή η τρέλα που μου αρέσει να συναντάω. Δεν είμαστε ποτέ κολλητοί αλλά πάντα βρισκόμαστε. Υπήρχε αυτή η αγάπη και ο αλληλοσεβασμός. Πάντα χαιρόμουν που υπήρχαν τα Διάφανα Κρίνα – ήταν μια εποχή που είχε δημιουργηθεί ένα κίνημα μουσικό μέσα σε μια εποχή απόλυτης ελαφρότητας. Είμαστε οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, τα Διάφανα Κρίνα, οι Στέρεο Νόβα κ.ά. που φτιάχναμε μια διαφορετική σκηνή, ένα άλλο ύφος. Τα Διάφανα – και ο ίδιος ο Θάνος – ήταν πιο ποιητικοί. Χαιρόμουν πολύ να τον βλέπω και πάντα κάναμε αστεία. Ότι και να μου ζητούσε, θα ήμουν δίπλα του. Μου λείπει πολύ ο Θάνος.».

Παύλος Παυλίδης
«H πρώτη συνάντηση μου με το Θάνο ήταν σε ένα καμαρίνι μιας κοινής μας συναυλίας στη Σαλονικη όπου είχαμε μοιραστεί ένα βιαστικό τσιγάρο. Δεν προλάβαμε να πούμε και πολλά. Λίγα χρόνια αργότερα με κάλεσε στην Αθηνά για να με συστήσει σ ένα εκδοτικό οίκο που τότε δούλευε. Είχε μάθει ότι ετοίμαζα κάποιο βιβλίο, καθόλου βιαστικό απ ότι αποδείχθηκε, και προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Ευγενικό παιδί βυθισμένο στη ποίηση και τη λογοτεχνία. Μου χάρισε μια στοίβα σπουδαία βιβλία όταν έφυγα και την αίσθηση μιας φιλίας εξ αποστάσεως που την ανανεώναμε όποτε συναντιόμασταν σε διάφορες πόλεις. Τον θυμάμαι στη Σαλονικη να παίζει με μια κιθάρα και εκεί κυρίως κατάλαβα ότι ήταν χαρισματικός τραγουδιστής και έβλεπα το θάρρος και την υπομονή του απέναντι σ ένα θορυβώδες κάποιες φορές κοινό. Επίσης θαύμαζα πάντοτε το ταλέντο του στη ζωγραφική. Η σφραγίδα του στο Ελληνικό τραγούδι είναι ξεκάθαρη και ιδιαίτερη. Σκοτεινός και ακραία λυρικός σε μια εποχή μάλλον αντιποιητική και σίγουρα κυνική. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη φωνή του στην τελευταία του συναυλία. Καθόμασταν συγκινημένοι οι καλεσμένοι του στα καμαρίνια και παρακολουθούσαμε άφωνοι έναν εξαϋλωμένο Θάνο να κάνει με τη φωνή του το μέρος να τρέμει. Και τώρα από εκεί που βρίσκεται θα μας ξαναενώσει. Ο Θάνος είναι εδώ».