Οι BadBadNotGood – όπως αναμενόταν - άγγιξαν την τελειότητα και τα σάρωσαν όλα με συνοπτικές διαδικασίες.
Πόσοι να νιώθουν άραγε ότι παρακολούθησαν την περασμένη Παρασκευή στο Gazarte μία από τις καλύτερες συναυλίες της ζωής τους; Αν και αυτό είναι λίγο δύσκολο να συμβεί όταν δεν είσαι συναισθηματικά δεμένος με την μουσική ενός σχήματος και δεν έχεις κουβαλήσει τα τραγούδια του μαζί σου μέσα στον χρόνο σαν σελιδοδείκτες αναμνήσεων, στιγμών και εμπειριών.
Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι ότι ο χώρος και το κοινό έζησαν μία πρωτόγνωρη (εξω)σωματική εμπειρία σπάνια για το είδος, κάτι που ήταν εμφανές από τις αντιδράσεις και την σταδιακή εμπλοκή τους στο show. Μισό λεπτό, μα ποιο είδος; Είναι τόσο λίγο και επιπόλαιο να λέμε εν συντομία ότι οι BBNG παίζουν κάτι μεταξύ jazz και hip-hop. Ή μήπως ήταν punk jazz; Μικρή σημασία έχουν όλα αυτά.
Το live τους ήταν ένα εντυπωσιακό rollercoaster με αναφορές σε acid jazz, βρώμικο soul, hardcore funk, post-punk, disco, καρναβαλική samba, rock n’ roll χωρίς κιθάρες, μοτορικές μπασογραμμές, υψηλά bpms, παιχνιδιάρικα μπλιμπλίκια και πρωτόλεια σολαρίσματα που τσίτωναν τα όρια των οργάνων (όπως αυτό στο τέλος που με drums και σαξόφωνο έβγαλαν μία εκπληκτική γκρούβα, λες και βρισκόσουν στη Νέα Ορλεάνη και είχες μπροστά σου κάποιους θρύλους της τοπικής σκηνής).
Είναι εκθαμβωτικό να βλέπεις μπροστά στα μάτια σου, μία παρέα από 26χρονους truly nerds να παίζουν αυτή την μουσική, με αυτή την βιρτουοζιτέ και αυτό το πάθος. Δεν είναι μόνο θέμα ταλέντου – που βγάζει μάτια ότι ξεχειλίζει. Η αισθητική αντίληψη, η βαθιά γνώση (σχεδόν όλης της ιστορίας) της μουσικής, η αμφισβήτηση των ορίων, οι ιδέες που τρέχουν με χίλια, τα τζαμαρίσματα στο τετράγωνο και στον κύβο, το voice over του ασυγκράτητου drummer που μιλά στο κοινό για να το προετοιμάσει για αυτό που έρχεται είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του show τους. Και είναι απίστευτο όταν ξανακούς το ντεμπούτο τους και συνειδητοποιείς πως ήταν 20 ετών όταν το κυκλοφόρησαν.
Αφήνοντας λίγο την φαντασία να καλπάσει θα μπορούσε να πει κανείς ότι μετά από 10-15 χρονιά που πιθανώς να έχουν κουραστεί από την σκληρή ζωή μίας πετυχημένης touring band θα γίνουν καθηγητές σε ωδεία. Και που ξέρεις, επειδή τα παιδιά είναι από τον Καναδά, η προχώ κυβέρνησή τους θα μπορούσε να τους επιδοτήσει για να περιοδεύσουν σε όλα τα σχολεία της χώρας ώστε να δείξουν στους μαθητές την δύναμη της μουσικής που δεν έχει όρια.
Από τις συναυλίες που φεύγοντας από τον χώρο δεν θέλεις να βάλεις τίποτα άλλο στα αυτιά και στο μυαλό σου. Γιατί απλούστατα έμοιαζε να ήρθε από έναν άλλο πλανήτη. Θέλεις απλώς να γυρίσεις σπίτι, να κάτσεις στον καναπέ μέχρι να ηρεμήσεις και μετά να κοιμηθείς. Ευτυχισμένος. Που ήσουν "part of the mystery", που έλεγε και ο Conor Oberst όταν είχε κέφια…
