Στο διάλειμμα μεταξύ των ηχογραφήσεων των δίσκων «Let Love In» και «Murder Ballads», ο Mick Harvey αφήνει προσωρινά το Nick Cave και τους Bad Seeds για να κυκλοφορήσει τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο «Intoxicated Man». Ήταν ο πρώτος από τους τέσσερις συνολικά δίσκους που θα ηχογραφήσει ο Αυστραλός αφιερωμένους εξολοκλήρου στα τραγούδια του ίσως καλύτερου (στο πλάι του Johnny Hallyday) Γάλλου τραγουδιστή και συνθέτη, Serge Gainsbourg. Ο δίσκος «Intoxicated Women» που κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες ολοκλήρωσε την τετραμερή ωδή στο έργο του Gainsbourg, το οποίο ο Harvey ήρθε να παρουσιάσει καθ' ολοκληρία στη σκηνή του Gagarin 205 (31/3).
Τη συναυλία «άνοιξε» η πρωτοεμφανιζόμενη Sofia Sarri που κυκλοφόρησε φέτος το ντεμπούτο της «Euphoria», μπροστά σε έναν ομολογουμένως αποκαρδιωτικό αριθμό ανθρώπων, γεγονός που δε πτόησε την ίδια και τους επί σκηνής συμπαίκτες της οι οποίοι την πλαισίωναν σε όλη την έκταση της σκηνής, ανάμεσα σε synths, drum machines και ηλεκτρικά έγχορδα. Η σκοτεινή electronica των τραγουδιών της μπορεί να μην ήταν αυτό που θα περίμενε κανείς να ακούσει πριν από τις γκέινσμπουργκικές διασκευές του Harvey, ακούγεται όμως ακόμα καλύτερα ζωντανά από τις studio ηχογραφήσεις, απόδειξη της δουλειάς και του έξυπνου στησίματος της μπάντας. Από το set που βασίστηκε στο «Euphoria» ξεχώρισε η διασκευή στο «Dream Brother» του Jeff Buckley.
Πλαισιωμένος από Έλληνες session μουσικούς στα βιολιά και διαχρονικούς συνεργάτες του όπως ο James Johnston (ιδρυτικό μέλος των Gallon Drunk) στα πλήκτρα, και τη συμπατριώτισσά του Xanthe Waite στα φωνητικά (ακούστε το συμπαθητικό άλμπουμ «Terry HQ» της μπάντας της Terry), ο Mick Harvey βγήκε φανερά χαλαρωμένος ως το κέντρο της σκηνής κοιτάζοντας διαπεραστικά το κοινό, που στο μεταξύ είχε φτάσει σε αξιοπρεπή επίπεδα προσέλευσης.
To «The Ticket Puncher» του 1997 ξεκίνησε τη βραδιά-αφιέρωμα με τα... bongos του Harvey να παίρνουν φωτιά. Αισθησιακή συνέχεια με το «69 Erotic Year», τραγούδι-μνεία στο καλοκαίρι της αγάπης, ο κόσμος αρχίζει να λικνίζεται και η Waite μετρά την πρώτη της συνδρομή στα φωνητικά. Μεταφορά στο περσινό «Delirium Tremens», και τη διασκευή του «Ne Dis Rien» που ο Serge Gainsbourg τραγούδησε με την ηθοποιό σύμβολο της nouvelle vague Anna Karina. Ο Harvey δε χάνει ευκαιρία μετά από κάθε τραγούδι να αστειεύεται με το κοινό των πρώτων σειρών, που ανταποκρινόταν σε κάθε του κίνηση, χωρίς να λείπουν οι παραγγελιές (σε Hank Williams) και οι φιλικές προτάσεις για αλκοόλ (κατά προτίμηση βότκα), στις οποίες απαντούσε με άνεση ξέροντας πότε να σταματήσει και να περάσει στο επόμενο κομμάτι. Είναι γεγονός πως ο Harvey κατάφερε να μας κάνει να νιώσουμε σα να ήμαστε σπίτι μας, συγκεκριμένα σαν προσκεκλημένοι στο δικό του χώρο του, για να παίξει την αγαπημένη του μουσική. Γιατί αν κάτι έχει καταφέρει είναι να κερδίζει επάξια τα τραγούδια του Gainsbourg ώστε να μοιάζουν πλέον σα δικά του, χωρίς να χάνουν οι εκτελέσεις το σεβασμό προς το σπουδαίο αυτό τραγουδοποιό.
Την Anna Karina «διαδέχθηκε» η Brigitte Bardot και ένα ακόμα τραγούδι αφιερωμένο στη γενιά των χίπις, το «Harley Davidson». Μετά από ακόμα ένα εμβληματικό... μηχανοκίνητο μοντέλο («Ford Mustang»), ήρθε η πρώτη κορυφαία στιγμή της βραδιάς χάρη στην ατμοσφαιρική εκτέλεση του ρομαντικού «Overseas Telegram», όταν τα βιολιά πήρα τον πρώτο λόγο αγκαλιάζοντας τη φωνή της Xanthe Waite, με τον Harvey στο φόντο να εκτελεί χρέη μαέστρου. Η απόκοσμη Αυστραλή ενσαρκώνει τις γυναίκες του Gainsbourg τόσο με τη χροιά της, όσο και με την παρουσία της που μοιάζει προσβάσιμη όντας ταυτόχρονα μυστήρια κι απόμακρη.
Δύο κλασσικά χιτς έκλεισαν το βασικό set του Harvey, το μεταφρασμένο στα γερμανικά αισθησιακό «Je t' Aime... Moi Non Plus» που περιέργως εκτέλεσε μόνος (δίχως βέβαια να χάνει το χιούμορ του), και το ξεσηκωτικό «Initials B.B.» . Το καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας ενθουσιώδες κοινό δεν άφησε περιθώρια για καθυστερήσεις στον Harvey, ο οποίος επέστρεψε σύντομα με την μπάντα του επί σκηνής για το πρώτο encore που ξεκίνησε με το «A Violent Poison (That's What Love Is)» και ολοκληρώθηκε δύο τραγούδια μετά. Η νέα θερμή αντίδραση του κόσμου τον επανέφερε στο προσκήνιο, με κάποιον να ζητά το κομμάτι «Release The Bats» από την post punk περίοδο του Harvey και τους The Birthday Party. Εκείνος επιχείρησε να παίξει το βασικό ριφ του κομματιού, χωρίς επιτυχία, λέγοντας αυτοσαρκαζόμενος: «Θα έπρεπε να το ξέρω αυτό, μιας και το 'χω γράψει.» Τελικά, το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς έμελλε να είναι το «The Javanaise», σε μια εκτέλεση εξίσου μαγική με το «Overseas Telegram» που στη φαντασία του γράφοντος έμοιαζε με κλείσιμο του ματιού στον αείμνηστο συμπαίκτη του Harvey, Rowland S. Howard, χάρη στο έντονα κιθαριστικό παίξιμο του πρώτου.
Συγκινητικός, αστείος, και μουσικά αψεγάδιαστος ο Mick Harvey έφυγε χωρίς να απογοητεύσει κανέναν, προσφέροντάς μας την ελαφρότητα μιας «γεμάτης» συναυλίας. Το εξειδικευμένο setlist ίσως απέτρεψε μερικούς να κατηφορίσουν στη Λιοσίων (σίγουρα δε βοήθησε ότι συνέπεσε με τη συναυλία των Black Heart Procession), όσοι οπαδοί του όμως βρέθηκαν στο live θα έχουν να λένε για τη μέρα που άκουσαν ζωντανά το «Bonnie & Clyde»...
