Οι Blonde Redhead είναι από τα συγκροτήματα με σταθερούς οπαδούς στην Ελλάδα κάτι που επαληθεύτηκε την περασμένη Κυριακή 19/3 στο Gagarin 205, χάρη στη ζεστή προσέλευση του κόσμου που σχεδόν γέμισε το χώρο, δύο χρόνια μετά την τελευταία τους συναυλία στην Αθήνα. «Απελευθερωμένοι» από την προώθηση νέου υλικού, μόνο με το EP «3 O’Clock» στις αποσκευές τους, οι νεοϋορκέζοι βγήκαν στις ευρωπαϊκές σκηνές παίζοντας τα καλύτερα κομμάτια τους.
Πρώτος στη σκηνή του Gagarin εμφανίστηκε ο Jack Heart –τηρώντας κατά γράμμα το πρόγραμμα- συνοδεία της full band του. Με αφορμή την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική του δουλειά, το setlist του συγκροτήματος βασίστηκε στο υλικό που θα κυκλοφορήσει αυτήν την άνοιξη. Ο εμπνευσμένος από το blues rock της δεκαετίας του ’70 ήχος τους, μπορεί να μην ταίριαζε ακριβώς με αυτόν των Blonde Redhead, φάνηκε όμως να εναρμονίζεται με το βεληνεκές της σκηνής και να παρασέρνει μερικούς –από τους αρκετούς- θεατές μαζί του, χάρη στο δεμένο παίξιμο των μουσικών. Οι έκδηλες rock ‘n’ roll επιρροές της μπάντας, μετουσιώθηκαν στο τραγούδι «Deranged» που όπως μάθαμε, θα μπορούσε να λέγεται και «αν δεν υπήρχε ο Chuck Berry», δεδομένου ότι εκείνο το πρωί έγινε γνωστός ο θάνατος του θρυλικού κιθαρίστα.
Μετά το τέλος της εμφάνισης των Jack Heart, κι έπειτα από ολιγόλεπτη παύση για τις απαραίτητες αλλαγές στο στήσιμο της σκηνής, η Kazu και οι αδελφοί Pace πήραν τις θέσεις τους για να ξεκινήσουν την τελευταία συναυλία της περιοδείας τους.
Η εισαγωγή του «Falling Man» γρήγορα σκεπάστηκε από τις φωνές των πρώτων σειρών, που τραγουδούσε «Yet I am just a man still learning how to fall». Εξίσου δυναμική ήταν η συνέχεια με το «Bipolar» του 1997, την πρώτη φορά στη βραδιά που η Kazu ανέλαβε το μικρόφωνο συγκεντρώνοντας πάνω της τα βλέμματα του κοινού και των φωτογράφων. Ενώ όλοι ήταν στραμμένοι πάνω της, μ’ ένα μαγικό τρόπο –σ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας- έμοιαζε σα να παίζει στο δωμάτιό της, μακριά απ’ όλους, μόνη με τη κιθάρα και το μικρόφωνό της, χωρίς να τη νοιάζει κάτι άλλο πέρα απ’ τη μουσική της. Ο Amadeo Pace την ίδια ώρα χόρευε με το κοινό, «σπάζοντας» χαρακτηριστικά τα γόνατά του, πότε-πότε πλησιάζοντας τον αδερφό του Simone στα τύμπανα.
Amadeo και Kazu εναλλάσσονται στο μικρόφωνο, ευχαριστώντας ενδιαμέσως το κοινό που δεν κάπνιζε. Μάλιστα, η Kazu βρήκε την ευκαιρία να αστειευτεί προτείνοντάς μας να βγούμε έξω γρήγορα για ένα τσιγάρο, όσο εκείνη προσποιείται πως κάτι δεν πάει καλά με τον εξοπλισμό. Πράγματι πάντως, τσιγάρα δεν άναψαν κατά τη διάρκεια του σόου, με έναν τολμηρό παραβάτη να πιάνεται στα πράσα από τη ψηλόλιγνη τραγουδίστρια, κι εκείνος γρήγορα να το σβήνει στο πάτωμα.
Το κυρίως σετ έκλεισε το «Spring And By Summer Fall» από το δίσκο «23», με το συγκρότημα να μην καθυστερεί για το encore που συνοδεύτηκε με… ποδοβολητό. Δύο κοπέλες από το κοινό ζήτησαν να παίξουν το «Down Under», κομμάτι από το δεύτερο (!) δίσκο της μπάντας «La Mia Vita Violenta» του 1995, χρονιά που ίσως να είχαν γεννηθεί. Ξαφνιασμένοι οι Blonde Redhead με την παραγγελιά, το σκέφτηκαν για λίγο, με την Kazu να απολογείται ειλικρινά πως δεν το θυμάται. Παρόλαυτα ο Amadeo έκανε μια φιλότιμη προσπάθεια να παίξει την εισαγωγή του τραγουδιού, που όμως τελείωσε άδοξα. Τελικά, προς μερική απογοήτευση ομολογουμένως, επέλεξαν το «Give Give» από το πρόσφατο EP τους.
Ακολούθησαν άλλα δύο κομμάτια, με την ονειρική εκτέλεση «Golden Light» να ολοκληρώνει τη συναυλία και να μας προσγειώνει στην πραγματικότητα. Η καθόλα επαγγελματική εμφάνιση των Blonde Redhead, αναπόφευκτα άφησε πολλά κομμάτια εκτός σετ (όπως το προσωπικό αγαπημένο «Hated Because Of Great Qualities»), σίγουρα όμως δεν απογοήτευσε κανέναν.
Setlist:
1. Falling Man
2. Bipolar
3. Mind to Be Had
4. Dr. Strangeluv
5. Where Your Mind Wants To Go
6. Elephant Woman
7. Dripping
8. Anticipation
9. Doll Is Mine
10. 3 O'Clock
11. Spring and by Summer Fall
Encore:
12. Give Give
13. 23
14. Golden Light
