Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης έφυγε με την υπέροχη καρδιά του ανοιχτή στον κόσμο των ονείρων, με άρωμα από αγιόκλημα και γιασεμιά ανακατεμένα μαζί με άρωμα από ουίσκι και καπνό από γαλλικά τσιγάρα. Θα τον θυμόμαστε για όσα καθημερινά πράγματα μεταμόρφωσε σε πανέμορφες μελωδίες και για τα πάρτι που ζήσαμε κάθε φορά που ανέβαινε στη σκηνή.
O Λουκιανός Κηλαηδόνης υπήρξε μια μοναδικότητα ανάμεσα στους δημιουργούς του ελληνικού τραγουδιού. Έβαλε μέσα στην καθημερινή ποιητική του τον κόσμο της φαντασίας και, μέσω αυτού, δημιούργησε μοναδικές στιγμές στη μουσική μας. Στιγμές πανέμορφες, που κυριολεκτικά σημάδεψαν κάποιες γενιές. Όλα αυτά τα παιδιά των ’50s, των ’60s, ακόμη και των ’80s ταξίδεψαν μέσα από τα τραγούδια και τις μουσικές του Λουκιανού και είδαν τα καλύτερά τους χρόνια να φεύγουν μέσα από κάποιες νύχτες με φεγγάρι, μες στα θερινά τα σινεμά. Ή κάπως έτσι!
Ο ίδιος ο Λουκιανός, γλυκύτατος άνθρωπος και χαρακτήρας, είχε το μαγικό τρόπο να μας κάνει να ονειρευόμαστε και να ταξιδεύουμε μαζί του, σαν φτωχοί και μόνοι καουμπόηδες, πλήρεις αισθημάτων. Όσοι τον γνώρισαν από κοντά έχουν ιστορίες να διηγούνται. Κι εμείς ζήσαμε μαζί του εκείνο το εκπληκτικό πάρτι που έστησε στη Βουλιαγμένη τον Ιούλιο του ’83, μια νύχτα με πανσέληνο. Συναντήθηκε η παρέα μας στα Άνω Πετράλωνα και στο Πάντειο κατά το σούρουπο και κατηφορίσαμε προς τη Βουλιαγμένη. Όσο πιο κοντά γινόταν στην πλωτή εξέδρα, με το γκρουπ του θρυλικού τζαζίστα Μανώλη Μικέλη να παίζει το «Fly me to the moon». Ξεφαντώσαμε μέχρι το πρωί, πανάλαφροι, με (ν το πλήθος) μπουκάλια μπίρας!
Στη συνέχεια θυμάμαι τις υπέροχες βραδιές ολονύχτιου εορταστικού ξεφαντώματος στο «Texas» της Πλατείας Μαβίλη ή κάτι δίωρες ραδιοφωνικές εκπομπές που ο Λουκιανός μετέτρεπε με μεγάλη ευκολία σε ολονύχτια πάρτι, με όλα τα «μαύρα σκυλιά» και τους διατιθέμενους «καταραμένους» στην παρέα! Ή Λυκαβηττούς με τον αναστημένο «Μικρό Ήρωα» κι εκπληκτικές βραδιές με τον Άκη Πάνου στα «9/8» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όπου στέκαμε όλοι σαν μαθητές. Στα γενέθλια του Μίκη στις «Γραμμές» να τραγουδάει «Έναν όμηρο» του Μπρένταν Μπίαν. Στο «αθηνόραμα» είχε ιδιαίτερη αδυναμία – και μάλιστα είχε δώσει τον καλύτερό του εαυτό παίζοντας και τραγουδώντας στο μουσικοθεατρικό σόου για τους Χρυσούς Σκούφους το 1999. Μετά τον βρίσκαμε στο στέκι του στο Μεταξουργείο, με όλους τους φίλους, τον Νίκο, τον Γρηγόρη, τον Αργύρη και τον Μάκη Αναστασόπουλο από τους Three & the Koukos Band να παίζει σαξόφωνο εκτός από κιθάρα.
Από την πρώτη στιγμή που ο Λουκιανός Κηλαηδόνης βγήκε στο τραγούδι έδωσε υπέροχα δείγματα δουλειάς. Η «Πόλη μας» σε ποίηση Κωστούλας Μητροπούλου και η «Κόκκινη κλωστή» σε ποίηση Νίκου Γκάτσου, το 1970-72, μας έδωσαν τραγουδάρες με τη φωνή του Μανώλη Μητσιά και της Βίκυς Μοσχολιού. Κατόπιν ήρθαν τα «Μικροαστικά», ένας από τους πιο σημαντικούς δίσκους στη νεότερή μας ιστορία. Με στίχους του Γιάννη Νεγρεπόντη, που μέχρι πριν από λίγο ήταν εξόριστος στη Γυάρο, τα τραγούδια αυτά, τα οποία περιγράφουν εναργώς ένα χαρακτηριστικά νεοελληνικό ήθος, κυκλοφόρησαν σε καθαρό κόκκινο βινίλιο το καλοκαίρι του ’73, μια περίοδο όπου οι πιέσεις της λογοκρισίας και της δικτατορίας είχαν χαλαρώσει λίγο, ενόψει κάποιου «εκδημοκρατισμού» του καθεστώτος.
Τα «Μικροαστικά», που παίχτηκαν από το Ελεύθερο Θέατρο, είχαν τη συνέχειά τους στα «Απλά Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας» στα οποία ο Γιάννης Νεγρεπόντης μας δίνει ένα βασικό εγχειρίδιο μαρξισμού-λενινισμού ασορτί με το ύφος και το ήθος της Μεταπολίτευσης! Όμως την πραγματικά σπουδαία δουλειά του ο Λουκιανός Κηλαηδόνης τη δίνει με το «Media Luz», ένα φανταστικό σάουντρακ για ένα ακόμη πιο φανταστικό φιλμ νουάρ. Είναι η μουσική ταυτότητα του Λούκη, η πληρέστερη καταγραφή των ονείρων και των πόθων του, και κάθε ακρόαση του δίσκου μάς φέρνει και κάποιο φευγαλέο δάκρυ!
Η επόμενη περίοδος (1978-83) είναι ιδιαίτερα δημιουργική για τον Λουκιανό. Βγάζει αριστουργηματικούς δίσκους όπως τα «Είμαι ένας φτωχός και μόνος κάου μπόυ», «Ψυχραιμία παιδιά» και «Χαμηλή πτήση». Κυκλοφορεί το δίσκο του «Πάρτυ στη Βουλιαγμένη» με guests τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά, τον Βαγγέλη Γερμανό, τη Χορωδία και Μαντολινάτα του Φώτη Αλέπορου, τον Διονύση Σαββόπουλο, την Αφροδίτη Μάνου, τον Γιώργο Νταλάρα, το γκρουπ του Μανώλη Μικέλη και τη Μαντώ. [Όλο το μυθικό αυτό πάρτι υπάρχει ανεβασμένο στο YouTube και μπορεί κάποιος να το απολαύσει από εκεί.] Παράλληλα ο Κηλαηδόνης παράγει μουσικές που πάντα του άρεσαν και τον καθόρισαν – αρχοντορεμπέτικα με τη Βίκυ Μοσχολιού και ρετρό με τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά.
Στη συνέχεια εκδίδει τις μουσικές και τα τραγούδια που έχει γράψει για το Ελεύθερο Θέατρο και την Ελεύθερη Σκηνή κατά τη δεκαετία 1973-84, συνεχίζει με «Fifties και ξερό ψωμί», συνεργάζεται με τον Σταύρο Ξαρχάκο και τη Βίκυ Μοσχολιού στα τραγούδια της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, κυκλοφορεί σε δίσκο τις μουσικές του από τον «Θίασο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Και όλα αυτά τα ωραία βρίσκουν μια κορύφωση κάπως απροσδόκητη: ο Λουκιανός Κηλαηδόνης συμπράττει σε συναυλίες –και δίσκο– με την Preservation Hall Jazz Band από τη Νέα Ορλεάνη.
Αυθεντική παλιά jazz, και blues, και rags μέσα από την ευαισθησία του Λουκιανού, που τη μοιράζεται στη σκηνή με τα πραγματικά του είδωλα. «Νέα Κυψέλη - Νέα Ορλεάνη» είναι η διαδρομή και μέσα της χωράνε οι εικόνες μιας ολόκληρης ζωής: ο Λούκη παίρνει την Ντόλυ του και ταξιδεύει, γεμίζοντας τη ζωή μας με ωραία αισθήματα και τραγούδια, με feelgood ιστορίες, ζωγραφίζοντας τις νύχτες μας στα χρώματα της media luz. Αυτή η γλύκα που σκόρπισε απλόχερα παντού γύρω του ο Λουκιανός Κηλαηδόνης ποτέ δεν θα ξανάρθει πια και θα μείνει μια όμορφη ανάμνηση για πάντα. Καλό ταξίδι να ’χεις, Λουκιανέ μας!
