Το Alex Drakos Trio, ένα από καλύτερα νέα jazz σχήματα της χώρας μας, εμφανίζεται στο Tesla Bar του Bios κάθε Παρασκευή (από 23/12) με την παράσταση “The Lost Track”. Μιλήσαμε γι αυτό - και για άλλα - με τον εξαίρετο ντράμερ, συνθέτη, αυτοσχεδιαστή κ.λπ. Αλέξανδρο-Δράκο Κτιστάκη.
"To “Lost Track” είναι το χαμένο τραγούδι που κάποτε ακούσαμε και πάντα αναζητούμε. Eίναι ο δρόμος που ακολουθούμε αλλά ενίοτε χάνουμε και συνεχίζουμε να αναζητούμε", μας εξηγεί.
-Τι ακριβώς είναι αυτό το project; Είμαστε το γνωστό τρίο με εμένα, τον Γιάννη Παπαδόπουλο (πιάνο) και τον Ντίνο Μάνο (κοντραμπάσο). Τώρα όμως θα είναι διαφορετικό project – αυτοσχεδιαστικό, όπου η αλληλεπίδρασή μας κατά την ώρα του live θα μας οδηγεί σε ένα μονοπάτι χωρίς να είναι ανάγκη να επιστρέψουμε σε κάτι προσυμφωνημένο και προσχεδιασμένο. Τώρα έχουμε κάποιες μουσικές φόρμες σταθερές, παρμένες από διάφορα είδη, που μπορεί να έχουν να κάνουν με pop ή με rock ή ακόμα και με κλασική και πάνω σ’ αυτές τις φόρμες να επιτρέπουμε στο τρίο να βρίσκει έναν δρόμο αυτοσχεδιαστικό που κάθε φορά θα είναι τελείως διαφορετικός. Ο αυτοσχεδιασμός θα καθορίζει το ύφος της βραδιάς και η μουσική θα παίρνει δρόμους πιο πειραματικούς – χωρίς να είναι όμως ανιαρή ή βαρετή. Ούτε ο αυτοσχεδιασμός θα είναι ελεύθερος – θα βασίζεται σε συγκεκριμένες φόρμες. -Θα έχετε και guests; Ναι! Σχεδιάζουμε να έχουμε και καλεσμένους. Δεν θα ήθελα όμως τώρα να πω ονόματα. Στόχος μας είναι να συνεργαστούμε και με μουσικούς που δεν είναι αμιγώς jazz αλλά μπορούν να οδηγήσουν τον ήχο κάπου αλλού.
-Ετοιμάζετε κάτι καινούριο δισκογραφικά; Ετοιμάζουμε τις νέες συνθέσεις που θα απαρτίζουν τον νέο μας δίσκο – που δεν ξέρουμε ακόμα αν θα είναι «κλασικό» CD ή κάτι άλλο που θα χρησιμοποιεί και άλλα μέσα αλλά στις πρόβες που βρισκόμαστε δουλεύουμε παράλληλα και κάποιες από αυτές τις συνθέσεις θα παρουσιαστούν και στα live. Το νέο μας project θα είναι σίγουρα κάτι καινούριο.
-Έχεις και εκπαιδευτικές δραστηριότητες… Αυτό είναι κάτι που δεν σταματάει ποτέ. Είμαι διευθυντής σπουδών στο Lab Music Education – όπου έχω και το δικό μου Lab που είναι στην Κρήτη – και είναι δραστηριότητα συνεχής. Επίσης, ξέχασα να σου πω πως έχουμε μια μίνι περιοδεία εκτός Αθηνών με το τρίο που θα γίνει τον Φεβρουάριο.
-Πως τα προλαβαίνεις όλα αυτά; Θα ευχόμουν η μέρα να είχε 34 και όχι 24 ώρες! Αναγκαστικά πρέπει να είμαι κάπως πιο πολύ οργανωμένος και να θυσιάζω μερικές φορές και κάτι από τον ύπνο! Παρότι μερικές φορές υπάρχει και γίνεται αισθητή η κόπωση, λέω πως τώρα είναι ώρα για να παράξω και προσπαθώ μέσα στη μέρα να αξιοποιήσω και το τελευταίο δευτερόλεπτο. Νοιώθω γεμάτος έτσι! -Είναι η δημιουργική ανάγκη που υπερβαίνει οποιαδήποτε κούραση! Καλύπτεται έτσι η ανάγκη της έκφρασης. Όλη μου τη ζωή κάνω αυτό το πράγμα. Σε λίγο κλείνω 20 χρόνια ενεργού δράσης στην αθηναϊκή jazz σκηνή και ούτε καν έχω συνειδητοποιήσει πως έχει περάσει αυτός ο χρόνος. Νοιώθω ότι είναι μόνο πέντε χρόνια! Το σημαντικό είναι ότι η τωρινή μου ενέργεια – και η ανάγκη να κάνω πράγματα – είναι ίσως μεγαλύτερη από αυτή που είχα όταν ήμουν 19-20 χρόνων! Ενώ αυξάνεται ο χρόνος δεν μειώνεται καθόλου η ανάγκη μου να δημιουργώ – αντίθετα αυξάνεται κι αυτή ανάλογα.
-Αυτό θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα καλλιτεχνικής ωριμότητας; Αλλάζουν οι προτεραιότητες. Τώρα βασική μου προτεραιότητα είναι να βρω αυτό που πραγματικά με κάνει ευτυχισμένο μέσα από τη μουσική και να εκφραστώ μέσα από αυτό. Αισθάνομαι πως αν βρω έναν δίαυλο μέσα από τον οποίο εκφράζομαι, δεν με νοιάζει αν το κάνω καλά ή κακά – με νοιάζει να εκπληρώνω την ανάγκη της έκφρασης. Ο ανταγωνισμός γίνεται μόνο με τον εαυτό μου – αν εγώ, με αυτό που κάνω, νοιώθω καλύτερα μέσα μου! Με τους μουσικούς που συνεργάζομαι είμαστε συναγωνιστές – εκφράζουμε τους εαυτούς μας μέσα από μια κοινή καλλιτεχνική δράση. Με το τρίο το κάνουμε ήδη από τις πρόβες μας, όπου παρατηρούμε και προσέχουμε τον συνολικό ήχο. Όταν ένας μουσικός δεν ακούει πια τον προσωπικό του ήχο αλλά τον ακούει σαν μέρος του συνόλου, τότε αυτός ο ήχος μεταλλάσσεται και γίνεται πολύ καλύτερος – πράγμα που το παραδεχόμαστε κι οι τρεις. -Αυτό φαίνεται σε κάθε σας εμφάνιση. Λειτουργείτε σαν μονάδα. Το να παίζουμε σε εβδομαδιαία βάση γεννήθηκε από την ανάγκη να εξακολουθούμε να λειτουργούμε έτσι. Να είμαστε σ’ έναν χώρο που μας επιτρέπει να υπάρχουμε και να λειτουργούμε σαν ενιαίος οργανισμός. Αυτό γίνεται μόνο όταν μπορείς να παίζεις σε συχνή βάση σε ένα μέρος που το θεωρείς πια σπίτι σου, και να δοκιμάζεις πράγματα χωρίς να νοιώθεις ότι κρίνεσαι κάθε φορά.
