Μια από τις σπουδαιότερες καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες του rock είναι ξανά μαζί μας. Αυτήν τη φορά για να γιορτάσει το ιστορικό και εμβληματικό πρώτο της άλμπουμ «Horses» και να μας συνεπάρει –ηλεκτρικά και ακουστικά– με τα μεγάλα τραγούδια της.
Κι ενώ οι μεγάλες rock συναυλίες «έτρεχαν» ήδη», τα νέα για την Πάτι Σμιθ έφταναν εμπλουτίζοντας την ατζέντα: πρώτα προστέθηκε μια δεύτερη, καθαρά ακουστική συναυλία, με ακροατές αυστηρά καθήμενους στις 26/6 – μια μέρα μετά την κανονική της στις 25/6. Όλα αυτά στο «Πειραιώς Academy 117». Και δεύτερον, μάθαμε ότι η (πρωθ)ιέρεια του punk θα είναι στο Public της πλατείας Συντάγματος στις 24/6 (στις 6 το απόγευμα) για να υπογράψει αντίτυπα από το αυτοβιογραφικό της βιβλίο «Just Kids» (στα ελληνικά κυκλοφορεί ως «Πάττι και Ρόμπερτ»). Έτσι, η εμφάνισή της εδώ αποκτά ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα.
Από πέρυσι, η Πάτι Σμιθ βρίσκεται σε επετειακή περιοδεία για τα 40 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου της (ιστορικού, εμβληματικού, καθοριστικού) άλμπουμ «Horses». Αυτός ο δίσκος, με την εκπληκτική φωτογραφία της στο εξώφυλλο, τραβηγμένη από τον φίλο της και άντρα-καλλιτέχνη της ζωής της, τον Ρόμπερτ Μάπλθορπ, σε παραγωγή του Τζον Κέιλ, όχι μόνο έβαλε την ίδια στο «χάρτη» του rock, αλλά έδωσε ρόλο και ουσία σε μια ολόκληρη «σχολή» αυτής της μουσικής που γεννιόταν τότε. Μιλώντας για punk, ίσως γινόμαστε περιοριστικοί καθώς η ιστορία αποδεικνύει ότι η Πάτι Σμιθ έχει επηρεάσει τουλάχιστον το μισό pop-rock σκηνικό –από τα mid-’70s ως τα late-’90s– και discreet (σαφώς) προσωπικότητες όπως ο Μάικλ Στάιπ των R.E.M., η Κόρτνι Λαβ ή η Μαντόνα. Πάντως, το «Piss Factory», το οποίο έγραψε η Πάτι το 1974 –και είναι flipside στο «Hey Joe»– είναι το πρώτο πραγματικό punk κομμάτι που βλέπουμε στη δισκογραφία.
Το «Horses», το 1975, δίνει στο σχεδόν τριαντάχρονο ψηλό, κοκαλιάρικο αγοροκόριτσο, που βρίσκει στην τέχνη τον τρόπο και το μέσο να ξεπερνάει και να αντιμετωπίζει το οτιδήποτε, το έναυσμα για τη θέση που έχει σήμερα στο πάνθεον του rock. Η Πάτι Σμιθ ήξερε από την αρχή ότι θα γίνει μεγάλη, ότι θα δημιουργήσει σπουδαία πράγματα – δεν είχε καμιά αμφιβολία για την αξία της. Και το πρώτο από αυτά τα μεγάλα πράγματα είναι το «Horses», με ένα αναδημιουργημένο «Gloria» των Them και του Βαν Μόρισον να ακολουθεί τη διάσημη ρήση «Ο Ιησούς πέθανε για τις αμαρτίες κάποιου αλλά όχι για τις δικές μου».
Και κομμάτια όπως το «Birdland», το «Redondo Beach», το «Free Money» κ.λπ. να της δίνουν μια ντιλανική, τρόπον τινά, σκυτάλη για να γράψει το δικό της poetic story. Σήμερα, σχεδόν στα εβδομήντα της, η Πάτι Σμιθ εξακολουθεί να γράφει και να παίζει –με κάθε τέχνη της– και να δίνει στη σκηνή όλη της την ενέργεια, όπως είδαμε πριν από τρία χρόνια στο Ηρώδειο, έχοντας αμετακίνητη πίστη στα τραγούδια που έχει γράψει και που θ’ ακούσουμε εδώ. Γιατί στα τραγούδια οι άνθρωποι έχουν τη δύναμη και η νύχτα πάντα ανήκει στους εραστές...
