Μουσικές –κυρίως από τον indie rock χώρο– που ακούσαμε πιο πολύ στο πρώτο μισό του χρόνου και ως εκ τούτου διαμορφώνουν την προσωπική μας playlist. Αυτές τις προτιμήσεις μας συνολικά από εννέα δίσκους τις παραθέτουμε κι εδώ.
Future islands
Singles Το τέταρτο άλμπουμ του γκρουπ είναι μια συλλογή επιτυχιών: η αυθεντική pop των ’80s σε μείξη με τη σημερινή synth pop δίνει στο σύνολο μια ευχάριστη και δυνατή ροή και κάνει τους Future Islands ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά της pop. Θα τους έχουμε και live σύντομα (9/10, «Gagarin 205»).
Sun Kill Moon
Benji Μπαλάντες γεμάτες και μεστές, αφηγηματικές και αρκούντως δραματικές. Έχοντας πίσω του μια ιστορία που ξεκινάει με το «λύσιμο» των Red House Painters, το σχήμα Sun Kil Moon είναι το πραγματικό καλλιτεχνικό όχημα για τον Kozelek από το 2002. Το «Benji» μπορεί να είναι και το πιο άμεσο άλμπουμ του.
Damon Albarn
Everyday robots Είναι το πρώτο του άλμπουμ εκτός Blur και Gorillaz και άρα το πιο προσωπικό του. Είναι δίσκος που προσεγγίζει και ταυτόχρονα απομακρύνεται από την παλιά Brit pop, διαθέτει προσωπικότητα και ξεφεύγει από προσδοκώμενα και δεδομένα. Ο Albarn ως μουσικός/συνθέτης ξέρει καλά τη δουλειά του – και ως άνθρωπος τον εαυτό του.
Beck
Morning phase Είναι παράδοση για τον Beck να φτιάχνει την καλύτερη μουσική του όταν είναι άνω κάτω συναισθηματικά – και ακριβώς αυτό φαίνεται να αντικατοπτρίζει και ο εν λόγω δίσκος. Τα τραγούδια είναι όμορφα και «γεμίζουν» τη μακρόχρονη απουσία του καλλιτέχνη από τη δρώσα δισκογραφική σκηνή.
Lana del Ray
Ultraviolence Οι συζητήσεις, αναλύσεις, αναμοχλεύσεις περί ενός «pop» event είναι συνήθως αυτές που με απωθούν –προσωρινά– από μια ακρόαση. Όμως όταν έβαλα το «Ultraviolence» να παίξει, ένιωσα ότι η Lana Del Rey έχει μια σχεδόν μαγική ικανότητα να φτιάχνει εξαιρετικές ποιητικές εικόνες με τα τραγούδια της.
James Vincent McMorrow
Post tropical Είναι ιδιαίτερη περίπτωση αυτός ο Ιρλανδός τραγουδοποιός, ο οποίος μεταφράζει με δικούς του όρους το βασικό κορμό της Americana, ενώ διαχέει με τη λεπτή φωνή του όμορφο συναίσθημα στη συνεχώς διευρυνόμενη ανά τον κόσμο fan base του. Το δεύτερο αυτό «μετα-τροπικό» άλμπουμ του είναι πανέμορφο.
The war on drugs
Lost in the dream Ο «ντιλανιστής» αλλά και «σπρινγκστινιστής» Adam Granduciel έχει βάλει σε εφαρμογή όλα τα καλά που μας έχει δώσει η «κοσμική» trippy προσέγγιση των ’70s και τα συνδυάζει με progressive dance τεχνικές των ’80s ήδη από το ντεμπούτο του γκρουπ, όταν είχε ακόμη δίπλα του τον Kurt Vile.
Swans
To be kind Διπλό CD ή τριπλό LP, το άλμπουμ αυτό μας πάει σε παλιότερες –και πιθανώς πιο ένδοξες– εποχές και σελίδες της rock (plus) δισκογραφίας, όχι μόνο λόγω ποσότητας αλλά και λόγω ποιότητας κι αισθητικής. Οι αναγεννημένοι Swans και ο ίδιος ο Michael Gira βρίσκονται τα τελευταία χρόνια σε ιδιαίτερα δημιουργική φάση.
St. Vincent
St. Vincent Το πέμπτο άλμπουμ της Annie Clark (aka St. Vincent) είναι γεμάτο όμορφα τραγούδια μέσα σε μια ιδιοφυή μουσική κατασκευή, η οποία αγκαλιάζει ποικίλα pop στιλ και τα ενοποιεί σε κάτι που μόνο η βαθιά γνώση της μουσικής και το καλλιτεχνικό αισθητήριο μπορούν να επιτύχουν.
