Χορεύοντας με τους Λύκους

Συνεχίζοντας την προβληματική του φιλοϊνδιανικού γουέστερν της δεκαετίας του ’60- ’70 ο Κόστνερ προχωράει ένα βήμα πιο πέρα: Το θέμα του δεν είναι μόνο η αποκατάσταση του Ινδιάνου, αλλά η διαδικασία ταύτισης ενός λευκού με τον ινδιάνικο πολιτισμό και τρόπο ζωής και η αναγνώριση της ανωτερότητάς του. Ο σκηνοθέτης αφηγείται το χρονικό της «ινδιανοποίησης» του ήρωα με έναν αργό, τελετουργικό τρόπο, που δικαιώνει απόλυτα την τρίωρη διάρκεια της ταινίας: Για να αναπτυχθεί σωστά η φιλοσοφία των Ινδιάνων, χρειαζόταν μια διαφορετική προσέγγιση της κινηματογραφικής αφήγησης, γι’ αυτό και ο Κόστνερ έδωσε μάχη με τους παραγωγούς ώστε να μην περιοριστεί στο «συνηθισμένο δίωρο». Και δικαιώθηκε απόλυτα, γιατί το αποτέλεσμα είναι όντως εκπληκτικό.