ΧΕΝΡΙ ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΕΝΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ

Η ταινία του Τζον Μακ Νότον αποφεύγει την όποια ψυχολογική ή κοινωνιολογική προσέγγιση της περίπτωσης του Χένρι. Η εξαιρετικά λιτή σκηνοθεσία είναι αποδραματοποιημένη, λες και παρακολουθούμε ένα ντοκιμαντέρ από τη ζωή ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Η περιγραφή όμως των εγκλημάτων γίνεται με τον πιο ωμό τρόπο, χωρίς την ειρωνεία που συναντάμε στις νεανικές ταινίες με παράφρονες δολοφόνους. Το αποτέλεσμα είναι, η ταινία να σε γεμίζει κάποιες στιγμές δυσφορία, να ξεπερνά τα όρια ενός φυσιολογικού θεάματος. Συμφωνώ ότι ο «Χένρι» είναι μια ταινία εξίσου σημαντική με το «Σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι», διατηρώ όμως κάποιες διαφωνίες κατά πόσο το έγκλημα μπορεί από μόνο του ν’ αποτελέσει αισθητικό αντικείμενο.