ΘΑ ΤΟ ΦΑΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ ΤΑΤΙΑΝΑ

Σκηνοθετημένη µε το γνωστό μινιμαλιστικό, αυτοσχέδιο και ημιερασιτεχνικό ύφος του Καουρισµάκι, κάνει τις ταινίες του Σταύρου Τσιώλη να μοιάζουν µε αριστουργήματα μπροστά της (η σύγκριση δεν είναι υποτιμητική, αλλά πρόκειται για δύο δημιουργούς µε κοινές αφετηρίες). Με το πέρασμα τού χρόνου το έργο του Καουρισμάκι μας φαίνεται υπερβολικά υπερεκτιμημένο. Όσες ταινίες του έχουν μια μίνιμουμ μυθοπλασία («Πλήρωσα έναν επαγγελματία δολοφόνο») παρακολουθούνται ακόμα. Οι υπόλοιπες είναι αυτοεπαναλαμβανόμενες και, αν το στυλ του σκηνοθέτη δεν σ' αγγίξει εξαρχής, προκαλούν ανία μέχρι και ενόχληση. Δεν λέμε, καλό είναι να υπάρχει ένας εναλλακτικός κινηματογράφος. Όχι όμως, στο όνομα του διαφορετικού, να υμνούμε ένα υπερβολικά μανιερίστικο σινεμά, που περιοδεύει σε διάφορα διεθνή Φεστιβάλ χωρίς ν' αγγίζει τους σινεφίλ.