ΣΠΛΕΝΤΟΡ

Τι κρίμα, όμως, που αυτή η νοσταλγική και πικρή ματιά του Σκόλα πάνω σ’ ένα κόσμο του θεάματος που χάνεται, δε μετουσιώνεται σκηνοθετικά σε μια ταινία άξια του θέματός της. Ο Σκόλα φτιάχνει ένα έργο χωρίς έμπνευση, αρκετά αργό στο ρυθμό του, μ’ ένα ισχνό σεναριακό κορμό που εξαντλείται σε νοσταλγικά φλας- μπακ, γραφικά αυτά καθ’ εαυτά αλλά καθόλου δεμένα μ’ ένα δυναμικό μοντάζ. Κι είναι πράγματι ειρωνεία στην οθόνη του «Σπλέντορ» να βλέπουμε να παίζονται ταινίες της ένδοξης περιόδου του ιταλικού κινηματογράφου και ο Σκόλα να προτείνει ως αντιπερισπασμό στην κρίση μια ταινία σαν το «Σπλέντορ».