ΣΟΥΙΤΙ

Η πρώτη ταινία της Τζέιν Κάμπιον, φαινομενικά, δεν θυμίζει σε τίποτα τις δύο μετέπειτα αριστουργηματικές της δημιουργίες. Ωστόσο κι εδώ παρατηρούμε μερικά μόνιμα θέματά της: την αγάπη της για ιδιόμορφες γυναικείες προσωπικότητες, που ερωτοτροπούν με την τρέλα ή έχουν την τέχνη ως μέσο φυγής από την πραγματικότητα' ακόμα, τις αναφορές στο ρόλο της οικογένειας, στην αδυναμία των ανθρώπων να επικοινωνήσουν μεταξύ τους σεξουαλικά (θυμίζουμε την παρθένα σχέση της Χόλι Χάvrερ με τον Σαμ Νιλ στα «Μαθήματα πιάνου»), ή την κοινωνιολογική καταγραφή της εποχιακής Αυστραλίας χωρίς να παραβλέψουμε την εμμονή της σκηνοθέτιδας στην εικόνα των δένδρων και τις μυθολογικές τους προεκτάσεις. Το «Σoυίτι» προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Καννών 1989 και απέσπασε πολύ καλές κριτικές, ωστόσο πολύ απέχει από τη σκηνοθετική τελειότητα του «Πιάνου» ή την ανθρωπιά και τη συγκίνηση που μας μετέδωσε το «Ένας άγγελος στο τραπέζι μου». Το ενδιαφέρον του επικεντρώνεται, κυρίως, στο να συμπληρώσουμε την εικόνα της καλλιτέχνιδος Κάμπιον, η οποία είναι αναμφίβολα μια από τις μεγαλύτερες (αν όχι η μεγαλύτερη) σκηνοθέτιδες της εποχής μας.