ΣΟΥΓΚΑΡ ΜΠΕΙΜΠΙ

Πρόκειται για μια ταινία πολύ διαφορετική από το «Καφέ Μπαγκντάντ», τυπικά γερμανική θα λέγαμε, που δεν έχει τη φρεσκάδα και τα εντυπωσιακά στοιχεία της περιπέτειας της Γιασμίν στο απομονωμένο μοτέλ της ερήμου Μοχάβε. Όμως, πρόκειται και πάλι για μια ιστορία συναισθημάτων, για ένα βαθιά ανθρώπινο θέμα, που παρά την εκκεντρικότητά του, συγκινεί το θεατή.Ο Άτλον έχει κινηματογραφήσει τα πλάνα του με βαθιά σκούρα χρώματα που θυμίζουν μονοχρωμίες, χωρίς ωστόσο, να πετύχει τα ίδια εντυπωσιακά αποτελέσματα με το «Στοιχείο του εγκλήματος». Το βασικό μειονέκτημα της ταινίας είναι ότι η αρχική ιδέα γρήγορα εξαντλείται και ουσιαστικά δεν έχουμε μια δραματουργική ανάπτυξη που να δικαιολογεί τη διάρκεια. Ωστόσο, το «Σούγκαρ Μπέιμπι» παραμένει ένα μικρό συμπαθητικό φιλμ, που ξεκίνησε μια τριλογία, η οποία ολοκληρώνεται με το «Η Ρόζαλι πάει για ψώνια», που θα προβληθεί στης Κάννες.