ΣΚΙΕΣ ΚΑΙ ΟΜΙΧΛΗ

Αν και εικαστικά η ταινία παραπέμπει στον Φριτς Λανγκ και τον Μουρνάου της δεκαετίας του ’20, αυτό που τη διαφοροποιεί από τον γερμανικό εξπρεσιονισμό είναι το χιούμορ της. Ακόμα και στις πιο εφιαλτικές στιγμές αυτής της παράξενης νύχτας, ο Γούντι Άλεν καταφέρνει να μας κάνει να γελάσουμε με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα πράγματα ή τις εύστοχες παρατηρήσεις του για τα θέματα που ανέκαθεν τον απασχολούσαν: ο έρωτας, η ζωή, ο θάνατος. Μόνο που δεν προσθέτει τίποτα το νέο στα όσα μας έχει ήδη πει. Μπορεί ν’ ανανεώνεται μορφικά, όμως οι χαρακτήρες του μένουν ανολοκλήρωτοι, η δράση είναι χωρίς συνοχή και η παρουσία διάσημων σταρ σε ολιγόλεπτες εμφανίσεις εντείνει ακόμα περισσότερο το συναίσθημα. Υπάρχουν θεατές που θα βρουν το «Σκιές και ομίχλη» αριστούργημα, άλλοι που θα βαρεθούν και άλλοι όπως εμείς που θα το δουν απλώς σαν ένα απολαυστικό φορμαλιστικό εγχείρημα, τίποτ’ άλλο από μια «πλακίτσα» του ιδιοφυούς Εβραίου διοπτροφόρου.