Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΖΩΗ

Είναι αδύνατον να περιγράψει κανείς το ντελιριακό σενάριο αυτής της παράξενης ταινίας, που ο γαλλικός Τύπος χαρακτήρισε ούτε λίγο ούτε πολύ αριστούργημα. Ο Μπερτράν Μπλιε επανέρχεται στο σινεμά του δρόμου που τον ανέδειξε ως δημιουργό με το «Χορό των διεφθαρμένων», όμως το αναρχικό χιούμορ και ο ερωτικός ρομαντισμός των πρώτων του ταινιών έχει αντικατασταθεί από μια πεσιμιστική άποψη για τη ζωή (είναι περιττό να αναλύσουμε τον ειρωνικό χαρακτήρα του τίτλου). Ο αναρχισμός των ηρώων του «Χορού των διεφθαρμένων» έχει μεταβληθεί σε αναρχισμό της κινηματογραφικής φόρμας: η ταινία είναι ένα συνεχές παιχνίδι με το χρόνο, το χρώμα (ασπρόμαυρη και έγχρωμη φωτογραφία), το ίδιο το σινεμά (βλέπουμε να γυρίζεται ταινία μέσα στην ταινία). Όλα αυτά θα είχαν ενδεχομένως ενδιαφέρον αν υπήρχε λιγότερη υστερία στο σινεμά του Μπλιε, που μοιάζει με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί, σε μια περίοδο που αναζητούμε τη σύνθεση των μορφών και όχι την αποδιάρθρωσή τους, για την ηδονή και μόνο της αποδιάρθρωσης.