ΡΟΣΟ

Ταινία της απελπισίας και της μοναξιάς, το «Ρόσο» είναι ένα έργο πάνω στα στεγανά της γλώσσας και την εναγώνια προσπάθεια επικοινωνίας μέσα από κώδικες σαν κι αυτούς των ερωτικών χειρονομιών ή των τραγουδιών. Γυρισμένο μ' εξαιρετικά λιτά μέσα, έχει σαν βασικό μειονέκτημα τη σύγκρισή του με το πρότυπο, δηλαδή τα έργα του Βέντερς και του Αντονιόνι. Σίγουρα, όμως, αποτελεί ένα ενδιαφέρον δείγμα προσωπικής γραφής από έναν κινηματογράφο που αγνοούμε σχεδόν παντελώς στην Ελλάδα.