ΡΕΝΕΤ ΚΑΙ ΜΙΡΑΜΠΕΛ

Η πιο πετυχημένη είναι η τρίτη με τους ζητιάνους, την κλεπτομανή και το ψεύτικο θύμα του μετρό, όπου διαπιστώνουμε το μόνιμο ενδιαφέρον του ρομέρ γύρω από την ηθική στάση διαφορετικών χαρακτήρων απέναντι σ’ ένα κοινό γεγονός. Όλη η ταινία εξάλλου είναι η συνεχής σύγκρουση δυο διαφορετικών χαρακτήρων: της επαρχιώτισσας Ρενέτ με τις καλλιτεχνικές τάσεις, που έχει κάποιες ηθικές αρχές και της παριζιάνας Μιραμπέλ, που θέλει να είναι ελεύθερη και στις ιδέες της και στις ηθικές δεσμεύσεις της.Ένα μεγάλο μέρος των διαλόγων είναι όπως πάντα αυτοσχέδιο, απουσιάζει όμως εκείνη η χάρη του προφορικού λόγου που συναντάμε σε άλλες ταινίες του σκηνοθέτη. Οι διάλογοι και οι καταστάσεις έχουν τη μονοτονία κι επαναληπτικότητα της καθημερινότητας και δίνουν στην ταινία την αίσθηση του χιλιοειδωμένου, ενώ η φτωχή αισθητική του Ρομέρ, αν και είναι συνειδητή επιλογή, λειτουργεί αρνητικά στο σύνολο ενός έργου, που και ο ίδιος ο σκηνοθέτης αναγνωρίζει ότι είναι μικρής εμβέλειας.