Ψυχώ

Το πιο κλασικό θρίλερ στην ιστορία του σινεμά είναι μια αριστουργηματικά δομημένη ταινία, με τη δική της «αρχιτεκτονική»: ένα κάθετο συγκρότημα (το μητρικό σπίτι στο λόφο) δεσπόζει και επιβλέπει ένα οριζόντιο συγκρότημα (το μοτέλ). Ο πρώτος χώρος είναι εκείνος του απαγορευμένου, του κρυφού, το φοβερό βασίλειο της κακιάς μητέρας-ευνουχίστριας. Ο δεύτερος χώρος, αντίθετα, φαινομενικά «φυσιολογικός», είναι εκείνος των ανεκπλήρωτων ερωτικών πόθων (ένας χώρος της νεύρωσης και του ευνουχισμού), που βρίσκεται υπό τη δεσποτεία του πρώτου χώρου επισύροντας την οργή και την τιμωρία όταν διαπράττεται κάποιο παράπτωμα (συνήθως σεξουαλικού χαρακτήρα). Ο τρόμος στο «Ψυχώ» γεννιέται μέσα από τη σχέση αυτών των δύο χώρων, που κανένας ήρωας δεν διασχίζει ατιμώρητα, με εξαίρεση τον παράξενο Νόρμαν Μπέιτς που τους κατοικεί και τους δυο γιατί είναι διχασμένη προσωπικότητα. Τέσσερις υποψηφιότητες για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα για την Τζάνετ Λι.