ΠΑΡΑΦΟΡΟΣ ΕΡΩΤΑΣ

Ο Φερχόφεν παίζει τελείως απροκάλυπτα το παιχνίδι της πρόκλησης για την πρόκληση. Η αναρχική αμφισβήτησή του περιορίζεται σε χοντρά καλαμπούρια χλευασμού των μπουρζουάδικων ταμπού, σε σκηνές ωμού ερωτισμού ή φέρνοντας σε άμεση οπτική επαφή το θεατή µε απωθητικές φυσικές λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού όπως είναι ο εμετός ή τα περιττώματα. Το κλίμα της ταινίας είναι αρκετά νοσηρό κι αναρωτιέσαι αν όλα αυτά τα πράγματα δεν είναι σήμερα ξεπερασμένα. Το ενδιαφέρον πάντως του «Παράφορου ερωτισμού» είναι περισσότερο κοινωνιολογικό, παρά αισθητικό, γιατί µας δίνει το στίγμα μιας εποχής, όπου οι άνθρωποι επιδίδονταν άφοβα στον έρωτα κι είχαν µόνο ν' αντιμετωπίσουν τις κοινωνικές προκαταλήψεις. Πολλές μάλιστα μεταγενέστερες ταινίες, απ' το «Κορίτσι της Τεργέστης» μέχρι τη «Μπέτι Μπλου», έχουν αντιγράψει τον Φερχόφεν, που παραμένει η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση του ολλανδικού κινηματογράφου.