ΟΡΓΙΣΜΕΝΑ ΧΡΟΝΙΑ

Τα «Οργισμένα χρόνια» είναι από αυτές τις συμπαθητικές, αλλά μικρής εμβέλειας ταινίες, που κάνουν οι καταξιωμένοι σκηνοθέτες του Χόλιγουντ, γνωρίζοντας στο βάθος ότι θ' αποτελέσουν εμπορικές αποτυχίες. Η κοινωνιολογική ματιά του Τζούισον πάνω στη «βαθιά Αμερική» και τη σημερινή νεολαία δεν αρκεί για να σώσει το φλύαρο σενάριο, όπου το µόνο στοιχείο έκπληξης είναι ένας αγνώριστος Μπρους Ουίλις (αν και θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι την παράσταση κλέβει η Έµιλι Λόιντ, η πρωταγωνίστρια του «Θα 'θελα να 'σουν εδώ»). Πάντως η ταινία μοιάζει να έχει γίνει µόνο και µόνο για την τελευταία σκηνή της, όπου ο Έµετ μαζί µε τη μητέρα του και την ανιψιό του πηγαίνει στην Ουάσιγκτον στο μνημείο των πεσόντων του Βιετνάμ, α-ναζητώντας την ταφόπετρα του αδελφού του. Και τι έχει απομείνει από τον πρώην ήρωα; Ένα όνομα ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα, μια γραμμή χαραγμένη σ' έναν τεράστιο όγκο μαρμάρου, που η νεαρή Σαμάνθα αγγίζει µε το δάχτυλό της, πρώτη και μοναδική επαφή µ' έναν πατέρα φάντασμα που χάθηκε στην Ανατολή.