Ονειρεύομαι τους Φίλους μου

Ο Παvαγιωτόπoυλoς από την εποχή που έκανε το «Μελόδραμα» είχε δείξει την απέχθειά του για τη μυθοπλασία. Στο «Ονειρεύoμαι τους φίλoυς μου» έφτασε σε ένα απόλυτο βαθμό αφαίρεσης, κινηματογραφώντας απλώς διαδρομές, ασήμαντες συζητήσεις, συναντήσεις ανθρώπων, σιωπές, μέσα από μια road moνίe που ο ίδιος αποκαλεί ταινία απολογισμού της γενιάς των πενηντάρηδων, δηλαδή της δικής του γενιάς. Είναι λογικό ο θεατής να νιώσει λίγο άβολα κατά την προβολή της ταινίας. Την οποία ή την αποδέχεται εξαρχής ή τη βλέπει σαν κάτι που δεν τον αφoρά. Αίσθηση που εντείνεται σε oρισμένα σκετς (όπως αυτό του αερoδρoμίoυ) λιγότερο επιτυχημένα από τα άλλα. Προσωπικά όμως λυπάμαι που ο Παναγιωτόπουλος, μαζί με τη μυθoπλασία, εγκατέλειψε και το γνώριμο χισύμορ του.