ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΠΡΙΣΙΛΑ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

Η ταινία είναι λοιπόν ένα οδοιπορικό στην αυστραλέζικη ήπειρο, και ταυτόχρονα μια ενδοσκόπηση στην ομοφυλοφιλική κουλτούρα των σόου, που εκτελούν οι λεγόμενοι «drag -queen» (ένας όρος που δεν υπάρχει στα ελληνικά και ο μεταφραστής της ταινίας αποδίδει εντελώς αδόκιμα ως «τζιβανωτοί»). Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Στέφαν Έλιοτ εκμεταλλεύεται έξυπνα το κοντράστ που δημιουργείται ανάμεσα στους τρεις αλλόκοτους, σχεδόν εξωγήινους, αλλά άκρως σοφιστικέ χαρακτήρες της ταινίας, και το άγριο, πρωτόγονο περιβάλλον το οποίο διασχίζουν. Ωστόσο, από ένα σημείο κι έπειτα η ταινία σεναριακά έχει εξαντληθεί και δεν κρύβει καμιά έκπληξη. Για παράδειγμα, θα θέλαμε να είχε αξιοποιηθεί πολύ καλύτερα ο χαρακτήρας της Mπερναvτέτ, ιδιαίτερα μάλιστα όταν τον υποδύεται ο Τέρεvς Σταµπ, σχεδόν αγνώριστος µε τη γυναικεία περούκα και τη φανταχτερή αμφίεσή του. Όπως βρίσκουμε εντελώς άσχετο, µε το κεντρικό θέμα της ταινίας, τη συνάντηση της Μίτσι µε το γιο του και τα προβλήματα που προκύπτουν όταν ένας drag- queen ανακαλύπτει ξαφνικά το πατρικό φίλτρο. Τέλος, βρήκαμε υπερβολική τη βράβευση της ταινίας µε το Όσκαρ κοστουμιών, μια και πρόκειται για καρναβαλίστικα ρούχα που θέλουν να εντυπωσιάσουν, προβοκάροντας το αισθητικό γούστο, κάτι που είναι σχετικά εύκολο να επιτευχθεί.