Ο ΤΖΙΜΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΙΓΑΝΤΟΡΟΔΑΚΙΝΟ

Δουλειά ενός καλού σκηνοθέτη είναι να µας πείσει για την αληθοφάνεια αυτών των απιθανοτήτων, κάτι µάλλον εύκολο για έναν ταλαντούχο καρτουνίστα σαν τον Σέλικ, ο οποίος φτιάχνει ένα θαυμαστό ντεκόρ ψεύτικων αναλογιών, µε λάθος βάθος πεδίου, αλλά κατοικημένο από θαυμάσιους, «ολοζώντανους» χαρακτήρες, όπως είναι η Αράχνη, ο τζέντλεμαν Ακρίδας ή το απαισιόδοξο σκουλήκι θα λέγαμε μάλιστα ότι έχουμε να κάνουμε µε ένα μικρό αριστούργημα, εάν δεν προϋπήρχε ο «Χριστουγεννιάτικος εφιάλτης», μια ταινία µε πολύ μεγαλύτερη τόλμη σε σκηνογραφική πρωτοτυπία, που όμως δεν απευθυνόταν στα μικρά παιδιά. Στην εποχή πάντως του «Τoy Story» και τη ψηφιακής εικόνας, η αναχρονιστική, αλλά γλυκιά αίσθηση που αναδύει η ταινία του Σέλικ είναι µάλλον ένα θετικό σηµάδι, ότι στον αμερικανικό κινηματογράφο υπάρχουν ακόμα περιθώρια να δουλέψουν μερικοί αληθινοί καλλιτέχνες.