Ο ΚΟΥΡΕΑΣ ΤΗΣ ΣΙΒΗΡΙΑΣ

Ο σκηνοθέτης δεν κρύβει τη νοσταλγία και το θαυμασμό του γι' αυτή την εποχή, την οποία και αναπλάθει µε μια φολκλορική γραφικότητα που καταντά κάποιες στιγμές απλοϊκής (υποδύεται μάλιστα ο ίδιος τον τσάρο Αλέξανδρο σε μια χαρακτηριστική σκηνή). Κατανοώντας την ισχνότητα του σεναρίου, ενισχύει την ταινία µε αναφορές στην όπερα (''Ο κουρέας της Σεβίλλης"), τον Μότσαρτ, τον Τολστόι ή τον Τσέχοφ, δραματουργικά όμως κινείται ανάμεσα στο έπος, την τραγωδία και την μπουφονική φάρσα, χωρίς να υπάρχει ομοιογένεια ύφους, ίσως γιατί αναγκάστηκε να κόψει πάρα πολλές σκηνές (η αρχική διάρκεια ήταν διπλάσια), µε αποτέλεσμα κάποιοι ρόλοι, όπως του Ρίτσαρντ Χάρις, να µην έχουν πλέον βαρύνουσα σημασία. Αυτό δεν εμποδίζει την ταινία να είναι ένα μεγάλο θέαμα, µε εκπληκτικές επιμέρους σκηνές (το πανηγύρι, η παρεξήγηση µε τον Μότσαρτ, η κοπτική μηχανή στη Σιβηρία), που, αν µη τι άλλο, αποτελούν χάρμα οφθαλμών. Θα είχε, ενδεχομένως, ενδιαφέρον, ο Μιχάλκοφ να έκανε κάποτε ένα "director's cut", µε όλες τις σκηνές που έβγαλε. Ίσως τότε να αποκαλυφτεί ότι ο "κουρέας της Σιβηρίας" ήταν ένα κουρεμένο στο τραπέζι του μοντάζ αριστούργημα!