Ο ΚΟΣ ΧΟΥΛΑ ΧΟΥΠ

Η ταινία των αδελφών Κοέν είναι γεμάτη από συμβολισμούς του , όπως επίσης από αντιθέσεις που έχουν να κάνουν µε το υψηλό και το χαμηλό. Ταυτόχρονα είναι μια άκρως εντυπωσιακή κινηματογραφική δουλειά: σ' ένα μεγαλειώδες αρχιτεκτονικό ντεκόρ, που κάνει τους ανθρώπους να φαίνονται μυρμήγκια, ασημαντότητες (μηδενικά), οι Κοέν φτιάχνουν έναν εργασιακό κόσμο του παραλόγου που θυμίζει τη «Μητρόπολη» και το «Μπραζίλ». Όμως από αυτό το άκρως βιρτουόζικο και φορμαλιστικό σινεμά απουσιάζει η ουσία. Ο Φρανκ Κάπρα, για παράδειγμα, έκανε κοινωνικές αλληγορίες, απλά κινηματογραφημένες, µε αληθινούς όμως χαρακτήρες και προβληματισμό συνδεδεμένο µε τη ρέουσα κοινωνική πραγματικότητα. Οι Κοέν, αντίθετα, ξεκινούν από μια εγκεφαλική σύλληψη του σινεμά, όπου τα πάντα είναι ένα παιχνίδι, οι άνθρωποι καρτoύν - καρικατούρες, και τη θέση του κοινωνικού μηνύματος έχει αντικαταστήσει ο φορμαλισμός. Ομολογούμε ότι μείναμε έκθαμβοι από τη δεξιοτεχνία της ταινίας, από τους φοβερούς ρυθμούς της, από τη σκηνογραφική σύλληψή της, από το παίξιμο του Πολ Νιούµαν, από το σαρκαστικό χιούμορ της.